Πάνε κάτι μήνες που είδα σε ένα όνειρο να μου φέρνει κάποιος
λουλούδια.
Τον άκουγα μόνο στην αρχή να ανεβαίνει την σκάλα,
τα βήματά του σαν να μην είχαν τελειωμό,το ίδιο και
η αγωνία μου για το ποιος μπορεί να είναι,κι όταν επιτέλους
εμφανίστηκε εκείστην στροφή, στον ελιγμό της σκάλας,
είδα ένα πρόσωπο που δεν θα ξεχάσω:
τα μάτια του λευκά και εμβληματικά όπως των αομμάτων,
των αγαλμάτων,φαίνονταν και κρύβονταν εναλλάξ ανάμεσα από
ένα πλήθος λουλούδια που κουβαλούσε. Τιμές θανάτου,
σκέφτηκα-νεκρός κομίζει άνθη σε ζωντανό! Και ξύπνησα
με ένα αίσθημα που δεν μπορούσα να πω αν ήταν μελαγχολία
ή αγαλλίαση, χαρά ή τρόμος.
Αρκετά αργότερα,δηλαδή προσφάτως,γνώρισα τον Ντίνο Πετράτο,
που είναι και γείτονας μου επί χρόνια,μένουμε στην ίδια περιοχή.
Μια μέρα,αφού μέσω του Μάνου Ελευθερίου έγιναν οι συστάσεις,
ανέβηκα στο σπίτι του και,πριν προλάβω να θαυμάσω από το
μπαλκόνι την Ακρόπολη,το μάτι μου κόλλησε γοητευμένο
σε ενα παράδοξα οικείο
-και τόσο απόμακρο συνάμα- πρόσωπο <<δίχως μάτια>>,
ζωσμένο με τα πιο υπέροχα,ηδονικά ανθη.
Δεν θα ισχυριστώ πως ήταν το ίδιο με εκείνο του ονείρου μου,
μα κιόλας δεν διέφερε στην ουσία. Και τα λουλούδια στο κεφάλι!...
Και με πλημμύρισε ξανά μια μελαγχολία που άγγιζε την αγαλλίαση,
μια λεπτή ειρηνική φρικίαση,τέρψη ψυχής και περισυλλογή
- μα όχι τρόμος, δεν είχε θέση εδώ ο τρόμος.
Ένας διαδούμενος λοιπόν από την βαθιά αρχαιότητα,
με το πρόσωπο της αιώνιας νιότης,με την απέραντα σιωπηρή
και αισθαντική παρουσία του,που ο Πετράτος ανέλαβε
να τον στολίσει με άνθη αμάραντα και ανέγγιχτα,
αιώνια κι αυτά με τον τρόπο τους, εφόσον ούτε βλάστησαν
ούτε κόπηκαν ακριβώς, μα ανακρατήθηκαν εκεί και απεικονίστηκαν
μέσω της τέχνης του.
Σύμπλευση λύπης και ομορφιάς σε τούτα τα πορτραίτα, τους πίνακες,
κι όσο για το κυρίαρχο,το επίμονο πρόσωπο του διαδούμενου,
δεν με αφήνει να μη θυμηθώ κάτι που είπε κάποτε
ο Καμύ ατενίζοντας ένα αστέρι:
Τι απόσταση και συνάμα τι κρυφή συνεννόηση!
ΖΥΡΑΝΝΑ ΖΑΤΕΛΗ
Παράξενα που λάμπει μες στην κατεστραμμένη πόλη της Αθήνας
αυτός ο Ερμής που άνθισε.
Βγήκε από την κάμαρα του ζωγράφου Ντίνου Πετράτου,
και απλώθηκε παντού για να μας κάνει να βρούμε
την αρμονία που χάσαμε.
Λυπημένος στέκει στο δρόμο μας δίπλα στα σπασμένα μάρμαρα,
στους πίνακες κοινής ωφελείας, στα συνθήματα των τοίχων,
στα βρώμικα πεζοδρόμια, στα ξεκοιλιασμένα καλώδια
των φανοστατών, στα μαγαζιά που νοικιάζονται στη σειρά
και μας δείχνει το δρόμο.
Φορά άνθη στην κεφαλή.
Κρίνα και δάφνες και κοιτά μακριά.
Πέρα εκεί που ο Απόλλων διαλογίζεται.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ
Όχι θαυμασμό. Ο θαυμασμός είναι κάπως αποδημητικό αίσθημα,
καθώς μετακινείται από το ένα στο άλλο θερμό κλίμα με λίγο
αβασάνιστα συχνά κριτήρια…
Κάτι πολύ πιο σταθερό και αμετακίνητο μου εμπνέουν τα έργα
του Ντίνου Πετράτου. Σεβασμό. Ναι, έχω την αίσθηση ότι έτσι
καρφωμένο που είναι το βλέμμα μου, κυρίως επάνω στις
μαρμάρινες μορφές, μάλλον προσεύχεται παρά εξετάζει.
Προσεύχεται σ’ αυτό που επιδιώκει ο Πετράτος, στολίζοντας
με υπερευαίσθητα εποχιακά άνθη, το ήδη συντελεσμένο κάλλος
αυτών των μορφών. Τι επιδιώκει άραγε;
Να εντείνει την ομορφιά; Θέλει μήπως να την ελευθερώσει
από το μάρμαρο, που όπως ξέρουμε μόνο την θνητότητα
διαιωνίζει.
Επιχειρεί μήπως, να δώσει στο κάλλος άλλη μια ευκαιρία
να γίνει παρόν, να ξαναζήσει την ύπαρξή του, με μια δεύτερη
και πιο συνειδητή άνοιξη και μαζί, να αισθανθεί ξανά
το αγωνιώδες αλλά και τόσο ηδονικά δημιουργικό εκείνο ρίγος,
που μας προκαλεί η κάθε γρήγορη φευγαλεότητα:
Είναι μήπως αυτά τα λουλούδια, η τιμητική στέψη της καλλονής
πάντα νεότητας, για την στωικά ηρωική αυτοθυσία της,
προκειμένου να αναλάβει τη διακυβέρνηση της μορφής
ο δικτάτορας μαρασμός;
Μα είναι δυνατόν να προσεύχομαι -όπως ισχυρίζομαι- και
συγχρόνως να ασεβώ επιχειρώντας να παραβιάσω αυτή τη θεία
μυστικότητα που αναδίδει η σύλληψη του Πετράτου;
Διαισθάνομαι μάλιστα, ότι έτσι, όπως σιωπηλή του την παρέδωσε
η έμπνευσή του,έτσι ακριβώς την μετέφερε το δέος του
στην ανάδειξή της: σιωπηλή.
Με απορροφά αυτό το έφηβο κεφάλι το στολισμένο με φύλλα
αρμπαρόριζας ή πλατανόφυλλα ή φύλλα από γεράνι.
Ξέρει άραγε ο Ντίνος Πετράτος, γιατί τα φύλλα που είναι μέσα
στο βάζο -έτσι μάλιστα τοποθετημένα, ώστε ευτυχισμένα
να μας ξεγελάει ότι είναι ο μπούστος του ωραίου έφηβου-
ξέρει γιατί είναι κιτρινισμένα,
ενώ εκείνα τα ίδια φύλλα που στολίζουν το κεφάλι είναι
καταπράσινα;
Να θεωρήσω πιο θαυματουργά ποτιστική την ομορφιά απο το νερό;
Ξέρει να μου απαντήσει ο Πετράτος ή του το απέκρυψε κι αυτό η
μυστικοπαθής τέχνη;
Μοιάζουν με ερωτήματα αυτά που θέτω, αλλά δεν είναι.
Απλώς σκύβω και εισπνέω το ιδιαίτερο άρωμα που αναδίδει
το αμάραντο αν και τόσο λεπτεπίλεπτο ήθος του ζωγράφου.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Στεφανωμένα πρόσωπα όχι με φύλλα δάφνης, αλλά με λουλούδια.
Να εξορκίζουν το κακό μάτι για την δόξα και την τρομοκρατία
της ομορφιάς του ανθρώπου.
Αυτή είναι η σημερινή κατάθεση στην ζωγραφική από τον
Ντίνο Πετράτο.
ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
Γκαλερί METAMORFOSIS Χρυσοστόμου Σμύρνης 11 Θεσσαλονίκη
Από Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου μέχρι Σάββατο 6 Οκτωμβρίου 2012
Τα κείμενα είναι από τον κατάλογο της έκθεσης
Ο Ντίνος Πετράτος είναι σκηνογράφος - ενδυματολόγος στο θέατρο και την τηλεόραση. Η έκθεση ζωγραφικής του είναι η πρώτη του στη Θεσσαλονίκη
σχόλια