Στο καινούριο τεύχος του περιοδικού Colors με θέμα την Αποκάλυψη, παρουσιάζεται η ιστορία του Ναότο Ματσουμούρα. Ήταν ο μόνος από τους 80000 κατοίκους που έμεινε στην Φουκουσίμα όταν η περιοχή εκκενώθηκε τον Μάρτιο του 2011, μετά το τσουνάμι που χτύπησε την Ιαπωνία.

 

«Όταν χτύπησε ο σεισμός ήμουν στο πυρηνικό εργοστάσιο και δούλευα στο δρόμο. Όλοι έφυγαν, αλλά εγώ ζούσα με τους γονείς μου και η μητέρα μου μόλις και μετά βίας μπορούσε να περπατήσει. Τους είπα ότι έπρεπε να μείνουμε. Έναν περίπου μήνα μετά τις πυρηνικές εκρήξεις, τα τρία μου αδέρφια ήρθαν. Είπαν ότι ήταν επικίνδυνα και ότι θα έπρεπε να φύγουμε, αλλά αποφάσισα να παραμείνω εδώ μόνος μου. Έπρεπε να ταΐσω τα σκυλιά μου»

Στην συνέχεια περιγράφει στο περιοδικό πως αγκάλιασε τα ζώα της περιοχής:

«Αφού είχα μείνει δυο τρεις μέρες μόνος, άκουσα το σκύλο του γείτονα να γαβγίζει. Ήταν πεινασμένος, έτσι άρχισα να τον φροντίζω. Έπειτα βρήκα άλλον έναν αδέσποτο σκύλο και ένα μήνα αργότερα περνούσα τον περισσότερο απ’ τον χρόνο μου οδηγώντας τριγύρω στην περιοχή της Ταμιόκα ψάχνοντας για εγκαταλειμμένα ζώα. Υιοθέτησα σκυλιά, γάτες, κουνέλια, κοτόπουλα, πάπιες, αγελάδες –παραήταν πολλά για να τα μετράω. Τα τάιζα για να μην αγριέψουν»

 


Μέχρι σήμερα παραμένει στην περιοχή. Για την ραδιενέργεια λέει:

«Δεν τη φοβάμαι, δεν μπορώ να τη δω και δεν πονάει. Ένας γιατρός σε ένα πανεπιστήμιο μου είπε ότι ήμουν πάρα πολύ ραδιενεργός, αλλά θα χρειάζονταν 30 χρόνια για να εμφανιστούν τα πρώτα συμπτώματα. Σε 30 χρόνια θα είμαι πάνω από 80. Είναι νορμάλ να πεθάνεις όταν είσαι 80».

Όσο για την μοναξιά του λέει: «Είναι τόσο περίεργο το συναίσθημα. τώρα, όταν περπατάω μέσα στην πόλη, είμαι ολομόναχος. Τη νύχτα δεν υπάρχει ηλεκτρισμός και παντού είναι πίσσα σκοτάδι. Τα βράδια είναι που με πιάνει η θλίψη. Πίνω καναδυό ποτήρια σάκε πριν πάω για ύπνο. Όταν έρθει το πρωί αισθάνομαι ξανά ζωντανός»