Ο αργός θάνατος του Αθηναίου hipster

Ο αργός θάνατος του Αθηναίου hipster Facebook Twitter
4

   Ο πρεσβύτερος των hipsters Δημήτρης Πολιτάκης για τους ντόπιους «επιγόνους» του.

Είναι διακριτά για σένα τα χαρακτηριστικά της hipster κουλτούρας;

Από τη στιγμή που πρόκειται –στη σύγχρονη εκδοχή του όρου, που τσουβαλιάζει ουσιαστικά πολλούς νέους, απ’ αυτούς που στη Σαλονίκη αποκαλούν τρέντουλες– για την πιο «αφηρημένη» σημειολογικά φυλή όλων των εποχών, είναι δύσκολο να διακρίνει κάποιος έντονα χαρακτηριστικά, «στολή» κ.λπ. Ως προσδιορισμός χρησιμοποιείται κυρίως υποτιμητικά, συχνά από κάποιον ψαγμένο/ ενημερωμένο (στα μουσικά κυρίως) προς κάποιον άλλο. Όμοιος ομοίω, δηλαδή. Στην Ελλάδα, πάντως, ανθεί και το υποείδος των φρικο-hipsters με έξτρα μισοψημένες αριστερίστικες τάσεις – πρόκειται για κληρονομιά της αμέσως προηγούμενης γενιάς της αντιπαγκοσμιοποίησης.

Μπορείς να πεις ότι αποτελεί μια κουλτούρα;

Είναι ακραία γενικόλογος όρος, για να μιλήσει κάποιος για κουλτούρα ή υποκουλτούρα. Παλιά σήμαινε κάποιον που επενδυόταν συγκεκριμένα στοιχεία της μεταπολεμικής hip κουλτούρας. Για να συνεννοηθούμε, ας φανταστούμε έναν επιμελώς ατημέλητο μπίτνικ που ακούει Miles.

Μπορείς να πεις ότι ο παλιός εναλλακτικός είναι ο νέος hipster;

Μπορείς. Αν και ο «εναλλακτικός» –επίσης εντελώς γενικόλογος προσδιορισμός– περιλάμβανε και πιο «σκληρά» και «σκοτεινά» χαρακτηριστικά. Αυτό που αποκαλούμε hipster έχει πολλά στοιχεία σπασίκλα, αλλά και ασεξουαλικού ατόμου.

Αν δεν υπήρχαν τα social media, θα ήταν δυνατόν να εμφανιστεί αυτή η κοινότητα;

Δεν βλέπω ακριβώς τη σύνδεση.

Πώς εξηγείς τo ότι δεν παράγουν καμία καλλιτεχνική έκφραση, παρά μόνο τις παρακολουθούν; Με στυλ πάντα…

Δεν συμφωνώ. Γιατί τα μέλη μιας hipster μπάντας δεν είναι hipsters και οι οπαδοί τους είναι;

Βοηθάει η Αθήνα στην εξέλιξη των hipsters; Ή και στην ύπαρξή τους; Μπορείς να τους συγκρίνεις με αυτούς της Νέας Υόρκης;

Ενδεχομένως υπάρχουν και στο Τιμπουκτού (εδώ κολλάνε ίσως τα social media και το Ιnternet γενικώς). Ίδιοι είναι και στην Αθήνα και στη Νέα Υόρκη. ( Έχω πάει στο Γουίλιαμσμπεργκ, δεν λέει και πολλά πράγματα.)

Πιστεύεις ότι είναι κάτι που έζησε (ή ότι είναι κάτι που έζησε μόνο στα δημοσιογραφικά γραφεία), ώστε να πούμε ότι πεθαίνει;

Κάποια στιγμή θα εξαντληθεί ως ετικέτα (μπορεί και να έχει συμβεί ήδη).

Εσύ ήσουν κάτι σαν hipster στα «νιάτα» σου;

Τότε τι θα ήταν hipster; Μου άρεσε και μου αρέσει να παρακολουθώ τι παίζει στην κουλτούρα. Πιο νέος ίσως είχα πιο πολύ την ανάγκη να αυτοπροσδιοριστώ ως «εναλλακτικός». Λογικό όταν είσαι νέος, περιοριστικό μετά.

Ήδη, ο όρος fauxhemian λέγεται ότι θα αντικαταστήσει τους hipsters.Γιατί η ιδιότητα του faux επανέρχεται, λίγο πολύ, κάθε που μιλάμε γι’ αυτές τις ομάδες;

Η ιδιότητα του faux/fake επανέρχεται για να στηλιτεύσει την «επιφανειακή», «επιπόλαιη» και «ελαφρόμυαλη» διάσταση ψαγμένων νεανικών ομάδων που αγωνιωδώς αναζητούν το αυθεντικό, το vintage, αυτό που δεν έχει μολυνθεί από τον μεταμοντέρνο χυλό, αλλά τελικά καταλήγουν να πέφτουν οι ίδιοι θύματα σ’ αυτό το κυνήγι χαμένου θησαυρού, όπου πάντα θα υπάρχει κάποιο πιο «παραδοσιακό» καφενείο, πιο original outsider artist, πιο άξιο να ανακαλυφθεί αξεσουάρ, πιο γνήσιος εκπρόσωπος της hip αντίληψης.

Πρόκειται για φαύλο κύκλο namedropping και αμάσητων αναφορών σε πρόσωπα, σκηνές και καταστάσεις, αφού όλα αναλώνονται και «καίγονται» πολύ γρήγορα, για να μείνει χώρος για την επόμενη «ανακάλυψη». Επίσης, παρά το γεγονός ότι ο όρος αναφέρεται συχνά σε οπαδούς σύγχρονων μουσικών γκρουπ (μέχρι πρόσφατα, κυρίως από τη Βόρεια Αμερική), επειδή αυτά ανακατεύουν –με περισσότερο ή λιγότερο γούστο και ουσία– στοιχεία από διάφορα αναγνωρίσιμα και μη είδη του παρελθόντος, οι φαν τους δεν έχουν τη συγκροτημένη ταυτότητα άλλων φυλών (γότθοι, μεταλάδες κ.λπ.), οπότε είναι πιο επιρρεπείς σε «ό,τι να ’ναι» κατηγοριοποιήσεις.

Αν υποθέταμε ότι οι Αθηναίοι hipsters δεν μιμήθηκαν απλώς κάτι αμερικανικό αλλά έχουν ρίζες σε παλιότερες ελληνικές ομάδες και ιδιότητες, ποιες θα ήταν αυτές;

Δεν υπάρχει αντίστοιχη παράδοση εδώ, αν και στην Ελλάδα –στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, τέλος πάντων– υπήρξαν στο παρελθόν hipsters με την παλαιά έννοια, ευαισθητοποιημένοι μποέμ, δηλαδή, που αγαπούσαν την μπιτ κουλτούρα, την «προχωρημένη» μουσική, την ποπ αρτ, το κοφτερό στυλ, ασχέτως περιστασιακής μόδας –άνθρωποι που εδώ χαρακτηρίστηκαν «περιθωριακοί», ενώ αλλού θα ήταν απλώς «εναλλακτικοί»– και έτρωγαν σφαλιάρες και από Δεξιά και από Αριστερά.

Έξω οι hipsters χαρακτηρίζονται από τη φιλοπέριεργεια, την ενημέρωση και το ψάξιμο σε θέματα κουλτούρας. Έχουν διανοούμενες λόξες και κολλήματα (τον Τζονι Κας, συγκεκριμένους συγγραφείς κ.λπ.). Και υποτίθεται ότι ανακαλύπτουν τα πράγματα πριν από όλους τους άλλους. Εδώ, γιατί έχουμε την εντύπωση ότι δεν ανοίγουν βιβλίο;

Αυτό που αποκαλούμε «hipster» τα τελευταία χρόνια –σχεδόν αποκλειστικά υποτιμητικά– είναι το ίδιο και εδώ και έξω. Είναι αδύνατον να μπουν όλοι σε καλούπι, άλλοι έχουν πιο πολλά και πιο ειλικρινή και παθιασμένα ενδιαφέροντα, άλλοι απλώς καβαλάνε ένα σύγχρονο κύμα που θα τους πάει μέχρι μια ηλικία, και όλοι αρνούνται πλέον ότι είναι hipsters.

Όταν ήταν να βγάλουμε το «Vice» στα ελληνικά, μας είχαν προτείνει να μη χρησιμοποιήσουμε πότε τη λέξη hipster, γιατί είναι η πιο σιχαμένη λέξη του κόσμου, αν και το «Vice» ήταν (και είναι) βασικός πυλώνας της φάσης. Γιατί κανένας hipster δεν θέλει να τον λένε hipster;

Το γεγονός ότι η αποκαλούμενη «βίβλος των hipsters» αποτάσσεται μετά βδελυγμίας τον προσδιορισμό υποδηλώνει ακριβώς τη σχιζοειδή διάσταση μιας φυλής (μιας ταμπέλας, μάλλον), που γρήγορα έκανε μετάσταση σε κάτι όχι μόνο αρνητικό αλλά και συχνά πα θολογικό.

Και ο καταναλωτισμός;  Οι indie και οι alternative, από τους οποίους κατάγονται, είχαν κάνει σημαία, κατά κάποιον τρόπο, την αντίθεσή τους στην κοινωνία του σούπερ μάρκετ. Στους Έλληνες hipsters, όμως, διακρίνω μια αμφιθυμία ή κάνω λάθος; Ή είναι αυτό που ο Thomas Frank ονόμασε «rebel consumerism»;

Indie και alternative (ειδικά ο πρώτος προσδιορισμός) είχαν και έχουν να κάνουν με το οπαδιλίκι συγκεκριμένων μουσικών σκηνών και, όπως όλες οι αντίστοιχες φυλές, έχουν να κάνουν πολύ περισσότερο με τον καταναλωτισμό απ’ ό,τι θα πίστευαν τα μέλη τους, από τη στιγμή που η μουσική βιομηχανία –ειδικά όταν ήταν ακόμα στις δόξες της–, τόσο η mainstream όσο και η alternative, αποτελούσε ένα από τα πιο ακραία παραδείγματα της λογικής της αγοράς, του αθέμιτου ανταγωνισμού και του καπιταλιστικού κυνισμού. Οι hipsters μοιάζουν πολλές φορές με έρμαια του καταναλωτισμού γενικώς, αφού δηλώνουν πρόθυμοι ανά πάσα στιγμή να ενισχύσουν οποιαδήποτε νέα τάση, έστω κι αν αυτή πουλιέται ως συμβατή με τα δεδομένα της οικονομικής ύφεσης (πάντως πουλιέται, σπανίως είναι τζάμπα).

Υπάρχει η άποψη ότι οι hipsters μιλάνε πολύ και δρουν λίγο. Φτιάχνουν ωραίες γραμματοσειρές, αλλά γράφουν αξιολησμόνητα κείμενα. Είναι καλοί στυλίστες της ζωής, αλλά τελικά στη ζωή τα σκατώνουν. Ότι, εν πάση περιπτώσει, δεν γέννησαν τίποτε αξιόλογο και πίσω τους θ’ αφήσουν τα πράγματα και την κοινωνία όπως τα βρήκαν.

Οι hipsters είναι σύμπτωμα της εποχής, όχι φορείς ανατροπής. Είναι αυτό που παίζει τώρα, όχι αυτό που θα έρθει αύριο (όποιος αποτολμά προσβολές πλέον, εκτίθεται άσχημα συνήθως), κι αυτό δεν είναι ούτε θετικό ούτε αρνητικό.

Aπ’ όσο ξέρουμε, οι Αθηναίοι hipsters αγαπούν πολύ το μπάχαλο ή, έστω, τη μετωπική αντιπαράθεση με το κράτος. Ήταν στα καλύτερά τους επί «Συντάγματος». Μετά, βέβαια, ναυάγησαν στoυς μπάφους. Τώρα πολιτεύονται στο facebook. Έχει κανένα νόημα το συμπίλημα πολιτικής που πλανάται στο μυαλό τους;

Η σύνδεση (μερίδας) hipsters με ομάδες αντιεξουσιαστών με συγκρουσιακές τάσεις δεν είναι εντελώς άσχετη, ελέω των ακραίων περιστάσεων που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Το θέμα σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Όπως λέει, όμως, και ο κεντρικός χαρακτήρας (βαρεμένος 28χρονος hipster δισεκατομμυριούχος) του βιβλίου του Ντον ΝτεΛίλλο, Cosmopolis, παρατηρώντας διαδήλωση αντιεξουσιαστών έξω από τη θωρακισμένη λιμουζίνα του, «αυτές οι εκδηλώσεις εξυπηρετούν το σύστημα, αφού ουσιαστικά αποτελούν στοιχείο φαντασιακής προβολής της ίδιας της κουλτούρας της αγοράς». Από την άλλη, ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα, από τη στιγμή που οι Pussy Riot (ένα γκρουπ που πριν από μερικούς μήνες κάποιος θα μπορούσε να απορρίψει ως hipster collective με πασπάλισμα agit prop πολιτικής ατζέντας) βρίσκονται στη φυλακή, ενώ μόλις προχθές συνελήφθη ο νεαρός που έκανε πλάκα με τις προφητείες του Παΐσιου, ενώ απλώς αστειευόταν, χρησιμοποιώντας σημειολογικά στοιχεία και αργκό του σύγχρονου hipster.

 

4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κύρα Κάπη: «O Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει προσποιηθεί ποτέ κάτι που δεν είναι»

Συνέντευξη / Κύρα Κάπη: H γυναίκα πίσω από το TikTok του πρωθυπουργού

Με αφορμή τη βράβευση της στα «Ermis Awards», η διευθύντρια Επικοινωνίας του πρωθυπουργού μιλά δημόσια για πρώτη φορά και περιγράφει το πώς διαμορφώνει τη δημόσια εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη ενώ απαντά για τα λάθη, την κριτική και τις δύσκολες στιγμές.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δημήτρης Παπαϊωάννου

Συνέντευξη / Δημήτρης Παπαϊωάννου: «Αυτή θα είναι η τελευταία μου φορά στη σκηνή»

Λίγο πριν εμφανιστεί ξανά στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με το ΙΝΚ, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου κάνει μια αναδρομή σε ολόκληρη την καριέρα του σε μια κουβέντα έξω απ’ τα δόντια με τον Δημήτρη Παπανικολάου, καθηγητή Νεοελληνικών και Πολιτισμικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, για το περιοδικό «Dust», την οποία αναδημοσιεύει σε αποκλειστικότητα η LiFO.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Βιβλίο / Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Τα νουάρ μυθιστορήματά του είναι από τα πιο αγαπημένα του γαλλικού αναγνωστικού κοινού: Ο βραβευμένος συγγραφέας και σύγχρονος μετρ του είδους σε μια συζήτηση για το «τέλειο έγκλημα» στη ζωή και στη λογοτεχνία.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στου ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

LGBTQI+ / Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στους ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

Από τη σεξεργασία και τα drag shows στην Αμερική ως την τηλεόραση, το σινεμά και τον ΛΟΑΤΚΙ+ εθελοντισμό στην Αθήνα, η «Ελληνίδα Divine» είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος με γεμάτη ζωή και νοιάξιμο για τους άλλους seniors της κοινότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Οθόνες / Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, παρουσιαστής παιδικών εκπομπών όπως οι θρυλικοί «Κόκκινοι Γίγαντες, Άσπροι Νάνοι», πρωτοπόρος της μεταγλώττισης και η φωνή αγαπημένων μας ηρώων σε σειρές και ταινίες κινουμένων σχεδίων. O Αργύρης Παυλίδης σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στη LiFO.
ΜΑΝΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ
ΕΠΕΞ Η Daglara και το θρίλερ του «έθνους»: τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Συνεντεύξεις / Η Daglara στο Φεστιβάλ Αθηνών: Τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Performer, σχεδιάστρια ρούχων, πωλήτρια, φιλότεχνη, ντίβα, τέρας λαγνείας, η Daglara και η τέχνη της διαχέονται με λίκνισμα και γρύλισμα σε ένα σωρό πίστες της καθημερινότητας και της απόδρασης.
ΑΛΕΞΙΝΟΣ ΠΥΡΑΥΛΟΣ
Ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μουσική / Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας στον δημοσιογράφο και ραδιοφωνικό παραγωγό Μιχάλη Γελασάκη το 2009, όπου μιλάει για τον τελευταίο της δίσκο, τα «αδικημένα» τραγούδια της, τους νέους, τους φραγκοφονιάδες της γενιάς της και αφηγείται την ιστορία του τραγουδιού το «Μπαρ το ναυάγιο», που δεν ήταν μπαρ! Δημοσιεύεται στo Lifo.gr για πρώτη φορά, έξι χρόνια μετά τον θάνατό της.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Συνέντευξη / Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Ο νεαρός που έγινε viral στο TikTok όταν πήρε στα χέρια του την ελληνική ταυτότητα μετά από 5 χρόνια αναμονής, μιλά αποκλειστικά στη LIFO για όλη του τη ζωή στην Ελλάδα του ρατσισμού, αλλά και της άφατης καλοσύνης.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Διονύσης Τεμπονέρας: «Να μην δούμε ξανά το χάρτη όλο μπλε»

Βασιλική Σιούτη / Το πολιτικό άστρο του Διονύση Τεμπονέρα μόλις αναδύθηκε ― Μια συζήτηση

Ο Διονύσης Τεμπονέρας παρέμενε σχεδόν άγνωστος την εποχή της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και αναδείχθηκε μόλις πρόσφατα, στην πτώση, όταν κλήθηκε να βοηθήσει με κεντρικό ρόλο την τελευταία στιγμή. Κατά κοινή ομολογία τα πήγε καλά, αλλά το αποτέλεσμα είχε κριθεί προ πολλού. Δεν είναι ο αγαπημένος της ελίτ ούτε των κομματικών μηχανισμών, όμως πολλοί πιστεύουν ότι το πολιτικό του άστρο μόλις αναδύθηκε, κι ας αρνήθηκε να είναι υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Εικαστικά / Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση επιστρέφει στη γενέτειρά της με τη διπλή ιδιότητα της καλλιτεχνικής διευθύντριας της νέας μεγάλης έκθεσης ψηφιακής τέχνης «Plásmata II: Ioannina» και της συνδημιουργού ενός από τα πιο εντυπωσιακά έργα της.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Οι Αθηναίοι / Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Η δημοσιογράφος, συγγραφέας, και βουλευτής ΚΚΕ μιλάει για όλα τα μεγάλα κεφάλαια της ζωής της - από τα περιοδικά μέχρι την τηλεόραση, και από τα βιβλία μέχρι την πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

The Upfront Initiative / Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

Η Γενική Διευθύντρια Οργανωσιακής Ανάπτυξης και Επικοινωνίας της METRO ΑΕΒΕ μιλά στη LIFO για την ισότητα στην πράξη και για τα μέτρα στήριξης και ενδυνάμωσης των γυναικών εργαζομένων στην εταιρεία, αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

σχόλια

4 σχόλια
Διαβάζοντας πάντως και μόνο το sum up της συνεντευξης και οχι την ίδια τη συνεντευξη θα ήθελα να σημειώσω το έξης:Βάσει της εφαρμοσμένης επικοινωνίας τα εικονογραφημένα κλασικά ή comics καλύπτουν τρεις κωδικούς α)την κίνηση του σώματος β)την εικόνα και γ)τη γραφή και τα βιβλία ή οι προκηρύξεις μόνο τον κώδικα γ)γραφή!!!Οπότε συμπεραίνω πως σε περίπτωση που περίπτωση που επιθυμούσατε να "κράξετε" αποτύχατε προφανώς στο σύνολο ή την ουσία καλύτερα της απόπειρας σας!ΥΓ: Βέβαια είναι πολύ πιθανό η αρχική σημείωση να μην αντικατοπρίζει το σύνολο της συνέντευξης αλλά ούτως ή άλλως δεν μπαίνω στον κόπο να τη διαβάσω!Βαρέθηκα πια...
Η πιο βασική διαφορά του χίπστερ στο Williamsburg με τον χίπστερ της Αθήνας είναι ότι ο χίπστερ του Williamsburg δουλεύει 2-3 δουλειές για να πληρώσει το νοίκι και να τη βγάλει ενώ ο χίπστερ της Αθήνας γυρνάει σε καφετέριες και παίρνει λεφτά από τη μαμά του για να κάθεται και να συζητάει αν είναι χίπστερ και τί σημαίνει αυτό. Στην καλύτερη περίπτωση πληρώνεται από ένα άθλιο περιοδικό να γράφει άθλια άρθρα σαν και αυτό. Επίσης ο χίπστερ του Williamsburg δεν συζητάει αν είναι χίπστερ και όταν ψωνίζει τα ρούχα που ψωνίζει το κάνει γιατί έχουν 10-20 δολλάρια και απλά γουστάρει να τα φοράει. και όταν ακούει τις μουσικές που ακούει τις ακούει όχι γιατί είναι στη μόδα αλλά γιατί πχ στο Music Hall of Williamsburg που είναι δίπλα στο σπίτι του αυτές οι μπάντες παίζουνε. Ακόμα και όταν φοράει πλαστικές ψηλές γαλότσες το κάνει γιατί έχει 10 πόντους χιόνι στο δρόμο και όχι 35 βαθμούς και ήλιο. Πρέπει να καταλάβετε ότι στον υπόλοιπο κόσμο όλες οι τάσεις έχουν ένα λογικό σημείο εκκίνησης. Μόνο σε αυτό το τραγικό , αν και τόσο χαρισματικό τόπο, την Ελλάδα βρίσκεις τόσα λιοντάρια που είναι πρόθυμα να γίνουν πρόβατα και να αντιγράψουν ό,τι βλακεία τους πλασάρεις. Αν έχεις χάσει την ταυτότητα σου να πας να βγάλεις καινούρια. Όσο για τον πρεσβύτερο των χίπστερ...τί να πω; Φάκιν Γκρίκις.
Τι αβάσταχτη αυτοαναφορικότητα μεγαλοδύναμε Θεέ...Σχεδόν όλα τα είδη lifestyle που απασχόλησαν τα μίντια κατά καιρούς(ρεμπέτες, ροκάδες, μπιτ λογοτεχνία και πολλά πολλά άλλα) είχαν ένα κοινό τόπο: Παρήγαγαν κάτι! Έτσι ο ντόρος που γινόταν γύρω από το όνομα τους είχε κάποια απτή αιτία. Ένα μουστάκι, δυο κοκτέιλ, το ποδήλατο στην Κηφισίας και δέηση στον Όσιο Στιβ Τζομπς δεν αιτιολογούν ούτε τόση προσοχή απο τα ΜΜΕ ούτε τέτοιο τουπέ καλλιτεχνικής ανωτερότητας.Κι όμως το όλο εγχείρημα δένει τέλεια με το ορμέμφυτο του Έλληνα να διαφέρει από τον περίγυρο/σνομπάρειτους άλλους, χωρίς παράλληλα να κουραστεί και πολύ. Υπερβολική σημασία στα μουσικά ακούσματα, επιφανειακή ανάγνωση λογοτεχνίας και γουστόζικα εξεζητημένο ντύσιμο χωρίς την πνευματική και ψυχική κόπωση που απαιτείται για την παραγωγή αξιόλογου δημιουργικού έργου. Τίποτα κακό ή βλαβερό συνολικά, αλλά με μεγάλες δόσεις ψώνιου. Πάντως η επανακατάληψη του κέντρου από αρκετά ατμοσφαιρικά μπαράκια, μερικά ενδιαφέροντα μαγαζιά και κάποια event πιστώνονται στα θετικά. Να μαστε καλά και να ναι καλά τα παιδιά.
Μόλις διάβασα το άθρο και γελάω...Τέλειο. Λέτε όμως κύριε Πολιτάκη πως έχετε πάει και Williamsburg και δεν λέει πολλά; Πότε πήγατε τελευταία φορά και που ακριβώς πήγατε αν επιτρέπεται; Εδώ μένω, και για μένα το Williamsburg λέει πάρα πολλά. Είναι μια ξεχωριστή πόλη τύπου time machine. Βέβαια πολλοί το παίζουνε δήθεν..αλλά αυτό ισχύει σε πολλά μέρη νομίζω. Το όλο θέμα με τους χίπστερς πάντως, είναι αστείο....Ειδικά στην Αθήνα. Ααα και επίσης θα διαφωνίσω με το "ίδιοι είναι." Εγώ νομίζω πως οι χίπστερς της 'Αθήνας' θέλουν να είναι ίδιοι με τους χίπστερς της Νέας Υόρκης, αλλά δεν είναι =) Εδώ είναι πιο κουλ βρε παιδιά και είναι όλοι αρτίστες!! Εδώ δεν ακούνε james, archive, ούτε βλέπουνε "game of thrones"...οι εδώ χίπστερς ακούνε grizzly bear, beirut, portugal the man, grouplove, k.a(Επίσης φοράνε όλοι καρό πουσαμικάκια ή striped shirts, και ότι ρούχο δεν πάει...το συνδυάζουνε έτσι απλά για να διαφέρουν και να είναι χιπστερ. Π.χ κίτρινο παντελονάκι, ροζ μπλουζάκι, τακουνάκι μπλε; Όχι...δεν είσαι ακροβάτης σε τσίρκο-αλλά χίπστερ γιατί δεν σε νοιάζει τι θα πει ο άλλος)Καλά, μπορώ να γράψω ολόκληρο κείμενο περί χιπστερισμού(αν θέλετε μου λέτε!) Φιλικά,μιαχιπστερολάτρισσα