Το φεστιβάλ που ξεκίνησε πριν από 12 χρόνια ως μονοήμερο, στο υπαίθριο αρχιτεκτονικό μουσείο Poble Espanyol (ένα αρκετά κιτς μέρος με κτίρια που αναπαριστούν τα διαφορετικά αρχιτεκτονικά στυλ της Ισπανίας), είναι πια ένα μεγαθήριο που εκτείνεται σε δέκα σκηνές και τέσσερα διαφορετικά σημεία της Βαρκελώνης. /
Η φετινή προσέλευση τις τέσσερις ημέρες των εκδηλώσεων στο Parc del Forum (το κεντρικό σημείο διεξαγωγής του) και στο Parc de la Ciutadella, όπου γίνονται παράπλευρες συναυλίες, έφτασε τους 170.000 θεατές. /
Η ελληνική εκπροσώπηση στο κοινό ήταν μάλλον η μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά. Υπήρχαν στιγμές που το παραδοσιακό σημείο συνάντησης κάτω από το δεξί ηχείο κάθε σκηνής έμοιαζε με Σάββατο βράδυ σε μπαρ του ιστορικού κέντρου της Αθήνας.
Πρώτη μέρα
Οι Savages, οι νέες indie media darlings, ακολουθώντας το hype του postpunk/darkwave που σαρώνει τους τελευταίους μήνες, είναι ένα μάλλον αδιάφορο συγκρότημα που κοπιάρει απροκάλυπτα και ανέμπνευστα τις '80s μπάντες του είδους. /
Οι Αυστραλοί (από το Περθ) Tame Impala βούτηξαν με τις φτέρνες στην pro grock ψυχεδέλεια, παίζοντας μπροστά σε ένα πολυπληθές κοινό στην κεντρική σκηνή, με την οθόνη πίσω τους να παίζει ένα πρωτόγονο fractal που προκάλεσε πολλές ζαλάδες σε όσους το κοιτούσαν για ώρα (κάποιοι το έβλεπαν και στερεογραμμικά...). /
Οι Dinosaur Jr. είναι οι Dinosaur Jr. Από τις μπάντες-«σιγουράκια» κάθε φεστιβάλ. Παίζουν τέλεια, δίνουν εξαιρετικά shows και ο J. Mascis είναι ένας σπουδαίος performer. Στα «Out There» και «Freak Scene» έγινε ο σχετικός χαμός, ενώ στο τέλος ανέβηκε στη σκηνή και ο Pink Eyes των Fucked Up για να κάνει το δικό του show (όσοι τους είδατε στο φετινό Plissken ξέρετε περί τίνος πρόκειται). Φήμες που λένε ότι εθεάθη τύπος με μπλουζάκι Dinosaur Jr. να μην παρακολουθεί το live ελέγχονται ως ανακριβείς. /
Τους Postal Service δεν τους είδα, αλλά ο όγκος του κόσμου που μεταφέρθηκε την ώρα που έπαιζαν στην κεντρική σκηνή φαίνεται ότι –δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του «GiveUp»– τους εκτοξεύει στα indie mainstream υψίπεδα. /
Οι Deerhunter από την Ατλάντα είναι το καλύτερο indie συγκρότημα σήμερα. Έχοντας κυκλοφορήσει μόλις πριν από μερικές ημέρες το τελευταίο τους άλμπουμ «Monomania» κι έχοντας πάρει διθυραμβικές κριτικές από όλα τα μουσικά περιοδικά και sites, απέδειξαν και ζωντανά προς τι όλος αυτός ο θόρυβος (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Με τον Bradford Cox να εμφανίζεται με ένα ολόσωμο λεοπάρ φόρεμα και να σοδομίζει σχεδόν την κιθάρα του και το μικρόφωνό του, ήταν για πολλούς (και για μένα) η καλύτερη εμφάνιση του φεστιβάλ. Μάλιστα, οι διοργανωτές, για να τους ανταμείψουν, τους έβαλαν να παίξουν και την τρίτη ημέρα στη θέση των Band of Horses που ακύρωσαν, αλλά και στο closing party την Κυριακή, στη Sala Apolo (ένα εξαιρετικό λαϊβάδικο της περιοχής του Raval). Ο Cox απάντησε ανεβάζοντας στο Instagram του μια φωτογραφία του Forum με σχόλιο: «Aυτό είναι το καλύτερο φεστιβάλ στον κόσμο χωρίς δεύτερη κουβέντα». /
Όσοι ακολουθούν ευλαβικά το Instagram του Ed Droste (των Grizzly Bear) με τις καταπληκτικές φωτογραφίες που ανεβάζει κι έχουν ψύχωση μαζί του σε βαθμό stalker, προσπάθησαν τις προηγούμενες ημέρες να αποκωδικοποιήσουν τις κινήσεις του στη Βαρκελώνη. Το live, πάντως, αν εξαιρέσεις τις εξαιρετικές αποδόσεις των κομματιών τους, δεν απογειώθηκε σε κανένα σημείο (ίσως με εξαίρεση το ανθεμικό «Yet Again», που όλα τα χέρια από κάτω σηκώθηκαν ψηλά). /
Οι Simian Mobile Disco είναι οι παραδοσιακοί crowd pleasers του κλεισίματος. Πατούσαν τα κουμπάκια τους, έβαζαν κι έβγαζαν τα καλώδιά τους, ωστόσο, όταν έχεις μια αναγκαστικά τόσο στατική σκηνική εμφάνιση, οφείλεις να έχεις ένα εντυπωσιακό lightshow. Άλλες χρονιές το είχαν. Φέτος όχι. /
Οι Fuck Buttons το 2010 στο Primavera ήταν μια σχεδόν εξωσωματική εμπειρία για όποιον ήταν εκεί (όταν έπαιξαν το «Surf Solar» νόμιζες ότι θα κατέβουν οι εξωγήινοι). Το 2013 έκαναν πάνω-κάτω τα ίδια. Μόνο που δεν υπήρχε η έκπληξη της πρώτης φοράς. /
O John Talabot (και αυτός καλεσμένος του φεστιβάλ του Εν Λευκώ), με το ηχηρό του όνομα που σαρώνει τα πάντα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, ανέλαβε να μας πάει μέχρι το ξημέρωμα, αλλά δεν τα κατάφερε και απολύτως καλά, με ένα σετ σχετικά χαλαρό για την ώρα που εμφανίστηκε (04:15) και τις διαθέσεις του αφιονισμένου κοινού.
Δεύτερη μέρα
Ο wonder kid Nick Waterhouse έδωσε στις 6:30 το απόγευμα ένα εξαιρετικό show, που όσοι ακούνε Amy Winehouse ή Sharon Jones πολύ θα το εκτιμούσαν. Σκέφτομαι ότι θα έσκιζε και στην Ελλάδα. /
Οι Dope Body διαφημίζονταν ως ένα κράμα Gang of Four, Lightning Bolt, Jesus Lizard και Black Flag. Δεν έπιασα κανένα από τα τρία. Βαρέθηκα γρήγορα. /
Μία από τις παραδοξότητες του Primavera είναι ότι μπορεί μια μπάντα μέτριου βεληνεκούς να βρεθεί λόγω κάποιων συγκυριών να παίζει σε μια μεγάλη σκηνή με 5.000-6.000 θεατές από κάτω ακόμα και στις 8:30 το απόγευμα. Αυτό έγινε με τους Django Django στην κεντρική σκηνή, που, όμως, αν εξαιρέσεις τα άθλια κοστούμια τους (που ήταν σαν να είχαν κολλήσει υπερμεγέθη χανζαπλάστ πάνω τους), ήταν εξαιρετικοί. /
Οι Breeders ήρθαν για να γιορτάσουν την εικοστή επέτειο της κυκλοφορίας του «Last Splash» που τους ανέδειξε σε indie μπάντα μεγατόνων πίσω στη δεκαετία του '90. Δεύτερο κομμάτι το «Cannonball» και χάος από κάτω. /
Η Solange, η αδερφή της Beyoncé, έχει ακολουθήσει πιο «εναλλακτική» πορεία και γι' αυτό πήρε κι ένα slot στο φετινό Primavera. Αν και την άκουσα λίγο, μου φάνηκε αδιάφορη. /
Οι Jesus & Mary Chain ήταν το προσωπικό μου συναυλιακό απωθημένο, καθώς δεν τους είχα δει ποτέ τις φορές που είχαν έρθει στην Αθήνα. Άψογο επαγγελματικό σετ (με highlight το «Cracking Up»), αλλά χωρίς την παραμικρή έξαρση. Επίσης, δεν καταλάβαμε αν τελικά τα αδέρφια Jim και William Reid τα έχουν ξαναβρεί κανονικά ή κάνουν ότι τα έχουν ξαναβρεί γιατί τους έχουν τελειώσει τα λεφτά. /
Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσαν να βρίσκονται και οι Blur, που διαλύθηκαν το 2003 για να επανενωθούν το 2008 για λίγες συναυλίες. Πάντως, η εμφάνισή τους δικαιώνει τον μουσικοκριτικό της «Guardian» Άλεξ Πετρίδη, που είχε δώσει πέντε εμφατικά αστεράκια για τη συναυλία τους στο Goldsmiths. /
Τους Neurosis, αυτή την post-metal μπάντα από το Όκλαντ, τους είχα ακούσει ελάχιστα, γιατί αποφεύγω ό,τι κινείται έστω και στις παρυφές του μέταλ, αλλά ήταν μία από τις αποκαλύψεις όλου του φεστιβάλ. /
Tη δεύτερη ημέρα έκλεισε ο Daphni (aka Caribou) με ένα υποδειγματικό DJ set βασισμένο αρκετά στην disco, με το κοινό να παραληρεί από κάτω, τον ήλιο να ανατέλλει και τους διοργανωτές να ανεβαίνουν δύο φορές πάνω στη σκηνή για να τον σταματήσουν.
Τρίτη μέρα
Οι Παριζιάνοι Melody's Echo Chamber ήταν ακόμα μια μεγάλη έκπληξη. Με έναν υπέροχο δίσκο σε παραγωγή του Kevin Parker των Tame Impala και κομμάτια που θυμίζουν πιο φαζαρισμένους Stereolab, έκαναν μια εξαιρετική εμφάνιση στις 7:45 το απόγευμα. Α, και η Μelody Prochet είναι η νέα Laetitia Sadier. /
Στους Dead Can Dance σχεδόν κοιμήθηκα. /
Για τους Thee Oh Sees τα έχουμε πει. Τους έχουμε δει ήδη δυο φορές στην Αθήνα. Μία από τις καλύτερες νεο-πανκ/νεο-γκαράζ μπάντες από το φυτώριο του Σαν Φρανσίσκο. Τρομερή ενέργεια στη σκηνή, μερικά σπουδαία τραγούδια. Έχουν μέλλον. /
Τέλος με My Bloody Valentine. Η εμφάνισή τους στο Primavera το 2009 στο κλειστό αμφιθέατρο του Forum (σχεδιασμένο από τους Herzog & de Meuron) ήταν ό,τι καλύτερο συναυλιακά είχα δει ποτέ στη ζωή μου. Φέτος και με νέο άλμπουμ, πάλι εδώ, στην κεντρική σκηνή αυτήν τη φορά, με το μισό φεστιβάλ από κάτω να περιμένει να ακούσει την κιθάρα του Kevin Shields. Ακίνητος όπως πάντα, με την κιθάρα κρεμασμένη χαμηλά και με ένα έντονο κόκκινο φως να τον λούζει, έπαιξε έξι κομμάτια σε περίπου 70 λεπτά, πριν κλείσει με το εμβληματικό «You made me realize» και αναληφθεί ως άγγελος στον ουρανό της Βαρκελώνης, κλείνοντας για μένα το φετινό φεστιβάλ (στους Hot Chip που ακολούθησαν δεν πήγα).
σχόλια