Πάολα, φαιά εξοχότης

Πάολα, φαιά εξοχότης Facebook Twitter
15

Πάολα, φαιά εξοχότης Facebook Twitter
Στη φωτό η Πάολα με το σκυλί της, στο ψάρεμα
#quote#

 

Ένα ωραίο απόγευμα στα μακρινά nineties, από την πάντα ανοιχτή πόρτα του «01», σε μια λαϊκή πολυκατοικία της Σωκράτους, μπούκαρε μέσα έξαλλη η Πάολα, κυριολεκτικά ουρλιάζοντας. Είχε θιγεί από ένα κομμάτι του περιοδικού.

Δεν θυμάμαι ακριβώς τι γράφαμε (το είχαμε γράψει μισό-μισό ο Κωνσταντίνος Βήτα κι εγώ), το θέμα πάντως ήτανε οι τραβεστί της Αθήνας. Την είχε πειράξει που την είχαμε βάλει δίπλα-δίπλα με την Αλόμα και διάφορες άλλες, αυστηρά πόρνες.

Είχε δίκιο. Η Πάολα δεν ήταν ποτέ μία από τις άλλες. Για την ακρίβεια, ήταν πάντα ένα σημαίνον πρόσωπο του ελληνικού αντεργκράουντ. Η éminence grise, η φαιά εξοχότης του. Με το «Κράξιμο» επηρέασε τα πιο ανήσυχα παιδιά του καιρού της και με τον συνεπή ακτιβισμό της έκανε ευκολότερη τη ζωή των γκέι που θα γεννιούνταν μετά από αυτήν.

Ήταν βέβαια και πόρνη – για ευχαρίστηση και για χρήματα. Έζησε και ζει όπως όλα τα οριακά πρόσωπα: μεταξύ ηδονοθηρίας και εξοστρακισμού. Αλλά είχε πάντα κάτι ενδιαφέρον και ζόρικο – όχι με τον τρόπο των ηλίθιων τραβεστί της trash-tv. Η Πάολα ήταν έξυπνη. Και όπως φαίνεται ξανά, από τα status updates της στο facebook, ήταν (και είναι) με έναν παράξενο τρόπο ποιητική. Και μόνη.

Έχει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα walls του facebook. Φωτογραφίζει τα μπιφτέκια που μαγείρεψε, ανεβάζει παλιά αγόρια της σε εκδρομές, το σκυλί της, τι βλέπει από το παράθυρό της (μια πλατεία), φίλους που ήρθαν για επίσκεψη, το κομπιούτερ της, μια παραλία που δεν ξέρει κανείς και πάει να ψαρέψει (ψάρια, όχι ανθρώπους!), βίντεο απ' το κινητό με φιλενάδες της στην πιάτσα που της λένε καλιαρντά, παλιά τεύχη του «Κράξιμο», σύντομες φράσεις που δεν διαβάζεις συνήθως: «Σήμερα πήγα στη μάνα μου, είχα να πάω τρία χρόνια...».

Πάντα είχα την πεποίθηση ότι αυτό το wall είναι ένα έργο Τέχνης, που γύρευε τον κατάλληλο επιμελητή. Μέχρι που έμαθα ότι ετοιμάζει ο Αγγελιδάκης μια έκθεση με τις φωτογραφίες της στην Breeder.

Πιστεύω ότι θα είναι δυνατή, ιδιαίτερη έκθεση.

Πρόσωπα σαν την Πάολα, που μάθαν τους ανθρώπους από τις αδυναμίες τους, οφείλουν να έχουν κεντρική θέση σε μια κοινωνία που κατέρρευσε επειδή απέκτησε τη «δύναμή» της μέσα από την υποκρισία και το φαίνεσθαι.

Ούτως ή άλλως, οι οριακοί άνθρωποι ανέκαθεν ήταν το αλάτι της κοινωνίας. Εκτείνουν τις ελευθερίες και προσθέτουν στην κατανόηση της αντιφατικής ανθρώπινης φύσης.

Τους εκτιμώ, τους προσέχω και τους σέβομαι, σαν άγρια αγκαθωτά λουλούδια.

15

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

11 σχόλια
Το θετικο παντως ειναι οτι το αρθρο εχει δημοσιευτει εδω και 30+ ωρες και δεν εχει ακομα πλακωσει η γνωστη ομαδουλα χρυσαυγητων ιντερνετο-κραχτων.‘Η οι moderators της Lifo κανουν καλη δουλεια και τους κοβουν προκαταβολικα:-)
Υπάρχουν και πιο επικίνδυνα πράγματα στον κόσμο ενάντια στα οποία "αυτός ο άνθρωπος που εκδιδόταν" πάλεψε άξια. Σε αυτά συμπεριλαμβάνεται ο συντηρητισμός, φυσικά.
αφού ρε παιδιά το καταλαβαίνετε και εσείς ότι όταν λέτε "ναι δεν είμαι συντηρητική/ρατσίστρια/ομοφοβική κλπ.", θα ακολουθήσει κάτι που θα σας διαψεύσει,γιατί το γράφετε?
Καλά σας έκανε κύριε Τσαγκαρουσιάνε και σε σας και στον Βήτα, αλλά από ;oτι φαίνεται το Κράξιμο που φάγατε σας έκανε καλό!Ούτε οι φίλοι της δεν θα μπορούσαν να γράψουν τόσο ποιητικό, μεστό και άκρως επεξηματικό editorial.
πόσο ποιητικός είστε κι εσείς αγαπητέ.. τέτοιο παγωμένο βράδυ στο βουνό..η Αθήνα ήταν πάντα άπλησίαστη για εμένα. δεν με καλοδεχόταν το βρώμικο τσιμέντο, ούτε εγώ παραδινόμουν πλήρως ποτέ..με διαπέρασε η χαοτική ομορφιά της, άφησε σημάδι..η Πάολα άλλαξε το ρου του συλλογικού ασυνειδήτου αυτού του τόπου!είναι η φωνακλού τραβεστί με τα φτερά στον λαιμό, να παλεύει για κάθε Άλλο, για κάθε κατατρεγμένο.. μέσα στο σκοτάδι ακούγεται το γέλιο της, δεν έχει φόβο, μοναχική λύκαινα παλεύει για ιδανικό μέσα στο παραλήρημα..να ορίζουμε τον εαυτό μας.. τα άκρα της έκφρασης είναι τα παιδιά του άστεως, αυτά ανατρέφει & μετά απορεί & τα παραγκωνίζει ή τα κυνηγάει..εκεί στην Πόλη..μόνο με τέτοια φαναράκια μπορεί στην πόλη τώρα πια να υπάρχεις, έχοντας την ψευδαίσθηση κάποιου νοήματος, κάπου που τουλάχιστον έχουν γίνει αγώνες & νίκες, κάπου που υπήρχαν μεγαθήρια του Νου & της Έκφρασης, όπως άλλοτε... κάθε εποχή τα ταιριαστά της..σέβας._υ.γ. εγώ παρ όλα αυτά δεν τα κατάφερα, χαιρετώ αττικέ Ουρανέ *