Ο εκλεγμένος βουλευτής Γιώργος Ανατολάκης δεν έχει σχολιάσει ακόμα την πορεία των εκλογών. Περίεργο: τόσα πάνελ, τόση ρητορική, τόσος τηλεοπτικός χρόνος, ένα πεντάλεπτο διστακτικών απαντήσεων, ξενοφοβικής ρητορικής και συντακτικών λαθών θα ήταν άλλη μια ενδιαφέρουσα εκλογική εικόνα αμηχανίας. Αν κάποιος, όμως, καλούσε τον Ανατολάκη, τη ζωντανή απόδειξη πως σημασία δεν έχει τι λες (ή τι προσπαθείς να πεις), αλλά πόσο αναγνωρίσιμος είσαι σε αυτήν τη ζωή, θα έκανε με υπερβατικό τρόπο μια σύγκριση ποδοσφαίρου και πολιτικής. Μπορεί να γίνει και αλλιώς.
Και οι δυο τομείς ζούνε σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου υπάρχουν τριών ειδών πραγματικότητες. Η μια έρχεται από το φαντασιακό επίπεδο. Στο ποδόσφαιρο έχει να κάνει με την εγωμανία κάποιων προέδρων, που θεωρούν πολιτισμό το να παρακολουθήσουν δίπλα δίπλα αυτοί και οι μπράβοι τους ένα παιχνίδι, όλους αυτούς που φωνάζουν «είμαστε η σωτηρία του ποδοσφαίρου» χωρίς να καταλάβουν πως κάνουν πλάκα. Στην πολιτική, η αντίστοιχη πρόκληση είναι να λες πως ένοχοι είναι όσοι δεν πάνε να ψηφίσουν και όχι όσοι τους έκαναν να αηδιάσουν. Και να είσαι ένας απ' αυτούς.
Η άλλη πραγματικότητα είναι το οπαδικό επίπεδο. Δεν είναι αληθινό, είναι διασκεδαστικά εμμονικό -όταν δεν είναι βίαιο-, δεν έχει λογική, μόνο κραυγές, και αν δεν υπήρχε, το ποδόσφαιρο θα ήταν πιο λογικό, πιο ήρεμο, πιο προβλέψιμο, πολύ χειρότερο δηλαδή. Στην πολιτική, το οπαδικό επίπεδο είναι να βλέπεις 20χρονα παιδιά σε κομματικό περίπτερο στο Σύνταγμα, όλα τους γεμάτα ενθουσιασμό, όνειρα διορισμών, γαλάζιες μπλούζες με ανατριχιασμένους γιακάδες, να τραγουδάνε Βέρτη μελωμένοι. Τόσο όμορφα.
Το τρίτο επίπεδο πραγματικότητας είναι το φυσιολογικό, το πιο ουσιώδες. Στο ποδόσφαιρο είναι ένα γκολ, ο Λάζαρος, ο Μιραλάς, ο Μπλάνκο, ο Γκαρσία, ένας γκρινιάρης προπονητής από την Κρήτη και όλος αυτός ο θίασος των καλών, κακών, μέτριων, καθόλου ρομαντικών αλλά πραγματικών πρωταγωνιστών. Στην πολιτική πραγματικά καλοί πρωταγωνιστές δεν υπάρχουν πολλοί. Βασικό συστατικό των περισσότερων υποψηφίων είναι η αναξιοπρέπεια. Όσοι είναι αξιοπρεπείς, συνήθως, χάνουν γιατί ντρέπονται να μιλήσουν μέσα σε τέτοιο όχλο. Μάλλον γι' αυτό το ποδόσφαιρο είναι πιο δίκαιο: Εκεί, σημασία δεν έχει ποιος είσαι, πόσο κόσμο διόρισες, πόσους αγόρασες, πόσες φορές βγήκες στην τηλεόραση, πόσο ψεύτης, αναγνωρίσιμος, «θεά» ή γελοίος είσαι. Σημασία έχει μόνο τι κάνεις.
σχόλια