16 Ιουνίου 2013
18:57
Δύο παρά κάτι μήνες πριν μεγαλώσεις. Πριν σταματήσεις να κάθεσαι γαλαρία στο λεωφορείο της ζωής σου. Είναι κοντά η ώρα που πλέον εσύ θα ζητάς το εισιτήριο σε κάθε ταραξία που χαχανίζει στην καμπίνα του μυαλού σου, μπας και τον πετάξεις έξω στην πρώτη στάση. Και τι μεγάλο παιδί θα γίνεις, με 30 καλοκάιρια πίσω σου και κάτι μαλακούς χειμώνες;
Δεν είναι ο χρόνος που σε πάει μπροστά τελικά αλλά τα κυβικά σου. Αν τραβάς, αν «ροπιάζεις» που λένε, θα σε βγάλει πολλές βόλτες το σκαρί σου. Αλλά θες συντήρηση και καύσιμα για να ταξιδέυεις. Θες σφηνάκια και αλητείες, θες αγάπες και γκριμάτσες, θες εκπλήξεις και ρουτίνες , θες λεφτά και «ανάποδες», να σε γεμίσουν όλα αυτά να γίνεις άνθρωπος.
Κάθομαι κάτι στιγμές, απογευματινές συνήθως, με τον Β., τον δικό μου συνεπιβάτη, ομοίων κυβικών και διαδρομής, και αναπολούμε, θυμόμαστε και παραθέτουμε και νοσταλγούμε και κριτικάρουμε ο καθένας τα πεπραγμένα μας. Και πιάνω τον εαυτό μου να εξιστορώ εκείνα και τα άλλα, χωρίς χάχανο, αλλά με μία δόση διδαχής. Σαν να υπάρχει μια σοφία που θα στάξει από τον επίλογο της ιστορίας. Μα καλά, είσαι σοβαρή μικρή? Ποια εμπειρία θες να διαφημίσεις, αναρωτιέμαι! Αυτήν που σε έφερε ως εδώ, καβάλα στα κύματα να τριανταρίζεις ? Η μήπως αυτή, που σε θα σε σπρώξει παραπέρα πιο βαθιά και θα σε σώσει ? Η θα σε πνίξει τελικά μες τη φουρτούνα? Σκατά , σκατά και λίγος ο χρόνος για να λυτρωθείς.
Αυτάρεσκα θυμάμαι και με θαυμάζω την ίδια ώρα που με λυπάμαι που παγιδεύτηκα στο χωροχρόνο της στιγμής μου. Δε προλαβαίνω να με κουμαντάρω πλέον, έγινα βαπόρι με πλήρωμα σκελετό και γω . Έφτασα εδώ, τόσα καλοκαίρια μετά για να πιάσω ένα ρημάδι βιβλίο στα κλεφτά να ξεσκονίσω λίγο το μυαλό μου. Θέλω να βγάλω από την κεφάλα μου ότι έχει μέσα, να το πλύνω, να πετάξω τα σκουπίδια, να κάνω χώρο να αρχίσω πάλι να το γεμίζω απ την αρχή. Έφτασα εδώ, σχεδόν 10 Αυγούστους μετά, για να υπογραμμίσω λέξεις σε ένα μικρό μπορντώ βιβλίο. Το βιβλίο που κάποτε έλεγα θα εκδώσω εγώ. Τον πίνακα που κάποτε έλεγα θα υπογράψω εγώ, το γραφείο που κάποτε έλεγα θα ανοίγω εγώ το πρωί, το σκύλο που κάποτε ήθελα να τον έχω εγώ....Φασόλια. Γίγαντες στο ψυγείο μαγειρεμένοι από την μάνα, γιατί δεν προλαβαίνει το παιδί να τα κάνει όλα και ηλιόλουστες δανεικές αποδράσεις στη θάλασσα, σαν ένεση στο μπράτσο.
Να διαβάζεις ένα κείμενο και να τρως κλωτσιά στο στομάχι σαν να σαι 16 χρονών ονειροφουσκωμένο. Να γυαλίζει το μάτι σου και να –επιτέλους-καθαρίζει λίγο το μυαλό σου , να σχηματίζονται ξανά οι σκέψεις σου. Αυτές με την ουσία , όχι οι άλλες, οι καθημερινές , οι ξεβαμμένες. Να βρίσκεις 10 λεπτά για σένα να σκεφτείς , σαν οργασμός καταμεσήμερο του Αυγούστου μέσα σε ιδρωμένη σκηνή στο κάμπινγκ, με γεύση αλμύρας και μυρωδιά καρύδας αντηλιακού.
Κοιτάω τον Β. Και χαίρομαι που ακούω την αγάπη. Τρομάζω όμως που δεν της έχουμε εξασφαλίσει ξεγνοιασιά και ίσκιο. Η αγάπη ειναι σαν μικρό παιδί, θέλει κανάκεμα και φροντίδα. Δε μπορείς να την αφήσεις μόνη της στο σπίτι και να φύγεις, ούτε μπορείς να στηριχτείς πάνω της. Δε συμμετέχει στις αποφάσεις σου, της ακολουθεί, σαν το πιτσιρίκι τους γονείς του. Πρέπει να την μεγαλώσεις την αγάπη και να της δώσεις καλή ανατροφή μη σου γίνει κωλόπαιδο πνιγμένο σε δώρα και πάρτυ γενεθλίων.
Δε ξέρω αν θέλω τούρτα με 30 κεράκια ή δώρο γενεθλίων 30 καρδηναλίων. Ίσως να θέλω να μου χαρίσω ένα μεθύσι. Ακατέργαστο, νεανικό, θολό και χαμογελαστό μεθύσι. Να δώσει σημείο αναφοράς στη δεκαετία αυτήν. Να κλείσει όπως είχε αρχίσει. Παρορμητικά και αυθόρμητα, μέσα σε θάλασσες τεκίλας. Δεν είμαι αλκοολική, ούτε θα γίνω ποτέ. Είμαι ενθουσιώδης πότης με μικρές νοθευμένες στάλες αλητείας .
Ξεθυμαίνω πάνω στα πλήκτρα τόσες σκέψεις, λέξεις, παλιές φωτογραφίες της ζωής μου. Όχι σαν καημός αλλά σα σύνοψη. Δε προλαβαίνω να σκέφτομαι πολλά,. Φοβάμαι μη ξεχάσω. Θέλω να προχωρήσω χωρίς να χάσω αυτό που ήμουν, χωρίς να μείνω ίδια όμως. Θέλω να διορθώνω χωρίς να σβήνω. Δε πήρα μελάνι και χαρτί όπως παλία για να με προλαβαίνω. Πλέον στα 30 -2μήνες μου, πληκτρολογώ πιο γρήγορα απότι σκέφτομαι για να με ξελαφρώνω.
Είμαι καλά και είμαι στη μέση του κόσμου μου. Όχι των άλλων, δεν υπάρχουν άλλοι γύρω μας πια. Είναι ο κόσμος ο δικός μου, που απλά θέλει λίγο ξεσκόνισμα να λάμψουν τα πετραδάκια της ψυχής μου.
σχόλια