Αυτό το κείμενο δεν έχει τίτλο
Πάει πολύς καιρός που κάθομαι να γράψω κάτι δικό μου, κάτι «εσώτερο». Κι ας είναι τούτο εδώ το site, μια ντουλάπα ανοιχτή για τα εσώψυχα μας.
Άτιτλο. Όπως λέμε άφιλτρο. Τσιγάρο. Άφιλτρη. Φωτογραφία.
Αύγουστος. Λίγο πριν τα 24. Θυμάμαι τον περσινό δεκάλογο μετά τα 23. Τα πήγα καλά. Θυμάμαι να λέμε πόσο διαφορετικοί άνθρωποι γίναμε τα τελευταία δύο χρόνια.
Θυμάμαι πως αποφάσισα να με αγαπάω λίγο παραπάνω.
Κι ας είμαστε στα ίδια μέρη.
Θυμάμαι το κόκκινο φόρεμα που ήταν για χρόνια κλειδωμένο στη ντουλάπα μου και φέτος με είδες σχεδόν μόνο με αυτό. Με το κόκκινο κραγιόν μου και τον ελέφαντα στο αυτί.
Κι εσύ που δε με είδες ποτέ. Ούτε από μέσα, ούτε απέξω.
Κι έπειτα οι άνθρωποι.
Άνθρωποι που δεν ερωτεύτηκες, άνθρωποι που δε γνώρισες όσο θα ήθελες. Άνθρωποι που συναντάς τυχαία σε τόσο γνωστά και οικεία μέρη και στους δυο σας, που όμως θα ήθελες να πας μαζί τους γιατί μαζί τους θα ήταν αλλιώς. Όπως οι βόλτες σε μέρη που δεν πήγατε, οι βόλτες που τελικά δεν κάνατε. Γιατί ο καιρός τα έφερε αλλιώς... Άνθρωποι που έστω έτσι κατάφεραν να «πουν κάτι».
Κι άλλοι που λένε τόσα, χωρίς να λένε τίποτα.
Άνθρωποι που διαβάζοντας αυτό το κείμενο, θα αναρωτιούνται πού είναι... Και θα είναι εδώ.
Κι ύστερα οι φίλοι. Που λένε πως κανένα πρόβλημα του Άλλου δεν αξίζει να ρίχνει τον εγωισμό σου. Που σε πάνε βόλτες. Που χάνονται αλλά είναι πάντα εδώ. Που μαζί τους θα ανταλλάσσεις πάντα τα πιο σουρεαλιστικά μηνύματα και τις πιο ιδιότροπες ματιές!
Ακόμα και μέσα από υπολογιστές.
Θυμάμαι πόσες ταινίες έχω σημειώσει να δω μαζί σου. Πόσα καλοκαίρια και πόσα μέρη.
Κάπου διάβασα πως «γράφω γιατί δε μπορώ να κάνω αλλιώς». Γράφω γιατί είναι ο μόνος τρόπος να διώξω μακριά όσα ο άνεμος πρέπει να πάρει.
Θυμάμαι την τελευταία επιστροφή από τη Χαλκιδική. Ηλιοβασίλεμα. Η Θεσσαλονίκη ξεκινά να αχνοφαίνεται κι εγώ λέω: «είναι ωραία η πουτάνα».
Κι έτσι να καλωσορίζω τη νέα χρονιά.
Ο χρόνος ξεκινά επίσημα κάθε Γενάρη. Έχω αποφασίσει εδώ και χρόνια να τον γιορτάζω κάθε Σεπτέμβρη, κάθε χρόνο με κάτι διαφορετικό. Μια ιεροτελεστία δική μου. Μια ιεροτελεστία από αυτές που όλοι οφείλουμε να έχουμε με τους εαυτούς μας. Φέτος ίσως είναι αυτό το κείμενο, ίσως κάτι μεγαλύτερο που κανείς δε ξέρει...
Καλή χρονιά!
Μάρθα Οστιούνη
σχόλια