ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αναρωτιέμαι πότε -κι αν- θα βρω ποτέ τα κότσια να ξεκινήσω να στέλνω βιογραφικά στο εξωτερικό. Αφού πλέον εδώ δεν υπάρχει τίποτα απολύτως να με κρατήσει, ούτε φίλους/φίλες έχω, ούτε παρέες ούτε καν γνωστούς για κουβεντούλα έχω, ούτε ερωτική σύντροφο, ούτε δουλειά, παρά μόνο η οικογένεια μου. Και πραγματικά, μόνο η οικογενειά μου ενδιαφέρεται για μένα. Ίσως κάπως εγωιστικά μα θα είναι δίπλα αν τους χρειαστώ. Βέβαια από την άλλη κάθε φορά που αναφέρομαι στο θέμα της μετανάστευσης συνέχεια μου λένε με πολύ ειρωνικό ύφος "πήγαινε, να δω που θα μείνεις και πως θα ζήσεις, στο δρόμο θα καταλήξεις, θα σε σκοτώσουν και θα σε πετάξουν σε κανένα χαντάκι" και διάφορα άλλα παρόμοια. Ακούγεται σκληρό, είναι σκληρό να στο λέει η ίδια σου η μάνα, αλλά... Γι αυτό δεν θέλω πλέον στήριξη από κανέναν άνθρωπο, θα είναι δύσκολο πολύ, το ξέρω αλλά πρέπει να βρω το θάρρος να το κάνω γιατί είναι για το δικό μου καλό. Πρέπει να κοιτάξω τον εαυτό μου , πρέπει να με φροντίσω γιατί με έχω παραμελήσει. Είμαι 28 ετών και φοβάμαι σαν μικρό παιδί.