Το προηγούμενο Σάββατο, διάβασα τουλάχιστον πέντε άτομα να ανακοινώνουν στο twitter ότι το βράδυ θα πήγαιναν στην Ταράτσα ενώ τον τελευταίο μήνα, που έλειπα από την πόλη, άκουσα άλλους τόσους φίλους να μιλούν με ενθουσιασμό γι' αυτήν. Ταράτσα λοιπόν ή μάλλον Fragile Bar, λέγεται ένα νέο μπαράκι που άνοιξε το καλοκαίρι και βρίσκεται σε μια από τις ταράτσες της Βαλαωρίτου, ακριβώς τέσσερις ορόφους πάνω από το Partizan. Σαν ιδέα, μου ακούστηκε πολύ πρωτότυπη για τα δεδομένα της πόλης αφού από όσο γνωρίζω δεν υπάρχει παρόμοιο στέκι. Το ίδιο βράδυ αποφασίσαμε και εμείς να πάμε στην Ταράτσα.
Στην είσοδο της πολυκατοικίας μια μαύρη καγκελόπορτα παλιού τύπου και ένας διάδρομος με κόκκινους τοίχους και ρολόγια της ΔΕΗ οδηγούν στην μαρμάρινη, φθαρμένη από τα χρόνια ελικοειδή σκάλα -εδώ ασανσέρ δεν υπάρχει, πρέπει να ανέβεις με τα πόδια- που συνεχίζεται για τέσσερις ορόφους μέχρις ότου να φτάσεις στον εσωτερικό χώρο της Ταράτσας, που βρίσκεται το μπαρ, αλλά κανείς δεν κάθεται εκεί. Όλοι μεταφέρονται στον εξωτερικό χώρο, στα ξύλινα τραπέζια και όταν αυτά γεμίσουν κάθονται όρθιοι ανάμεσα τους, μπροστά από τον dj, κολλητά στα κάγκελα. Στον τοίχο της διπλανής πιο ψηλής πολυκατοικίας προβάλλεται πάντα κάποια ταινία, απόψε παίζει τη Μέδουσα του Γιώργου Λαζόπουλου και ύστερα την Έβδομη Σφραγίδα του Μπέργκμαν, που μπορείς να χαζέψεις ανάμεσα σε συζητήσεις. Η θέα από την Ταράτσα βλέπει σε άλλες χαμηλότερες ταράτσες και ψηλότερα κτήρια της περιοχής, που στεγάζουν γραφεία, κέντρα αδυνατίσματος και σχολές χορού. Άμα κρεμαστείς για λίγο από το διαχωριστικό κάγκελο και κοιτάξεις στο κενό θα δεις μια γεμάτη βραδινή Βαλαωρίτου με τη μουσική των κάτω μαγαζιών να φτάνει μέχρι πάνω και να αναμιγνύεται με αυτή που παίζει στην Ταράτσα, τζαζ διασκευές, Arcade Fire και πολλά χορευτικά κομμάτια.
Φτάσαμε στο μαγαζί κοντά στις δέκα και μισή, τα τραπέζια ήταν όλα γεμάτα. Μια παρέα έφυγε και έτσι καθίσαμε απέναντι από την είσοδο, παραγγείλαμε -εδώ τα ποτά είναι σχετικά φθηνά, οπότε μπορείς να πιεις όσο θες- μετά σηκωθήκαμε όρθιοι γιατί ταίριαζε καλύτερα στο χώρο. Κατά τις δώδεκα παρά, η Ταράτσα έχει κατακλυστεί από κόσμο, η ζέστη είναι αφόρητη, τα ποτά συνεχίζουν να πηγαίνουν και να έρχονται, όχι όσο γρήγορα θα 'θέλαμε, και εγώ παρακολουθώ το φινάλε της Μέδουσας στον απέναντι τοίχο. Σε μια από τις τελευταίες σκηνές πολλοί από τους πρωταγωνιστές μετατρέπονται σε αγάλματα. Ένας νέος μπαίνει σε ένα πορτοκαλί βανάκι Volkswagen και φεύγει από το μεγάλο σπίτι. Το βανάκι χάνεται στο πλάνο ενός χωματόδρομου. Η οθόνη σκοτεινιάζει. Κάπως έτσι είμαστε και εμείς εδώ απόψε, σαν αγάλματα ο ένας στριμωγμένος δίπλα στον άλλον, αλλά είναι ωραία. Στις δυο, όταν αποφασίζουμε να φύγουμε η Ταράτσα παραμένει ασφυκτικά γεμάτη. Φαντάζομαι ότι το πάρτι θα συνεχίζεται μέχρι νωρίς το πρωί. Κατεβαίνοντας τη σκάλα αναρωτιέμαι αν το μαγαζί θα κλείσει με τις πρώτες βροχές και αν θα επιστρέψει το επόμενο καλοκαίρι στην πόλη.
(Οι φωτογραφίες είναι από τη σελίδα του μαγαζιού στο facebook.)
X.Π.
σχόλια