Πάνω στο τραπέζι της κουζίνας σέρνονται κανά δυο (μπορεί να 'ναι και τρεις, όρκο δεν παίρνω χρονιάρες μέρες), λογαριασμοί που θα "χτυπήσουν κόκκινα", τώρα κοντά. Στο κινητό η ερίτιμος εταιρεία κινητής που αταβιστικά χρησιμοποιώ τα τελευταία χρόνια, φρόντισε να με ενημερώσει για την εξόφληση του λογαριασμού μου σε ένα μήνα από τώρα!
Στην πολυκατοικία, αφού γδαρθήκαμε, βριστήκαμε και ούτε που ξαναμιληθήκαμε, κυκλοφορούμε με βήματα βαριά: είναι αδύνατον να περπατήσεις με φόρμες πάνω από φανελένιες πιτζάμες, δύο ζευγάρια κάλτσες, ρόμπα κι από πάνω μάλλινο φλις. Όταν μπαίνουμε για μπάνιο, ο ένας ακούει τις φωνές του άλλου από τις μεσοτοιχίες. Με ιαχές καταλήγουμε στη μπανιέρα και τουρλουμπουκωτά του σκοτωμού βγαίνουμε.
Μετά απ' όλο αυτό, είναι κομμάτι δύσκολο να προβληματιστείς αν είναι politically correct να πάμε στη Eurovision.
Ειδικά για κάποιον που δεν καταλαβαίνει όλο αυτό το χάρβαλο της προπαραμονής – που εντάξει έχει την πλάκα του, αλλά τα τελευταία χρόνια έγινε αποκλειστικά αξεσουάρ της μεσημβρινής ζώνης – ή που τον αφήνει αδιάφορο ή που αγανακτεί, όταν ξέρει ότι τα λεφτά του μέσω του ειδικού τέλους πήγαν σε κομφετί και ψεύτικα σκηνικά που γίνονται καρδιές, βιβλία, βιολιά και δεν ξέρω και 'γω τι άλλο...
Τις προάλλες – και επειδή αυτό το χάρβαλο φέτος ξεκίνησε νωρίς – έκανα μία κουβέντα με τον Τζώννυ Καλημέρη.
Είναι από τους ανθρώπους που εκτός από τηλεόραση, ελληνική τηλεόραση, βλέπει και τα πράγματα εμπορικά. Χρόνια τώρα ήξερε ποιό πρόγραμμα θα "πάει", ποιο θα καταλήξει στον "κουβά" και πάει λέγοντας.
Το «ζουμί» της συζήτησης περιστρεφόταν γύρω από το εξής: «Γιατί αν βρεθεί χορηγός που θα καλύψει όλα τα έξοδα της ελληνικής αποστολής να μην πάμε;». (Και τελικά αποφασίστηκε να πάμε. Και για να πω τη μαύρη αλήθεια, από το πρώτο λεπτό που ξεκινήσαμε να μιλάμε για το θέμα, είχα μια σιγουριά ότι απ' όσες φήμες και «σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες» μας ήθελαν να καθόμαστε στ' αυγά μας, τίποτα δεν θα ίσχυε...).
Το επιχείρημα του έχει ένα βάρος: τα προηγούμενα χρόνια ποντάραμε σ' αυτό το προϊόν σαν τρελοί. Ποντάραμε; Λάθος. Πόνταραν. Κάτι η πρωτιά της Παπαρίζου από το 2005, κάτι η αίσθηση που είχε καλλιεργηθεί τότε από στελέχη της ΕΡΤ ότι αυτή η υπόθεση έχει «ψωμί», η δημόσια τηλεόραση επένδυσε σ' αυτό το πράγμα. Κάποιες χρονιές έβγαλε λεφτά. Κάποιες «μπήκε μέσα» άγρια.
Ας πούμε, όταν στείλαμε τον Αλκαίο, με μια βαλίτσα ρουχαλάκια που λέει ο λόγος και με το πιο φθηνό σχήμα που θα μπορούσαμε να επιλέξουμε, η ΕΡΤ ξόδεψε περί τα 600.000 ευρώ. Ένα τίποτα συγκριτικά με τα εκατομμύρια που «επενδύθηκαν» στη Βίσση, στο Ρουβά, στην Καλομοίρα... Όμως, η αποστολή του Αλκαίου «έτσουξε». Όχι εξαιτίας του καλλιτέχνη, φυσικά. Αλλά επειδή τότε η δημόσια τηλεόραση πλήρωσε αυτά τα 600.000 από την τσέπη μας, άνευ βοηθείας από χορηγούς και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.
«Στο πολιτικό σκέλος της υπόθεσης, όλοι οι αριστεροί φίλοι μου θεωρούσαν και εξακολουθούν να θεωρούν τη Eurovision πανηγύρι! Όμως, εγώ πιστεύω ότι αυτό είναι καλή τηλεόραση σου δίνει τελικούς, σου δίνει ημιτελικούς, έχεις να δεις. Απλώς, είναι η πρώτη φορά που με βρίσκετε λίγο κλονισμένο. Ας πούμε, θα ήθελα να πάμε, αλλά με έναν τραγουδιστή κοινής αποδοχής, σαν τον Χατζηγιάννη, φθηνά, αλλά με ένα τέτοιο όνομα».
Καταλαβαίνω τι λέει ο Καλημέρης. (Ο οποίος στην κουβέντα πάνω ξεκαθάρισε ότι φέτος αποκλείεται να υπάρξουν κέρδη, να μπει κάτι στο ταμείο απ' όλη αυτή την ιστορία). Σκέφτεται ότι τα 120.000 στην EBU θα τα πληρώσουμε ούτως ή άλλως, οπότε αν βρεθούν – που βρέθηκαν - και κανά δυο χορηγοί να στηρίξουν μία απολύτως φθηνή αποστολή, why not; Ίσως να το βλέπει και πιο μακριά. Κάποτε η κρίση θα περάσει (η οικονομική, γιατί η άλλη θα μας «γυμνάζει» για πολύ καιρό...). Γιατί να αποχωρήσουμε από ένα εμπορικό άρμα που τώρα δεν αποδίδει, αλλά έτσι να χάσουμε την πόρτα και την επαφή;...
Ναι, με όρους τηλεόρασης, με όρους επιχειρηματικούς, η σκέψη είναι σωστή. Αλλά, όταν ο άλλος πεινάει, χτυπιέται άνεργος μέσα σε τέσσερις τοίχους, παγώνει, δεν ξέρω πόσο τον ενδιαφέρει όλο αυτό το ταχτιρντί.
Γράφτηκαν πολλά γενναία αυτές τις μέρες, ότι θα ήταν καλό να μην πάμε και για συμβολικούς λόγους, βρε αδερφέ, αλλά αφού βρέθηκαν χορηγοί, θα πάμε. Ok, λοιπόν, να πάμε. Αλλά όταν ξανακοιτάω τον λογαριασμό της ΔΕΗ εύχομαι να μην πηγαίναμε. Θα ήλπιζα, έτσι που ζόρισαν φέτος τα πράγματα, οι χορηγοί που με τόση επαγγελματική συνέπεια «ψήθηκαν» από τα στελέχη της ΕΡΤ να χορηγήσουν το χαρούμενο θέαμα, να κάνουν μία έτσι – παφ! - κι αυτό το χρήμα να το ρίξουν σε 10 οικογένειες που φέτος θα τη βγάλουν με κουβέρτες και νερόμπουλο.
Και ναι, υπάρχουν και τέτοιες.
σχόλια