Τη μία μέρα ξυπνάς αισιόδοξος, την άλλη δε μιλιέσαι. Σέρνεσαι μέχρι το laptop, πατάς του κουμπί για να ανοίξει μέχρι εσύ να φτιάξεις καφέ και κάθεσαι στην ίδια θέση με χθες και προχθές και την προηγούμενη εβδομάδα. Είναι η τρίτη κατηγορία. Όχι αυτών που είναι στην Ελλάδα και θέλουν να να φύγουν, ούτε εκείνων που είναι έξω και θέλουν να γυρίσουν, αλλά αυτών που είναι εκεί που θέλουν και ψάχνουν.
Το κουβαλάς συνέχεια μέσα σου. Την έγνοια, το άγχος, την ανασφάλεια, την αγανάκτηση, την ελπίδα, το δυναμισμό, μετά πάλι την απογοήτευση και πάει λέγοντας. Το βλέπεις στα μάτια των γονιών σου, ειδικά εάν βρεθείτε σε κάποια κοινωνική εκδήλωση και η κάθε θεία που ο γιόκας της έπιασε (με μέσον εννοείται) δουλειά, έχει τώρα τη σιγουριά και ρωτάει «Τα δικά σας; Εργάζονται;».
Και έρχεται η μέρα που θα πας για interview, αφού μετά από δεκάδες βιογραφικά που έστειλες, κάποιος χριστιανός ανταποκρίθηκε! «Μήπως αυτή η φορά θα είναι η τυχερή μου; Εντάξει, ταιριάζω την περιγραφή της θέσης, έχω τα πτυχία μου, το μεταπτυχιακό μου, έχω καλές πιθανότητες. Ας μην υπερενθουσιάζομαι, να δείξω σίγουρη για τον εαυτό μου και χαμογελαστή». Και πας. Και φεύγεις. Και νιώθεις ότι πήγε καλά. Και δεν σε παίρνουν ποτέ. Να σημειώσω εδώ και να το ακούσουν όλοι οι HR επιστήμονες, ότι όταν λαμβάνεις ένα βιογραφικό ή καλείς κάποιον για interview, καλό είναι να στέλνεις μετά και ένα ρημαδοemail, να ξέρουμε που πηγαίνουμε διάολε! Και περνάνε οι μέρες και πέφτεις, σηκώνεσαι, αισιοδοξείς, κάνεις επανεκκίνηση, βγαίνεις με φίλους να ξεσκάσεις. Μια στάση εδώ.
Η περίοδος αυτή ίσως είναι η καλύτερη για να αξιολογήσεις τους ανθρώπους γύρω σου. Να κρατήσεις αυτούς που σε καταλαβαίνουν χωρίς να μιλήσεις, δε σε πιέζουν, δε σε κάνουν να νιώθεις άβολα, σε στηρίζουν και ξέρουν τι να σου πουν τις μέρες που είσαι down. Να πετάξεις όμως αυτούς που ανεξάρτητα από το τι μέρα είναι, θα σε πάρουν τηλέφωνο για να σου πουν το (πάντα τεράστιο) πρόβλημά τους. Όπως πόσο κακή μέρα ήταν στο γραφείο (που δεν πας), πόσο πιέζονται στη δουλειά (που δεν έχεις), πόσο δεν τους φτάνουν τα λεφτά (που δεν έχεις καθόλου) ή ακόμα χειρότερα, πόσο ενθουσιασμένοι είναι με το νέο project που ανέλαβαν (τουτ..τουτ..τουτ..).
Θα μου πείς είσαι υπερβολική, όλοι έχουν προβλήματα και αν δεν τα πεις στους φίλους σου, σε ποιόν θα τα πεις; Ξαναδιάβασε τις τελευταίες σειρές, επαναπροσδιόρισε την έννοια «προβλήματα» και σίγουρα πρόσεξε ποιόν απ΄τους φίλους θα πάρεις τηλέφωνο.
Εγώ όλα τα παραπάνω τα ζω πολλούς μήνες. Και πέφτω και σηκώνομαι και κάποια πρωινά νιώθω η καλύτερη υποψήφια και άλλα νιώθω ότι οι εργοδότες που λαμβάνουν το βιογραφικό μου έχουν μπλοκαρισμένα τσάκρα και email και άλλα ανοίγω τα sites εύρεσης εργασίας και με πιάνουν κλάματα για τη μαύρη μου τη μοίρα και άλλα πίνω φραπέ και βλέπω Μενεγάκη και ασπάζομαι των ωχαδερφισμό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι την περίοδο αυτή θέλω τους φίλους μου κοντά, πολύ κοντά. Ένας καφές και μία βόλτα το βράδυ, δύο κουβέντες απ΄τις σωστές και οι μπαταρίες ξαναγεμίζουν, το κουράγιο ξαναμαζεύτηκε. Μην κλείνεσαι και μη νιώθεις ότι δεν αξίζεις όσο οι άλλοι, μέγα λάθος! Δεν είσαι ο μόνος που περνάει αυτή τη φάση, είμαστε πολλοί. Εμένα μου κόλλησε στο μυαλό, μήνες τώρα, ένα κλισέ quote από αυτά στις φωτογραφίες με τα τοπία "Everything will be alright in the end, If it's not ok, it's not the end". Θα δεις!
σχόλια