Αιδοίο στο δωμάτιο: η σεξιστική ακράτεια του Παπαδόπουλου και η εμετική «υποκλοπή» του Δανίκα

Αιδοίο στο δωμάτιο: η σεξιστική ακράτεια του Παπαδόπουλου και η εμετική «υποκλοπή» του Δανίκα Facebook Twitter
Γραών ύθλος...
67

Eίναι γνωστή ανέκαθεν η αθυροστομία του Παπαδόπουλου. Την οποία φρόντιζε να την κρατάει στα ιδιωτικά του πυροτεχνήματα. Απ’ έξω ήταν ο ντρέτος, λαϊκός άντρας. Και ένας μεγάλος στιχουργός που πολύ θα ήθελε να είναι ποιητής, αλλά δεν ήταν. 

 

Τα τελευταία χρόνια, ο Παπαδόπουλος απεσύρθη. Στη χαλαρότητα του γήρατος, το χούι του μεγεθύνθηκε. Έγινε ένα εμμονικό παραλήρημα γύρω από τα αιδοία που δεν αξίζει καν να το λες σεξιστικό. Είναι απλώς γηρατειά.

 

Ωστόσο σεξιστής ήταν πάντα. Ήταν ένας από αυτούς τους άντρες που διατυμπανίζουν συνεχώς ότι «αγαπάνε όλες τις γυναίκες», με μια έμφαση αλλόκοτη, λες και οι άλλοι άντρες, οι σιωπηλότεροι, τις αγαπάνε λιγότερο. ΄Η κάνουν λιγότερο έρωτα. Ή χειρότερο.

 

Αυτή η επιδειξιμανία, αν δεν είναι ύποπτη, είναι κακόγουστη. Και σίγουρα είναι σεξιστική. Απομειώνει όλες τις γυναίκες σε μια τρύπα. Δυστυχώς.

 

Αυτό φυσικά  δεν είναι αγάπη για τις γυναίκες. Ούτε καν δικός σου ναρκισσισμός. Αν βλέπεις τις γυναίκες σαν μια τρύπα, βλέπεις και τον εαυτό σου σαν ένα μόριο. Αυτό δεν δείχνει και μεγάλη αυτοεκτίμηση. «Πηδάει σα σκύλος», λεμε.

 

Σεξιστής ήταν πάντα. Ήταν ένας από αυτούς τους άντρες που διατυμπανίζουν συνεχώς ότι «αγαπάνε όλες τις γυναίκες», με μια έμφαση αλλόκοτη, λες και οι άλλοι άντρες, οι σιωπηλότεροι, τις αγαπάνε λιγότερο. ΄Η κάνουν λιγότερο έρωτα. Ή χειρότερο.

 

Εν πάση περιπτώσει, το κόλλημά του, ο δημιουργός του «Δρόμου» το κρατούσε ιδιωτικά. Οι σάπιοι άντρες του ΠΑΣΟΚ που τρίβοντας τ΄αχαμνά τους ξεμεσημέριαζαν στου Απότσου μιλώντας για Παπανδρέου και μουνιά, τον έβρισκαν σκαμπρόζικο. Αλλά μετά γύρναγαν στα εξόχως υποκριτικά «Νέα» κι εκεί ο Παπαδόπουλος έγραφε τις κόσμιες, λυρικές επιφυλλίδες του. Η παρτίδα σωζόταν.

 

Ήταν κι η εποχή βιαίως «απονήρευτη». Εξ ίσου αθυρόστομος ήταν κι ο Χορν. Έλεγε ασύλληπτες σεξιστικές σπόντες στις κυρίες, εκείνες κοκκίνιζαν ― στο τέλος κάγχαζαν σαν ζώα όλοι, ψιλοερεθισμένοι. «Έτσι είναι ο Τάκης», έλεγαν.

 

Εποχές ανέμελης, έμφυλης βίας.

 

Το σκάνδαλο σε αυτή την νοσηρή συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο Πρώτο Θέμα, δεν είναι ο γηραιός στιχουργός, που έχει πια το ακαταλόγιστο. Είναι ο δημοσιογράφος που συνειδητά τον διέσυρε και η εφημερίδα που δημοσίευσε τον γεροπαραλυμένο ύθλο τους.

 

Το ζόρι που τραβάει ο Δανίκας, με τις γυναίκες και τα σεξουαλικά, είναι επίσης προ πολλού γνωστό. Στις συνεντεύξεις του. Σε όλες σχεδόν όσες δημοσιεύει τα τελευταία χρόνια, εμμονικά, εφηβικά, αλλόκοτα προσπαθεί να πάει την κουβέντα στο σεξ, το αιδοίο, τα στήθη κ.λπ. 

 

Κάτι θέλει να αποδείξει-  αλλά τι; Ή απλώς προσπαθεί να πουλήσει σαν εξωμήτριο του Κωστόπουλου λίγο ακόμη σεξ;

 

Όμως εδώ, εκθέτει έναν σημαντικό δημιουργό. Που έγραψε αληθινά σπουδαία τραγούδια. Που εξέφρασε τη λαϊκή Ελλάδα μιας ολόκληρης εποχής, με εικόνες ανεξίτηλης τρυφερότητας, με λίγα λόγια φτιαγμένα από ψωμί και φως, αδρά και σίγουρα. Ο «Δρόμος» είναι ένα αριστούργημα που στέκεται με αξιώσεις δίπλα στα πιο ωραία έργα του Χατζιδάκι. 

 

Κι όμως, ο δημοσιογράφος πήγε σαν ποντικός σε αυτόν τον δημιουργό, στην αδύναμη ώρα του, να του «υποκλέψει» το παραμίλημα. Και το δημοσίευσε αυτούσιο― έναν ορυμαγδό λιγούρικης μέγκλας: μουνί, μουνί, μουνί, μουνί…. Ένα  τριπάκι απωθημένων!

 

Και βεβαίως είναι και η εφημερίδα.  Που της ταιριάζει να δημοσιεύει αυτό το εμετικό κείμενο. Μετά τα πτώματα στο πρωτοσέλιδο. Μετά τις υποκλοπές. Μετά τις αυτοκτονίες. Μετά τις άπειρες κιτρινίλες. Μετά την φαιά παρακαταθήκη του Θέμου (που γίνεται φαιότερη).

 

Μια απορία μόνο: Τι διαφορά έχει το Θέμα από το Μακελειό, που τις προάλλες είχε 6 γυναίκες πρωτοσέλιδο, ονομάζοντάς τες πουταναριό; 

 

Αν εξαιρέσεις το καλύτερο lay out, καμμία! Και στις δύο περιπτώσεις, οι γυναίκες αντιμετωπίζονται σαν ένας κόμματος κρέατος, ή ακριβέστερα ως αξιολάτρευτη οπή.

 

Νομίζαμε ότι έχουμε δει τον πάτο της ελληνικής δημοσιογραφίας με τον Χίο. Όχι, υπάρχει κάτι χειρότερο, πιο υποδόριο, πιο ύπουλο κυριολεκτικά: ο Δανίκας και το Θέμα.

 

Και τα δύο είναι συνώνυμα του δημοσιογραφικού εξευτελισμού. 

 

Στήλες
67

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια
Χωρίς να έχω διαβάσει την συνέντευξη, όπου ούτε και πρόκειται από την στιγμή που είναι στην συγκεκριμένη φυλλάδα, έχω να πω: από έφηβη αναρωτιόμουν τί ζόρι τραβάει αυτός ο Δανίκας. Και δεν με λες παιδουλα ετών 40. Ας αποσυρθεί πια.
Για τον Δανικά γνώριζα ελάχιστα, αλλά επειδή ήθελα να αποκτήσω άποψη διάβασα τη συνέντευξη. Μπορούμε να έχουμε άποψη μόνον τότε, όταν γνωρίζουμε το αντικείμενο της κριτικής μας. Θεωρώ πάντως ότι οι ερωτήσεις του ήταν εύστοχες. Τώρα στην ουσία της συνέντευξης και των λεγόμενων του Παπαδόπουλου, έχω να πω ότι τον θεωρώ ποιητή και όχι σκέτο στοιχουργο. Επίσης είναι εξαιρετικά αθυροστομος αλλά αυτό είναι δικός του λογαριασμός. Δε με ελκύει ο λόγος του, ούτε θεωρώ πως έχει κανένα "ακαταλόγιστο", αυτό το έχουν μόνο όσοι έχουν χάσει το μυαλό τους και ο Λ. Π. δεν είναι αυτό. Ήταν πάντα έτσι, πάντα έτσι μιλούσε. Απωθητικό. Αλλά έγραφε με ψυχή.Πιστεύω πως η αρθρογράφος σαφώς υπερβάλλει. Και ο τρόπος με τον οποίο επιτίθεται και στους δύο, νομίζω την κάνει να χάνει και το (οποίο) δίκιο της. Θα έλεγα, με τόσες κατάρες που έριξε, περισσότερο απωθητικη καταντάει η ίδια.
Σαφώς. Πέρα από το τι είναι ο Δανίκας και η γνωστή φυλλάδα (που - δυστυχώς - φιλοξενεί τον Αρκά), πέρα από το αν αυτά που λέει ο γνωστός στιχουργός είναι "πολιτικώς ορθά" ή όχι, το άρθρο γέρνει. Πολύ. Υπέρ του δέοντος και σε βαθμό εμπάθειας. Και αυτό λειτουργεί ως μπούμερανγκ. Και, τελικά, είναι άλλο πράγμα να σκέφτεσαι πριν μιλήσεις και άλλο πράγμα να σκέφτεσαι να μιλήσεις. Ακόμα και χυδαία.
Εν τω μεταξύ (και συμπληρωματικά), έχει πλάκα το πως η "ευπρέπεια" στον δημόσιο λόγο για την οποία τόσο κόπτονται μερικοί, ξαφνικά δεν έχει πια και τόση σημασία αν δεν εξυπηρετεί την ατζέντα τους...