Γιατί ανεχόμαστε τις κακές υπηρεσίες εστίασης;

Γιατί ανεχόμαστε τις κακές υπηρεσίες εστίασης; Facebook Twitter
Δεν είναι πια τόσο το κακό σέρβις και η κακή παροχή, όσο το θράσος. Ίσως η καλύτερη τιμωρία είναι το να μην ξαναπάει κανείς, αλλά και πάλι αυτό δεν είναι λύση.
10

Μεσημέρι Σαββάτου, η διάθεση της παρέας τεμπέλικη, κανείς δεν θέλει να γυρίσει σπίτι και να μαγειρέψει.

Συμφωνούμε ότι η όρεξη τραβάει κρέας στα κάρβουνα και τραβάμε για ένα από τα ονομαστά ταβερνάκια του ιστορικού κέντρου με τέτοια... εξειδίκευση.

Ο καιρός καλός, ο κόσμος στην πόλη ακόμη λίγος, φυσικά και ξέρουμε που πάμε και επιθυμία για τεμενάδες και μεγαλεία δεν έχουμε και δεν είχαμε ποτέ. Ο χώρος υπαίθριος με τα γνωστά ελληνικά «κλεισίματα», ξύλινες επενδύσεις και χαλίκι, όλα καλά.


Στο μαγαζί υπάρχουν άλλες τρεις – τέσσερις παρέες, η μία εξ αυτών μερικοί νεαροί Κύπριοι μες στην χαρά και την πάρλα, μ' εκείνη την υπέροχη ντοπιολαλιά, να ακούγεται σαν ευχάριστη μουσική υπόκρουση στις κουβέντες των άλλων.

Συγκεκριμένα πράγματα θέλουμε: 1 κιλό κρέας, 2 πατάτες, μια μπίρα, 3 κοκακόλες, μία βλίτα με κολοκύθια, μια φέτα, ψητό ψωμάκι και βλέπουμε για το μετά.

Η μία φίλη ζητά ευγενικά από τον σερβιτόρο να τα φέρει όλα μαζί και το κρέας να είναι κρέας, όχι φλάντζες και αν γίνεται όχι καλοψημένο. Ναι – ναι, κούνημα της κεφαλής και επιστροφή στα δικά μας. Ο άλλος φίλος παρατηρεί τον νεαρό Κύπριο δίπλα που το κρέας στο δικό του πιάτο είναι απείραχτο. Τον πειράζουμε για μυστήριο, το 'να του ξινίζει, τ' άλλο του βρωμάει, μέχρι που καταφθάνει ο δίσκος με την παραγγελία.

Το κρέας έχει «αρπάξει». Πεινάει η παρέα, δεν χάθηκε ο κόσμος, άρπαξε λίγο, σιγά. Οι πατάτες είναι δευτεροτηγανισμένες. Ώπα, έχουμε πρόβλημα.


Λείπουν τα αναψυκτικά και η μπίρα – δε χάθηκε ο κόσμος τα φέρνει μετά. Στο πιάτο της σαλάτας είναι παρκαρισμένα όπως – όπως, βασικά όπως βγήκαν από την κατσαρόλα, τα βλίτα και τα κολοκύθια, όχι λάδι, όχι λεμόνι δίπλα, όχι πάνω στο τραπέζι. Δεν χάθηκε ο κόσμος, ας έρθουν στην επόμενη γύρα.

Το κρέας έχει «αρπάξει». Πεινάει η παρέα, δεν χάθηκε ο κόσμος, άρπαξε λίγο, σιγά. Οι πατάτες είναι δευτεροτηγανισμένες. Ώπα, έχουμε πρόβλημα.

Η φίλη με ρωτά με εμφανή εκνευρισμό αν μοιάζουμε με τουρίστες ή έστω με χαζούς. Παρατηρώ το πιάτο του νεαρού Κύπριου που είναι ελαφρώς άθιχτο, αλλά το κέφι του αμείωτο. Δεν έχει λόγο να θυμώνει. Ήρθε για ψώνια, για να περάσει καλά κι αν του φέρθηκαν με ασέβεια, απλώς δεν θα ξαναπατήσει και πολύ καλά θα κάνει.

Ζητάμε τον λογαριασμό, χωρίς κουβέντα. Οι μισοί βράζουν από το κακό τους, οι άλλοι μισοί κοιτάμε τις γάτες, γιατί το έργο το 'χουμε ξαναδεί, έχουμε παίξει κιόλας, κάποτε έχουμε τσακωθεί.  Δεν είμαστε τουρίστες και στο παρελθόν έχουμε επιστρέψει πολλά κακά πιάτα, πολλές δευτεροτηγανισμένες πατάτες, πολλά που άλλα ζητήσαμε κι αλλιώς μας ήρθαν. Πλέον βαριόμαστε και εκπλησσόμαστε ταυτόχρονα, σε στιλ "κοίτα να δεις, ακόμη συμβαίνει αυτό. Άντε, πάμε να φύγουμε". 

Ο νεαρός φέρνει δροσερό καρπούζι για φρούτο και μας ρωτά αν είμαστε ευχαριστημένοι.

Κοιτάμε το «αφεντικό» που με ωραιότατο manspreading χαλαρώνει μπροστά από την υπαίθρια ταμειακή και κάνει πλάκα με τον άλλο σερβιτόρο. Αν ήμασταν τουρίστες, θα ήμασταν σούπερ ευχαριστημένοι. Όμως, αυτό δεν είναι ένα αποκλειστικά τουριστικό μαγαζί και εμείς είμαστε γείτονες, εδώ, της περιοχής.

Συμπεραίνουμε ότι για να μας ρωτήσει περί της... ευχαρίστησής μας ή δεν έχει ιδέα τι σερβίρει ή ρίχνει άδεια για να πιάσει γεμάτα. Σε κάθε περίπτωση κορόιδο πιάνεται, μετά από εμάς, φυσικά.

Για την ιστορία, ας πω εδώ, ότι την είχαμε ξαναπατήσει έτσι κάπου δυο χρόνια πίσω, αλλά τότε δώσαμε τόπο στην οργή, γιατί βρεθήκαμε σε μέρα που δεν έπεφτε καρφίτσα στο μαγαζί και, εντάξει, άνθρωποι είμαστε, πάνω στον κακό χαμό και λάθη γίνονται.

Αλλά... Δεν πρόκειται περί αυτού. Πρόκειται περί νοοτροπίας, κακής, φυσικά, σε μια Αθήνα που ειδικά τα τελευταία χρόνια κάνει φιλότιμες προσπάθειες στον χώρο της εστίασης. Και πού; Μέσα στην κρίση. Φεύγουμε κάπως σκεπτικοί.

"Μήπως έπρεπε να το κάνουμε θέμα; Να μην το ανεχτούμε;". Η φίλη ακόμη χτυπιέται.

Λογικά, απλώς από ένα σημείο –ενδεχομένως από μια ηλικία και μετά- ίσως δεν έχει τόσο νόημα. Ειδικά όταν είναι απολύτως σίγουρο ότι θα υπάρξει αντίλογος, οπότε και μπορεί να χρειαστεί να λογοφέρεις. Και εννοείται εκεί ποντάρει και η αγαπητή ιδιοκτησία που έχει πάψει από καιρό να πουλάει κρέας και πουλάει κουλέρ λοκάλ και –λατρεμένη για τους τουρίστες- ελληνική γραφικότητα.

Δεν είναι πια τόσο το κακό σέρβις και η κακή παροχή, όσο το θράσος. Ίσως η καλύτερη τιμωρία είναι το να μην ξαναπάει κανείς, αλλά και πάλι αυτό δεν είναι λύση.

Μιλώντας κάποτε με έναν αρκετά γνωστό Έλληνα σεφ, μου είχε πει ότι «με που ο πελάτης σε καλέσει στο τραπέζι του και αποδεδειγμένα έχεις κάνει βλακεία, απλώς παίρνεις το πιάτο, ζητάς συγνώμη και επιστρέφεις με το σωστό. Αν ούτε αυτό μπορείς, επιστρέφεις τα χρήματα, ανταποδίδεις κάπως και πάντα ελπίζεις στην καλή του προαίρεση».

Κάπως σήμερα θέλω του πω ότι αυτά ισχύουν με τους καινούριους, ευαίσθητους, ευσυνείδητους της εστίασης που το 'χουν βάλει σκοπό να ξεμπερδεύουν με το παλιό. Γιατί με τους παλιούς, με τον παλιό ελληναράδικο τρόπο διοίκησης μιας κερδοφόρας επιχείρησης δεν θα αλλάξει τίποτα – ποτέ.

Στήλες
10

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

6 σχόλια
Είχα ένα φίλο παλιά που έδινε τα πιάτα πίσω σχεδόν μόλις ακουμπούσαν στο τραπέζι αν θεωρούσε ότι δεν ήταν όπως τα ζήτησε. Όλοι τον λέγανε περίεργο και όλοι απεφεύγαν να βγαίνουν μαζί του και σταδιακά χαθήκαμε. ΄Όποτε νιώθω ότι με κοροϊδεύουν σε ταβέρνα τον θυμάμαι.Γενικά οι περισσότεροι δεν κάνουμε φασαρία για λόγους ντροπής, ευπρέπειεας κ.α. και προτιμάμε να φεύγουμε ηττημένοι με σχέδια εκδίκησης (δεν θα ξανάρθω/θα τους κράξω στο tripadvisor) τα οποία δεν πραγματοποιούνται ποτέ.
Πώς καταλαβαίνεις ότι οι πατάτες είναι δευτεροτηγανισμένες και όχι ξεροψημένες;Σχετικά με αυτό που είπε ο ελληνας σεφ ότι «με που ο πελάτης σε καλέσει στο τραπέζι του και αποδεδειγμένα έχεις κάνει βλακεία, απλώς παίρνεις το πιάτο, ζητάς συγνώμη και επιστρέφεις με το σωστό. Αν ούτε αυτό μπορείς, επιστρέφεις τα χρήματα, ανταποδίδεις κάπως και πάντα ελπίζεις στην καλή του προαίρεση». ξεχνάει και την πείνα που δέρνει τον πελάτη, αυτό το ξεχνάνε όλοι, ότι ο πελάτης έχει χάσει χρόνο σε αναμονή ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΣ που αυτό αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού. Η ταλαιπωρία είναι διπλάσια και το να μην πληρώσει το άκυρο πιατο δεν είναι δα και τίποτα, αυτό έλειπε. Όσο για να το ξαναετοιμάσει, έ, μετά από μισή ώρα, συν τη μισή ώρα που περιμενε αρχικά εχει περασει μια ωρα στην επινα, αυτό φίλε σεφ δεν πληρώνεται με τίποτα.
Είναι τραγικό να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις διπλοτηγανισμένες πατάτες από τις ξεροψημένες. Ξέρετε, ένας από τους πιο βασικούς λόγους που πέφτουμε στους κακούς επαγγελματίες είναι η απουσία εκπαίδευσης του καταναλωτή. Το να είμαστε σε θέση δηλαδή να ξεχωρίσουμε το άννοστο(και συχνά επικίνδυνο), από το νόστιμο και υγιεινό.
Τραγικό; Ενταξει ρε φιλε, χαλαρωσε, αν ξερεις, απαντα στην ερωτηση και ασε τις φιλοσοφιες. Τραγικο, βαριά λέξη, ειναι πιο τραγικό να μην ξέρεις το βάρος μιας λέξης.
Δεν συμφωνώ με το σκεπτικό "δεν είμαστε τουρίστες". Ότι δηλαδή οι τουρίστες θα πρέπει να ανεχτούν τη σαβούρα του καθενός; Και δεν θα καταλάβουν τίποτα; Γιατί, αυτοί χαζοί είναι; Αυτή είναι επίσης μια Ελληναράδικη νοοτροπία, να νομίζουμε πως κοροιδεύουμε τον τουρίστα. Όμως πλέον ο τουρίστας έχει άποψη που μετράει, όχι απλώς δεν θα ξαναπατήσει, αλλά θα μας κάνει και μια κακή κριτική στους αντίστοιχους ιστότοπους και θα τη δουν όχι απλά οι 5-10 φίλοι του, αλλά ο κόσμος όλος. Και πολύ καλά θα κάνει. Ο τουρίστας πρέπει να σκέφτεται Ελληνικό φαγητό και να του τρέχουν τα σάλια, όχι να του ανακατεύονται τα συκώτια.
Έχοντας κι εσείς τον ίδιο αυτόν παλιό τρόπο σκέψης με τους καταστηματάρχες φυσικά δεν θα αλλάξει τίποτα.Πώς περιμένεις να αλλάξει αν δεν κάνεις τίποτα διαφορετικό από όταν θα ήσουν ευχαριστημένος/η με την υπηρεσία και τα προϊόντα που πλήρωσες;Δεν χρειάζεται να τσακωθείς. Αλλά κατά τη γνώμη μου επιβάλλεται να ενημερώσεις για όλα τα κακώς κείμενα. Και αφού το κάνεις, να ενημερώσεις και το ευρύ κοινό γράφοντας μια κριτική για το μαγαζί σε κάποια από τις online πλατφόρμες που σου δίνουν τη δυνατότητα. Η πληροφορία πλέον είναι δύναμη.
Ανεχόμαστε τις κακές υπηρεσίες εστίασης επειδή αγόγγυστα ανεχόμαστε όλες τις κακές υπηρεσίες, τις κακές συμπεριφορές, στα πλοία, στα λεωφορεία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στους πολιτικούς, στα ξενοδοχεία, στον δήμο, στο.. στο.. στο..Όπως; έχουμε ξεχάσει τις υποχρεώσεις μας, έτσι αδιαφορούμε και για τα δικαιώματά μας. "Δειλοί και μοιραίοι αντάμα". Ελλειψη παιδείας, αυτοσεβασμού και σίγουρα μορφή κατάθλιψης.
Επισημαίνω τα δύο λάθη σας: Πρώτον ότι πληρώσατε. Αν αυτό που σας σερβίρουν δεν τρώγεται, όπως το δικό σας, έχετε δικαίωμα να μην πληρώσετε. Αν (αν λέω γιατί από τις περίπου 10 φορές που θυμάμαι να έχω διαμαρτυρηθεί τα τελευταία χρόνια, αυτό μου έχει συμβεί μια φορά μόνο ) αν λοιπόν αμφισβητήσουν το δικαίωμά σας αυτό, απλά θα καλέσετε την τουριστική αστυνομία ή την αγορανομία ή απλώς την αστυνομία - στην κλήση σας, θα κοβόταν αυτόματα η χαλάρωση του λαμπρού καταστηματάρχη και θα έκλ@νε μέντες (δικηγόρος είμαι, δεν σας γράφω ιστορίες).Δεύτερο λάθος: "Ίσως η καλύτερη τιμωρία είναι το να μην ξαναπάει κανείς Πηγή: www.lifo.gr" γράψατε σωστά΄. Κατονομάστε λοιπόν στα social media και στο tripadvisor (κατά προτίμηση στα αγγλικά) ότι το κατάστημα είναι παγίδα για τουρίστες (tourist trap). Σε ανάλογες περιπτώσεις η λύση είναι προληπτική και απλή: μηδενική ανοχή.Δεν συζητάω για επαγγελματίες που μπορεί να τους τύχει ένα λάθος (π.χ. λάθος εκτέλεση συνταγής, βλάβη στην κουζίνα), αυτοί θα επανορθώσουν, θα ζητήσουν συγνώμη και θα μας δώσουν να καταλάβουμε ότι η κακή έξοδός μας είναι μεγάλο πρόβλημα για τους ίδιους. Καμιά ευκαιρία όμως σε όσους κάνουν αρπαχτές στην εστίαση, γιατί κάνουν αρπαχτές σε βάρος της υγείας όλων μας
Πρώτον, εκφράζουμε πάντα τη δυσαρέσκεια μας και κατά προτίμηση με το που έρχεται το πιάτο στο τραπέζι. Δευτερο, σε περίπτωση που δε βρούμε ανταπόκριση, μπαίνουμε στο tripadvisor καθώς και σε αλλα σάιτ που ειδικεύονται ακριβώς σ'αυτο, και γράφουμε κακή κριτική συμβουλεύοντας άλλους να αποφύγουν τον συγκεκριμένο επιχειρηματία. Έχουμε όπλα στα χέρια μας και είναι κρίμα να τους αφήνουμε να μας συμπεριφέρονται έτσι. Στο φινάλε, μη ξεχνάμε πως δεν έχουμε κανένα συγκεκριμένο μαγαζί ανάγκη. Η αγορά ειδικά σήμερα είναι γεμάτη καταστήματα αστιασης. Φταίμε που δε μιλάμε. Αυτό πληρώνουμε!