Γιατί πεθαίνουν οι θρύλοι στην Αθήνα;

Σωστό το άρθρο! Εύγε!Θυμήθηκα και το "ΝΕΟΝ" στην Ομόνοια, που, υποτίθεται, ήθελε να σεβαστεί την ιστορικότητα του καφενείου ανακαινισμένο μέσα από μια άθλια κιτς αισθητική. Έκλεισε... Μένει στη μνήμη μέσα από τον πίνακα του Τσαρούχη, ενός από τους λίγους εραστές αυτής της πόλης.Η Αθήνα δεν έχει αγαπηθεί όσο της αξίζει, ούτε από τους παλιούς ούτε από τους τωρινούς κατοίκους της...

Η αρχη του τέλους ηταν το κλεισμο του Απότσου, που βρισκονταν στην στοά απέναντι απο το Ζοναρς. Να παρατηρησω επίσης πως ο τίτλος του αρθρου ελάχιστη σχεση με το ίδιο το αρθρο, αφου, πλην της αναφοράς στο Ζοναρς δεν γίνεται καμία αναλυση του "γιατι".

Για όσους έχουν περάσει κάποιες ώρες στο βιβλιοπωλείο της Εστίας, φαίνεται σαν το τέλος μιας εποχής, αλλά θα διαφωνήσω στις αναφορές σας για το Ζόναρς (όπως και του domenica). Το παλιό Ζόναρς το έζησα πολύ σε ολόκληρη τη δεκαετία του 90. Ήμουν στο λύκειο ακόμα όταν με τους συμμαθητές μου κάναμε τις συνελεύσεις του σχολικού περιοδικού στο Ζόναρς (είτε εναλλακτικά στον Βάρσο Κηφισιάς). Το νεότερο γκαρσόνι ήταν 50-55 ετών με ύφος εφτά καρδιναλίων, το μόνο αλμυρό που μπορούσες να φας ήταν ένα (πανάκριβο για την εποχή) τοστ ζαμπόν-τυρί, και ο Μιχάλης Κατσαρός ήταν Π-Α-Ν-Τ-Α εκεί γράφοντας ποιήματα μέχρι το τέλος, και όλα αυτά τα λατρεύαμε και πηγαίναμε εκεί ξανά και ξανά. Ούτως ή άλλως ρίχναμε τον μέσο όρο ηλικίας κατακόρυφα. Επίσης με τους συγγενείς μου και φίλους για πολλά χρόνια στη σειρά δίναμε σταθερά ραντεβού το πρωί της Πρωτοχρονιάς στο Ζόναρς για πρωινό (αυτό το ένα τοστ). Όπου και να ήμασταν φεύγαμε ξημερώματα για να βρεθούμε εκεί. Ένα από τα πιο "αγγελοπουλικά" σκηνικά που έχω ζήσει στη ζωή μου ήταν όταν έφτασα εκεί ξημέρωμα Πρωτοχρονιάς μόνος και πριν διασχίσω την έρημη Πανεπιστημίου, βλέπω την μπάντα του δήμου Αθηναίων να έρχεται από το Σύνταγμα παίζοντας την καθιερωμένη πρωτοχρονιάτικη πρωινή μουσική της μέσα στο κρύο. Πιστεύω πως έζησα τα τελευταία του "παλιού" Ζόναρς όσο περισσότερο θα μπορούσε να τα έχει ζήσει κάποιος της ¨γενιάς" μου και δε στενοχωριέμαι καθόλου με το πώς είναι το Ζόναρς τώρα.Ίσα-ίσα χαίρομαι που υπάρχει (παρόλο που έχω τουλάχιστον 2 χρόνια να πάω), μπορεί να εκνευρίστηκα στην αρχή με όλο το lifestyle υφάκι, και φυσικά τις πανάκριβες τιμές του (πάντα όμως ήταν ακριβό), αλλά μου αρέσει που δουλεύουν νέα παιδιά (κι ας μην ΄χουν ιδεά για την ιστορία του μέρους), έχει ποικιλία και πιάτα (που το παλιό δεν είχε) και δεν με ενοχλεί αισθητικά καθόλου. Το βλέπω περισσότερο σαν μια αναγέννηση, και καλώς ή κακώς για να επιβιώσουν κάποια μέρη χρειάζεται να κάνουν "ανοίγματα" που μπορεί κάποιους να μας ξενίζουν. Όσο και να έχω λατρέψει το παλιό Ζόναρς, δεν νομίζω πως θα επιβίωνε χωρίς ριζικές αλλαγές. Τι να πω... γούστα είναι αυτά.

AYΤΟ ακριβώς είναι που έχουν κάνει στο Βερολίνο και κάθε φορά που το επισκέπτομαι παθαίνω πλάκα, συνδέουν το παρελθόν με το παρόν και έτσι δημιουργούν το μέλλον, ενώ ως γνωστόν, η Αθήνα είναι μία πόλη με αβέβαιο -δυστυχώς- μέλλον, παρά την απίστευτη ιστορία, το απίστευτο κλίμα και την όποια ακόμα ομορφιά της...

Βλεπε το πρωτο ζαχαροπλαστειο <Αγαπητος> στην Θεσσαλονικη, επι Τσιμισκη που εδω και 7 χρονια ειναι <Καπετανιος>, καταστημα με καλτσον και εσωρουχα

Τα πιο σωστά μεστά απλά και ουσιαστικά λόγια που διάβασα στη Lifo εδώ και πολύ καιρό!!!

PUBLIC πιθανόν!!

Εξαρτάται ποιούς ορίζετε ως Αθηναίους....????