Ένα ποτήρι ξινόγαλο, τσιγάρα και ένας ροζ αναπτήρας ο άχαρος απολογισμός της ημέρας αυτής...
O χτύπος της καρδιάς μου ρυθμικός, χτυπά και σήμερα στους κλασσικούς της ρυθμούς, αν και ακολουθεί ενίοτε τις παρανοϊκές μελωδίες του μυαλού μου...
Έπειτα ακολουθεί η μυρωδιά από καπνό, οι νοτισμένες κουρτίνες μου και μπόλικες επιθυμίες ναρκωμένες.
Να σμίξουν τα σώματα μας στο σκοτάδι, μακριά από όλους, σε ένα άχρονο τώρα. Θέλω να με αγγίξεις...
Στο μέσο της βραδιάς συναντιέμαι με τον ύπνο που δε επιθυμώ, αλλά χρειάζεται και τις νότες που με κυνηγούν κι εγώ τρέχω να τους κρυφτώ να μη με πιάσουν να ονειρεύομαι ξανά τεμπέλικα, κουρνιάζοντας σε τρύπιες αιώρες...
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, θέλω να σε δω και... να κάνουμε έρωτα. Το είπα ναι... Να κάνουμε έρωτα. Θυμάσαι; Για μια τελευταία φορά! Στο υπόσχομαι... Όπως μόνο εμείς ξέρουμε και μόνο εμείς μπορούμε. Να σμίξουν τα σώματα μας στο σκοτάδι, μακριά από όλους, σε ένα άχρονο τώρα. Θέλω να με αγγίξεις και να μου στείλεις κι άλλα ακατάληπτα μηνύματα, κωδικούς μυστήριους, ίσως και ρομαντικούς, που ξέρεις πόσο πολύ σιχαίνομαι... Θες να σου πω πόσο;
Λοιπόν, τόσο που με κάνεις να θέλω να σκίσω τα ρούχα μου και να ουρλιάξω με μανία, να παραβώ κάθε κανόνα και να κυλήσω να πέτρα στην άκρη του πουθενά. Εσύ... με κάνεις να θέλω να σκοτώσω τον έρωτα και να με μισώ ες αεί.
Πως γίναμε έτσι πάλι; Και να εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να κάνουμε έρωτα...
σχόλια