Το oρφανό αγοράκι από τη Συρία που νόμιζε πως η κάμερα είναι όπλο και «παραδόθηκε»

Το oρφανό αγοράκι από τη Συρία που νόμιζε πως η κάμερα είναι όπλο και «παραδόθηκε» Facebook Twitter
11
Το oρφανό αγοράκι από τη Συρία που νόμιζε πως η κάμερα είναι όπλο και «παραδόθηκε» Facebook Twitter

Η φωτογραφία του παιδιού από τη Συρία αποτυπώνει την παιδική αθωότητα μπροστά στον πόλεμο.

Η εικόνα που κάνει το γύρο του διαδικτύου με το hashtag #Surrended δημοσιοποιήθηκε από την φωτορεπόρτερ στη Γάζα Nadia AbuShaban και είναι τραβηγμένη από τον Τούρκο συνάδελφό της Osman Sagirli.

Αρχικά η φωτογραφία κυκλοφόρησε με το παιδί να προσδιορίζεται ως κορτσάκι, εξαιτίας του "She"που χρησιμοποίθηκε στο tweet, αλλά τελικά (αν και έχει μικρή σημασία) το παιδί είναι αγόρι και ονομάζεται Adi Hudea.

Η εφημερίδα που πρωτοδημοσίευσε την εικόνα αναφέρει πως ο μικρός έχει χάσει τον πατέρα του σε βομβαρδισμούς και απαθανατίστηκε σε καταυλισμό προσφύγων όπου έχει βρει καταφύγιο μαζί με την μητέρα του και τα τρία του αδέλφια.

Όταν ο φωτογράφος πλησίασε τον μικρό και σήκωσε την κάμερά του, εκείνος τρομαγμένος σήκωσε με τη σειρά του τα χέρια ψηλά και κοίταζε φοβισμένος νομίζοντας πως η κάμερα είναι όπλο.

Η φωτογραφία είναι μια από τις δημοφιλέστερες εικόνες των social media την εβδομάδα που πέρασε και τα σχόλια για το μήνυμα που περνάει είναι μάλλον περιττά...

Το oρφανό αγοράκι από τη Συρία που νόμιζε πως η κάμερα είναι όπλο και «παραδόθηκε» Facebook Twitter

*update: To BBC εντόπισε το φωτογράφο ο οποίος διαψεύδει κατηγορηματικά όσους τον κατηγορούν για σκηνοθετημένη εικόνα και επισημαίνει πως το παιδί της φωτογραφίας είναι κορίτσι.

11

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

11 σχόλια
Είτε αληθινή, είτε προιόν φωτομοντάζ, δεν παύει να δίνει ένα πολύ ισχυρό μήνυμα. Ότι τα πραγματικά θύματα ενός πολέμου είναι εκείνοι που δεν εμπλέκονται άμεσα σε αυτόν.
Αυτή την εικόνα να την στείλουμε σε κάποιους που χρησιμοποιούν τους όρους λαθροταλιμπάν και λαθρό; Αλλοτριώνοντας την ανθρώπινη υπόσταση του ατόμου;
Είμαστε τόσο αισχροί τελικά. Αυτό το παιδάκι θα έπρεπε κανονικά η μόνη του έννοια να είναι με ποιόν να παίξω, τι γεύση παγωτό να φάω, πότε θα ζωγραφίσω... Αντί αυτού βλέπουμε ένα μωρό να έχει μάθει πώς να σηκώνει τα χέρια ψηλά, να παραδίνεται για να μη το πειράξουν. Αίσχος.