Μπαμπά,
Με γέννησες, όχι εσυ δηλαδή η μαμά μου!! Αυτή η γυναίκα... Ήρωας! Τι σου βρήκε; Ε, σε ερωτεύτηκε. Δε λένε άλλωστε πως ο έρωτας ειναι τυφλός; Κλασική περίπτωση τυφλότητος! Μπορεί να αστειεύομαι, αλλά και μόνο που είμαι στη θέση να το κάνω αυτό, σημαίνει πως όσα χρόνια εσύ δήλωνες πατέρας - δικός μου και της αδερφής μου - εγώ δούλευα με τον εαυτό μου, με μένα, με εσένα, χωρίς εσένα! Πώς να βγάλεις συμπέρασμα για τα κίνητρα του άλλου, όταν δεν τον έχεις γνωρίσει καν; Τελικά το αίμα από μόνο του ειναι ικανό να συντηρήσει δεσμούς ή τελικά είναι και η πατρότητα επίκτητη ιδιότητα;
Εκεί κάπου στα 4, πάνω που καταλάβαινα πως η αντρική, περαστική συνήθως στο σπίτι, φιγούρα είναι ο πατέρας μου, εκεί, λοιπόν, ήρθε η σχάση. Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια... Μεγάλωσα και μαζί με μένα και οι απορίες μου! Όχι ότι δεν ήταν πρόθυμη να μου τις λύσει, αλλά είχε προτεραιότητα να με μεγαλώσει δίνοντάς μου εφόδια. Στα 10 μου χρόνια ζήτησα να μάθω λεπτομέρειες, να συνοδεύσω μνήμες με αλήθειες... Και ήταν προς τιμήν της... Μου είπε μονο τα όμορφα... Όταν ζήτησα να συνοδεύσει και τα άσχημα έσκυψε και με χάιδεψε... Πολύτιμο χάδι... Αυτό με κράτησε υγιή... Με όλα αυτά τα σημάδια να είμαι εδω, να ζω, να χαμογελάω, να δίνω, να ελπίζω, να αγαπάω, να σου μιλάω αυτή τη στιγμή... Ίχνος κακίας, πόνου, λησμονιάς, σε εκείνη το χρωστάς, το χρωστάω!
Και για να μην μπερδευτείς, δεν έχω μέσα μου ούτε μίσος, ούτε πόνο, ούτε ζήλια... Μόνο συμπόνοια... Σ' αγαπάω χωρίς να ξέρω το γιατί, αυτό μάλλον είναι απόρροια του δεσμού αίματος.
Στα 15 ήρθα, σε βρήκα, εγώ εσένα... Μετρημένες ως τότε οι συναντήσεις μας, 4-5 να ήταν. Και αυτές κάτι ολιγόωρες συναντήσεις σε γνωστή αλυσίδα fast food, γιατί μόνο σε fast forward προφανώς είχες διάθεση να μας μεγαλώσεις! Και ξέρεις κάτι; Ήρθα να σε βρω, να σου μιλήσω, όχι για να αναλύσω κάτι, αλλά να σου αφαιρέσω ένα βάρος... Να σε γνωρίσω, να σου δώσω ένα βήμα να γνωρίσεις το παιδί σου. Ακομη και τώρα έχω αυτό το φόβο... Μην πεθάνεις, μην πεθάνω (ποτέ δεν ξέρεις με ποια σειρά έρχονται αυτά), και δεν έχουμε γνωριστεί! Σκέψου...
Δεν έχουμε μαλώσει, δεν έχουμε κοιμηθεί ποτέ στο ίδιο σπίτι (μετά τα 4 μου έτη δηλαδή, από τότε που με θυμάμαι), δεν ξέρεις τι αγαπώ, τι μισώ, ποιο είναι το αγαπημένο μου φαγητό, ποιο είναι το αγαπημένο μου χρώμα, τι φοβάμαι, τι ονειρεύομαι... Ούτε και εγώ για σενα γνωρίζω τα αντίστοιχα... Δεν είχες ποτέ χρόνο για την κόρη σου και ας με αποκαλείς κάθε φορά που με συναντάς "αγάπη μου"...
Και για να μην μπερδευτείς, δεν έχω μέσα μου ούτε μίσος, ούτε πόνο, ούτε ζήλια... Μόνο συμπόνοια... Σ' αγαπάω χωρίς να ξέρω το γιατί, αυτό μάλλον είναι απόρροια του δεσμού αίματος. Επίκτητο, όμως, θεωρώ πως είναι το χάρισμα του να είσαι σωστός αληθινός πατέρας! Πάντα θα λέω πως δε φταις εσύ, φταίω εγώ που βιάστηκα να συναντήσω τη μαμά μου! Εγώ έχω αυτήν δίπλα μου, μέσα μου, μαζί μου! Και αυτή εμένα!! Με όλο μου το είναι. ΕΣΥ; Να προσέχεις... Σε συγχωρώ!
Η κόρη σου, Ε.Γ.
Υ.Γ.: Ακόμη θυμάμαι που με έβαζες στα πόδια σου τάχα να οδηγώ το αμάξι σου. Το μόνο που θυμάμαι...
σχόλια