«Οι κινηματογραφόφιλοι είναι άρρωστοι άνθρωποι»
Φρανσουά Τριφό
Τα φτερά του έρωτα του Βιμ Βέντερς
To τραγούδι της παιδικής ηλικίας του Πέτερ Χάντκε
Όταν το παιδί ήταν παιδί
ήταν η ώρα αυτών των ερωτήσεων
Γιατί είμαι εγώ και όχι εσύ;
Γιατί είμαι εδώ και όχι εκεί;
Πότε άρχισε ο χρόνος;
Που τελειώνει το διάστημα;
Δεν είναι η ζωή κάτω από τον ήλιο ένα όνειρο;
Αυτό που βλέπω, ακούω και μυρίζω
δεν είναι αντανάκλαση του κόσμου πριν από τον κόσμο;
Υπάρχει το κακό και οι κακοί άνθρωποι;
Πως εγώ που τώρα υπάρχω,
δεν υπήρχα πριν υπάρξω;
Πως κάποτε εγώ που είμαι εγώ,
δεν θα είμαι πια εγώ;
Βlade runner του Ρίντλει Σκοτ
«…Όλες αυτές οι στιγμές θα χαθούν στο χρόνο, σαν δάκρυα στη βροχή» είπε το ρομπότ κάτω από τη βροχή. Το κεφάλι του έπεσε. Και όλα χάθηκαν μαζί με τις αναμνήσεις του. Λίγο πριν, είχε δολοφονήσει τον δημιουργό του. Επειδή τον έφτιαξε με ημερομηνία λήξης.
Kάτω από τη σκόνη, την παλιά σκόνη της γήινης ιστορίας, κοιμάται μια ξεχαρβαλωμένη γη. Με μυρωδιά νουντλ, μούχλας και πλαστικού. Ο ήχος ενός παλιού πιάνου, ένα φιλί, η βροχή κι ένας βαριεστημένος μπάτσος που φτιάχνει μυθικά ζώα από οριγκάμι είναι όσα θυμίζουν το πριν. Ανάμεσα σε γιαπωνέζικες διαφημίσεις, μηχανικές κουκουβάγιες, ηλεκτρονικά δάκρυα και Ρέπλικες. Αρχαίο νουάρ. Οι καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας είναι γυρισμένες στη γη.
Πολλές νύχτες τη βάζω και αποκοιμιέμαι. Ακούγεται όλη σαν ένα soundtrack, με διαλόγους που ξεπετάγονται μέσα από τη μουσική, σαν σάμπλινγκς «Ντέκαρ, θα με κυνηγήσεις;».
Μουσική.
Μετά βροχή. Μουσική….
In the mood for love του Γουόν Καρ-Γουάι
Φινάλε. Ο κύριος Τσόου ψιθυρίζει τα μυστικά του στην τρύπα ενός δέντρου, μέσα σ’ ένα χορταριασμένο αρχαίο ναό. Γιατί μόνο τα δέντρα της ζωής φυλάνε τα μυστικά μας. Αγάπη, πίστη και ζωή σε ένα ψηλό βουνό, στο πιο ψηλό σημείο της ζωής.
Πως η κοινότοπη και «ξεσκισμένη» ιστορία του δυτικού σινεμά, αυτή του παράνομου ζευγαριού, μπορεί να μεταποιηθεί σε ποίημα, με σκηνοθετική χορογραφία και άγιο φως.
Εις το όνομα του Καρ-Γουάι, του Ουμεμπαγιάσι και του Κρίστοφερ Ντόιλ.
Πολίτης Κέιν του Όρσον Ουέλες
Κοπάνα από το σχολείο.
Σινέ Δαναός.
Μόνη μου.
Τρείς φορές σερί.
Χίλιες μέχρι σήμερα.
Στο κρεβάτι μου υπάρχει ένα Rosebud.
Permanent Vacation του Τζιμ Τζάρμους
- «Κουράστηκα να μένω μόνη μου»
- «Όλοι είναι μόνοι. Γι αυτό κι εγώ περιπλανιέμαι. Καλύτερα να πιστεύεις πως δεν είσαι μόνος όταν περιπλανιέσαι –ακόμα κι αν είσαι- παρά να ξέρεις ότι είσαι μόνος όλη την ώρα… Κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν να ξεχνιούνται με φιλοδοξίες και το ενδιαφέρον τους για δουλειά. Όχι εγώ».
(Ααβόρα, 93. Ευλογημένα ελληνικά θερινά σινεμά).
Υ.Γ. Ο Tζάρμους έφτιαξε ποιήματα δρόμου με τα περισσεύματα του φιλμ, ταινιών του Βιμ Βέντερς. Ότι περίσσεψε από την άγια σκόνη των Φτερών του Έρωτα πήρε ζωή αλλού.
Zeitgeist-Μoving Forward του Peter Joseph
Zeitgeist σημαίνει να έχεις «το πνεύμα της εποχής», να έχεις συνείδηση της εποχής που ζεις, σε σχέση με την ηθική, τον πολιτισμό, την κοινωνία.
Ε.Τ. του Στίβεν Σπίλμπεργκ
Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα να πιστεύουν.
Ότι υπάρχουν εξωγήινοι.
Ότι μπορείς να πετάξεις με το ποδήλατο στον ουρανό αν αγαπάς.
Ότι μπορείς να καθορίσεις τον κόσμο.
Και να φέρεις τα πάνω-κάτω και τα κάτω-πάνω δυό φορές.
Όσο μικρός κι αν είσαι.
Υποτιμημένη ταινία.
12 Angry Man, εις μνήμην του Σίντνεϊ Λιούμετ I
Μιλάει για τη μη συναίσθηση, τον εγωισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον ρατσισμό, ξεκάθαρα, τίμια και απλά. Δώδεκα ένορκοι την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού, κλείνονται σ’ ένα δωμάτιο. Θα αποφασίσουν για τη ζωή ή το θάνατο ενός νεαρού μετανάστη που, όπως όλα δείχνουν, σκότωσε τον πατέρα του.
Δώδεκα άνθρωποι σε ένα δωμάτιο.
Έντεκα άνθρωποι εναντίον ενός.
Ένα καλό σενάριο, δώδεκα ηθοποιοί και ένας σκηνοθέτης.
Αυτά.
The Network, Εις μνήμην του Σίντνεϊ Λιούμετ ΙΙ
«Δεν θα σας αφήσω ήσυχους… Βγείτε έξω και φωνάξτε: ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΑΞΙΑ. Δεν θα το ανεχτώ άλλο αυτό!». Ο τηλε-παρουσιαστής διατάζει το τηλεοπτικό του κοινό. Να βγεί στα μπαλκόνια. Και να φωνάξει. Και ο κόσμος βγαίνει. Και αυτή είναι μια από τις πιο τρομακτικές σκηνές του σινεμά. Αυτή η ταινία μιλάει για το τώρα.
Θα έβαζα τον Κιούμπρικ σε μια από τις 10 θέσεις (για την ακρίβεια ένα ντοκιμαντέρ που είδα κάποτε στο Βερολίνο, για τον τρόπο με τον οποίο ο Κιούμπρικ χρησιμοποίησε τη μουσική του σε όλο του το έργο).
Αλλά εις μνήμην του Σίντεϊ Λιούμετ αντάλλαξα μια θέση.
Ο κύριος Λιούμετ ήταν ωραίος τύπος και δεν έδινε δεκάρα για τίποτα. Μόνο στο σινεμά πίστευε. Και όλο διάλεγε ήρωες που δεν ήθελαν να συνασπιστούν με την ανοησία της ανθρωπότητας.
Και πως θέλετε να σας θυμούνται κύριε Λιούμετ;
«I don’’t give a shit. Frankly dear». Πίστευε ότι δεν είναι τίποτα σπουδαίο να κάνεις ταινίες αλλά είναι σπουδαίο να περνάς τη ζωή σου κάνοντας σινεμά.
Τον ρωτούσαν π.χ. για μια ιστορική σκηνή όπως αυτή του Mad as Hell και ήταν πρόθυμος να απομυθοποιήσει. It’s only rock n roll, άμα γεννιέσαι έτσι, μπορείς να επιβιώσεις χωρίς να σε καταπιούν τα ναρκωτικά της ζωής. «Πως γυρίσαμε την σκηνή του Mad as Hell; Ε, ήθελα να κάνω ένα πλάνο, αλλά δεν επαρκούσε ο χρόνος να το ολοκληρώσω κι έτσι είπα στον Πίντερ Φιντς, σε παρακαλώ, πρόσθεσε ακόμα οργισμένα λόγια εκτός σεναρίου. Κι έτσι βγήκε η σκηνή. Όλη η υπόλοιπη ταινία είναι ακριβώς όπως στο σενάριο. Αλλά όχι αυτή…».
Mε αλφαβητική σειρά Κιούμπρικ, Λιούμετ, Σκορτσέζε.
Κι ας λέτε εσείς.
Η εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων του Δήμου Αβδελιώδη
Η τελευταία ταινία που είδαμε μαζί, μαμά.
σχόλια