Πριν δέκα χρόνια μου είχε φανεί σχεδόν παράλογο που ένας πρώην συνάδελφος μου είχε παραδεχτεί ότι δεν θα έκανε ποτέ πρόταση γάμου στην κοπέλα του (με την οποία συζούσαν), αλλά δέχτηκε με την πρώτη την δική της. Δεν μπορούσε να μου πει ή δεν ήθελε διότι τον ρωτούσα επίμονα (πιστεύω ότι δεν έγινα αγενής), δεν είναι βόρειος αλλά έχει βαλκανό-ανατολικες ρίζες με πατριαρχικές αρχές. Ευπαρουσίαστος και ευκατάστατος.Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έβλεπα φίλη μου, που έκανε πρόταση γάμου στον άντρα της, τόσο avantgard. Αλλά μερικά χρόνια αργότερα με αυτά που διαβάζω και βλέπω επί το πλείστον βλέπω ότι η αυτοδιάθεση εκλιπαρεί. Για τον φίλο της ήταν ο δεύτερος γάμος (γιαυτό ίσως δίσταζε) και αφού είχε συζητήσει μαζί του όλα όσα πρέπει να προηγηθούν κοινές αντιλήψεις με κοινά όνειρα, το ρίσκαρε και έλαβε ένα ΝΑΙ!Τα γράφω αυτά και περί ισότητας, όπως μου αρέσει να μου ανοίγουν την πόρτα και λέω ευχαριστώ, το ίδιο κάνω και σε όλους τους συνανθρώπους μου ανεξαρτήτου ηλικίας, ράτσας και φύλου.
