#3 Vintage alert:Είμαι από τους «αρχαίους», που έχουν μεγαλώσει χωρίς κινητό, ίντερνετ, σόσιαλ, χωρίς καν ασύρματο τηλέφωνο. Τηλέφωνο ήταν μόνο το σταθερό του σπιτιού, είχε σπιράλ καλώδιο και ναι, πρόλαβα και το στρογγυλό καντράν. Στην εφηβεία μου, σ’ εκείνη την ηλικία που θες να μιλάς με τις ώρες στο τηλέφωνο με τις φίλες, έπρεπε να κάθομαι σε μία καρέκλα στο χωλλ και να μην κάνω τίποτα άλλο. Έπρεπε επίσης να τηλεφωνήσω στη φίλη μου σε ώρα που δεν ήταν κοινής ησυχίας (ναι, υπήρχε και μεσημεριανή σιέστα), να μιλήσω ευγενικά σε όποιον «μεγάλο» το σήκωνε και να ξέρω πάνω-κάτω τα ωράριά της για να την πετύχω σπίτι.Έχοντας μεγαλώσει σε αυτή τη συνθήκη επικοινωνίας, σχεδόν μ’ ενοχλεί αυτή η αμεσότητα του κινητού, η οποία έχει τερματίσει με τα messenger και τα viber κλπ.. Οδηγώ στην εθνική οδό ή είμαι σε ραντεβού με πελάτη ή σφουγγαρίζω, μπιπ μπιπ το κινητό και δεν ξέρω αν κάτι έπαθαν οι γονείς μου και πρέπει να τρέξω ή αν μου στέλνει hi στο viber ο κάθε άσχετος (αυτή η μάστιγα). Όπως κατάλαβες φίλε/η #3, είμαι απ’ αυτούς που αφήνουν την κουβέντα στο messenger στη μέση. Ενίοτε απλά βαριέμαι να γράφω και αν είναι ανάγκη, στέλνω ηχητικά.Κάθε μήνυμα που στέλνουμε είναι μία μικρή εισβολή στην καθημερινότητα του άλλου. Δες το έτσι και δεν θα απογοητεύεσαι που δεν σου απάντησαν άμεσα. Το αν σε συμπαθεί ο άλλος ή αν είναι φίλος, δεν φαίνεται από μηνύματα. Μερικοί άνθρωποι απλά δεν το ‘χουμε μ' αυτόν τον τρόπο.
