Οι γονείς μου ήταν Γιαννιώτες και μεγάλωσαν στα εκεί χωριά (γεν. το 1947) και έχω μάθει και εγώ να τα θεωρώ πατρίδα μου παρότι δεν έχω ζήσει εκεί. Οι ιστορίες που έχω ακούσει για τη φτώχεια των γύρω περιοχών είναι άλλο πράμα. Κρέας έτρωγαν μόνο το Πάσχα και τα Χριστούγεννα. Τα κορίτσια εργάζονταν πολύ σκληρά και συνήθως μόνο το αγόρι έστελναν στο Γυμνάσιο, στα Γιάννενα. Καταταλαιπωρημένη περιοχή η Ήπειρος. Στέρφα γη, ήθελε μεγάλο κόπο για να δώσει έστω και τα βασικά. Επίσης, άγριο και μελαγχολικό τοπίο, συνεχής βροχή και υγρασία, εξ ου και το μεγάλο ποσοστό ψυχικών ασθενειών, σύμφωνα με κάποιους ερευνητές. Σήμερα βέβαια, ο καθένας έχει από τρία σπίτια στα Γιάννενα, αυτή είναι άλλη ιστορία. Νομίζω πάντως ότι όσοι έφυγαν για την Αθήνα σε μικρή ηλικία, κουβαλούν πάντα μέσα τους μια μελαγχολία για τη γενέτειρα. Κάποιους τους πείραξε πολύ η ανέχεια ακόμη και αν ζούσαν όλοι έτσι τότε. Εξαιρετική συνέντευξη...