Πήγα χθες στο Σύνταγμα. Ωραία ήταν. Ένοιωσα ότι τουλαχιστον δεν είμαι τρελός που θέλω να πέσω απ το παράθυρο. Υπάρχουν κι άλλοι που τραβάνε το ίδιο ζόρι. Αυτό σχετικοποιεί τον καημό σου και σε κάνει να τον διαχειρίζεσαι.
Αλλά εγώ δεν θέλω να ξεθυμάνω. Είμαι τυφλός από οργή και απογοήτευση. 'Εχω λύσσα εναντίον όσων με έφεραν ως εδώ. Και δεν θέλω να ξανακούσω το ελεεινό, κούφιο επιχείρημα του Πάγκαλου. Εμείς δεν κλέψαμε τίποτα. Έκλεψαν οι πολιτικοί και το παρασιτικό περιβάλλον τους! Τελεία.
Θέλω να τιμωρηθούν οι πρωταίτιοι αυτής της εθνικής προδοσίας. Αυτοί που πήραν συνειδητά τις λάθος αποφάσεις προς όφελός τους και οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία και την ''κατοχή''. Είναι πολιτικοί. Απολαμβάνουν κρυφά (και ορισμένοι φανερά) τον πλούτο τους. Είναι καθαρόαιμοι απατεώνες με λεοντή εθνοσωτήρα. Θέλω να τους δώ στη φυλακή. Να τους δημευτεί η περιουσία. Να θεωρηθούν εθνικά μιάσματα. Μόνο τότε θα ξεθολώσω λίγο για να σκεφτώ τι πρέπει να κάνουμε.
Για μένα, η χθεσινή συγκέντρωση έπρεπε να γίνει την μέρα που η Υπόθεση Βατοπεδίου μπήκε στο αρχείο και αθωώθηκαν όλοι! Αυτή η μέρα και χιλιάδες άλλες παρόμοιες μέρες από γεννέσεως ελληνικού κράτους (που γίνονται δεκτές με αφύσικη σιωπή και ανατριχιαστική παθητικότητα) είναι ο κακός σπόρος της σημερινής κατάστασης. Όσο στα εθνικά εγκλήματα δεν υπάρχει τιμωρία, στους ίδιους δρόμους θα γυρνάμε, στον ίδιο τοίχο θα ξανασυγκρουόμαστε.
Η πιο μεγάλη, θεμελιακή αλλαγή που θα πρεπε να γίνει τώρα, θα ταν αυτή: να τιμωρηθούν οι ένοχοι.
Τα υπόλοιπα είναι καλά, αλλά και λίγο λίγα.
Eδώ που φτάσαμε, θέλουμε πολλά. Τα θελουμε όλα!