Γεμίσαμε. Αν σε κάτι μπορούμε να υπερηφανευόμαστε ως χώρα ότι έχουμε υπερπαραγωγή, είναι τα σκουπίδια. Από δαύτα είμαστε πάμπλουτοι.
Δεν είναι οι ανεξέλεγκτες χωματερές, δεν είναι τα σαραβαλιασμένα απορριμματοφόρα, δεν είναι οι χιλιάδες συμβασιούχοι στην καθαριότητα. Είναι ο τρόπος, η νοοτροπία, που για δεκαετίες καλλιεργήθηκε, είναι ο πληθωρισμός της ζήτησης κι η ασυδοσία της κατανάλωσης. Είναι το μοντέλο κοινωνικής ανάπτυξης που πέρασε πρώτα απ’ το στομάχι. Είναι το πρότυπο της περιφερειακής ανάπτυξης, που ξεκοκάλισε τα δανεικά και μαζί τις επιχορηγήσεις των προϋπολογισμών.
Σε ποια χώρα η καθαριότητα δεν αποτελεί πάγια και διαρκή ανάγκη; Μόνο στη χώρα που εντάσσει το προσωπικό καθαριότητας στο «θεσμό» της εκλογικής πελατείας των δημοτικών αρχόντων.
Σε ποια χώρα η ανακύκλωση είναι άγνωστη λέξη; Μόνο στη χώρα που θεωρεί πολιτισμό την αισθητική της πλαστικής σακούλας και το σβήσιμο του τσιγάρου στο πεζοδρόμιο.
Σε ποια χώρα βρωμερά και τρισάθλια απορριμματοφόρα σταθμεύουν δίπλα σε αθλητικές εγκαταστάσεις ή νεκροταφεία; Μόνο στη χώρα που δεν σέβονται, όχι μόνο τους νεκρούς τους, αλλά ούτε καν τους ζωντανούς.
Σε ποια χώρα η δημιουργία υποδομών υγιεινής ταφής απορριμμάτων, αποτελεί casus belli μεταξύ πολιτών και κυβέρνησης; Μόνο στη χώρα που το κέρδος μετριέται με το τετραγωνικό κι η κοινή λογική αποτελεί είδος εν ανεπαρκεία.
Σε ποια χώρα η αποκομιδή ή όχι των σκουπιδιών αποτελεί αντικείμενο συνδιαλλαγής μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών; Μόνο στη χώρα που η αύξηση των αμοιβών αποτελεί αντικείμενο συναλλαγής μεταξύ εργαζόμενων ψηφοφόρων και αιρετών εργοδοτών.
Όταν μάθεις μέρα με τη μέρα να συμβιώνεις με τα σκουπίδια, όταν τα σκουπίδια κατακλύσουν όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας, όταν τα σκουπίδια τα βγάζεις απ’ την εξώπορτα και σου ξαναμπαίνουν γυαλιστερά κι απαστράπτοντα απ’ τα «παράθυρα», τότε μπορεί να πιστέψεις ότι δεν παρακολουθείς συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας, αλλά άλλο ένα επεισόδιο του super idol.