Αποπλανήσεις, αιμομιξίες, αυτοκτονίες, καταραμένοι ήρωες. Τον Λάμπρο του Διονυσίου Σολωμού, το «Il poema dei bastardelli» που δεν ολοκλήρωσε ποτέ κι ας το δούλευε τουλάχιστον για μία δεκαετία, διάλεξε η Σύλβια Λιούλιου για την πρώτη συμμετοχή της στο Φεστιβάλ. Που ήρθε σχετικά γρήγορα, μετά από δύο μόνο παραστάσεις (Πελεκάνος, Μετέωρη Κυρία), και την κάνει «τρομερά ευτυχισμένη» σε μια τόσο δύσκολη περίοδο. Γιατί δεν κρύβει ότι «από προσωπική απελπισία» οδηγήθηκε στον Λάμπρο. «Η αίσθηση του ποιήματος είναι τα ερείπια που διαχρονικά κουβαλάει ο Έλληνας, εντός του κι εκτός του», λέει. Στα σολωμικά σπαράγματα έσκυψε και η ίδια, παρέα με τον ποιητή Νίκο Παναγιωτόπουλο. Πήραν την έκδοση του Λίνου Πολίτη, αλλά δεν αρκέστηκαν σ’ αυτήν. Άντλησαν από το χειρόγραφο του Λάμπρου και κάποιους στίχους που δεν έχουν εκδοθεί γιατί δεν είναι ολοκληρωμένοι. Τους ενέταξαν στην παράσταση. «Για μένα έχουν μεγάλη αξία ακριβώς γιατί δεν είναι ολοκληρωμένοι. Υποδηλώνουν την αγωνία του ποιητή αλλά και προχωρούν λίγο παραπέρα την ιστορία», λέει η σκηνοθέτις.
Να θυμήσουμε τη ρομαντική υπόθεση του ποιήματος: ο Λάμπρος αποπλανά τη δεκαπεντάχρονη Μαρία, ζουν αστεφάνωτοι πολλά χρόνια, αποκτούν τρία αγόρια και μια κόρη που αφήνουν στο ορφανοτροφείο. Ο Λάμπρος, «κακοήθης αλλά γενναιόψυχος», πολεμά τον Αλή-Πασά, συναντά την κόρη του και την αποπλανά χωρίς να τη γνωρίσει. Η αιμομιξία αποκαλύπτεται, η κόρη αυτοκτονεί, η Μαρία τρελαίνεται και αυτοκτονεί, ο Λάμπρος ξεψυχά μέσα σε εφιαλτικές τύψεις.
Η παράσταση της Σύλβιας Λιούλιου με τίτλο Ο Λάμπρος, Ζακύνθου αρ. 12 τα έχει όλα. Κανονικό θέατρο. Και πρόσωπα (Μαρία η Έλενα Τοπαλίδου, Λάμπρος ο Δημήτρης Παπανικολάου), και κίνηση και δράση, και σύγκρουση και απελπισία. Προσθέτει, όμως, κι έναν τρίτο ρόλο που τον αποκαλεί «ποιητή» (Μιλτιάδης Φιορέντζης). Είναι ξεκάθαρο πως δεν την ενδιαφέρει η αναπαράσταση μιας τόσο χορταστικής ιστορίας, αλλά «ο λόγος του Σολωμού». «Η δουλειά μου είναι βασισμένη στην αφαίρεση», λέει. «Το στοίχημα είναι πώς μέσα από έναν πολύ ρυθμικό, ποιητικό λόγο και μια γλώσσα που δεν είναι καθημερινή και τρέχουσα θα βγει όλο το συναίσθημα των ηρώων».
Έχει δίπλα της γερούς συνεργάτες. Σκηνική εικαστική σύλληψη και κοστούμια του Άγγελου Μέντη. «Τρεις φιγούρες στον χώρο, σαν σκιές». Η Λένα Πλάτωνος δέχτηκε αμέσως να της γράψει μουσική. Η Ελευθερία Ντεκώ σχεδιάζει τους φωτισμούς. Άντε μετά να τη ρωτήσεις πώς τα βγάζει πέρα με την οικονομική κρίση. «Το οικονομικό είναι το τελευταίο που με απασχολεί. Και μόνο που βρίσκομαι στον άδειο χώρο της Πειραιώς και δουλεύω πάνω στον Σολωμό, παρέα με σπουδαίους ηθοποιούς και καλλιτέχνες, μου φτάνει. Δεν χρειάζομαι τίποτε άλλο».