Λισσαβώνα, 10 Δεκεμβρίου 2012
Έφτασα τη νύχτα με την τελευταία πτήση.
Αποφάσισα να φύγω μέσα στο ταξί, δύο τετράγωνα πριν επιστρέψω σπίτι από το γραφείο. Πετάχτηκα επάνω, πήρα δύο αλλαξιές ρούχα κι ο ταξιτζής χαμογελώντας ενέκρινε την αλλαγή πορείας.
Ψυχή στο αεροδρόμιο, χιόνι παντού κι ομίχλη, κανείς δεν κατάλαβε πως μας άφησαν να φύγουμε.
Πάνω από τα σύννεφα κάνω τις πιό καθαρές σκέψεις, είναι το μόνο μέρος που είμαι αληθινά συγκεντρωμένος και μπορώ να ακούσω τον εαυτό μου. Το φεγγάρι που μας φώτιζε σε όλην την διαδρομή ήταν έξτρα μπόνους.
Στην ντουλάπα του δυαριού που νοικιάζω τα καλοκαίρια βρήκα το πουκάμισο που ξέχασα τον Αύγουστο. Μύριζε ακόμη αντιηλιακό και το απόγευμα στο Γκίντσου με τα πελώρια κύματα. Στην τσέπη στο στήθος λίγη άμμος και ένα κοχυλάκι τόσο δα, αφημένο απο αγαπημένα δάχτυλα που δεν ξαναφίλησα.
Σήμερα το πρωί οδήγησα μέχρι εκεί, μέσα σε βροχή, κάτω από σύννεφα μαύρα. Το πολύχρωμο θερινό τοπίο ήταν πιά ασπρόμαυρο και στατικό με μεγάλο κόκκο και βάθος πεδίου, σαν σε πλάνο της Κατάστασης των Πραγμάτων, χωρίς Σάμουελ Φιούλερ και τους λοιπούς.
Τα κύματα πάλι υψώνονταν θεόρατα και σκέπαζαν τον ορίζοντα που έλπιζα να δω, εκείνη την παχιά γραμμή, το σύνορο του κόσμου σε μιά άλλη εποχή. Δυό θαρραλέοι σέρφερ ετοιμαζόντουσαν να βουτήξουν. Η άκρη της μπλε ριγέ τέντας του κλειστού παραλιακού ρεστωράν είχε σκιστεί κι ο μεταλλικός κρίκος χτυπούσε απ' τον αέρα στο κοντάρι σε ένα μονότονο ρυθμό.
Αφού σταμάτησε η βροχή άφησα το αυτοκίνητο και περπάτησα ως την άκρη του μεγάλου βράχου, από εκεί που πέρσι έπεσε ο πιανίστας Μπερνάρντο Σασέτι ενώ φωτογράφιζε. Στο μυαλό μου ένα τραγούδι του που έπαιζε και στην προπερσινή συναυλία η οποία, από ειρωνία, τελείωσε με ένα ρέκβιεμ.
Εδώ είναι η άκρη του δικού μας κόσμου, της Ευρώπης που, ως ζωντανός οργανισμός, ασθενεί, πονά, αναρρώνει κι επανέρχεται. Κι εμείς, τα κύτταρά του, το καθένα σε διαφορετική αποστολή.
Αύριο, είπαν, πως θα έχει λιακάδα κι η θερμοκρασία θα ανέβει πολύ. Θα πάω στο κέντρο να ψωνίσω τα γλυκά που της άρεσαν πριν πάρω το αεροπλάνο της επιστροφής.