Τον Constantine Kyrtsis μέχρι χθες το βράδυ δεν τον είχα ξανακούσει. Μόλις επέστρεψε από το Λονδίνο όπου ζούσε μέχρι το καλοκαίρι, προσπαθεί να συνηθίσει την Ελλάδα και ψάχνει να δει τι θα κάνει με τη μουσική του. Ο Κωνσταντίνος έχει κυκλοφορήσει ένα EP με πέντε τραγούδια που μπορείς να κατεβάσεις στο soundcloud του και χθες το βράδυ έκανε μία πολύ ωραία εμφάνιση με τα «Τσαλακωμένα Κουστούμια» στο πάρτι των Callas για το Lust 11. Λίγο Pink Floyd, πολύ Nick Cave, ακόμα περισσότερο Tom Waits [ακόμα και στην κουστουμιά και στο κοκοράκι στο μαλλί]. Στο πάρτι άνοιξε τη βραδιά ως τετραμελής μπάντα με πολύ κέφι και ένταση και ιδιαίτερα θερμό κοινό. Την ώρα που βγήκαν οι Strawberry Pills στον τέταρτο όροφο της Μιλτιάδου γινόταν το αδιαχώρητο. Ωραίος κόσμος, μουστάκια, σκεϊτάδες, όμορφες γυναίκες πολύ groove και χορός, με την γκόθικ παρουσία της Valisia να κυριαρχεί στο χώρο. Πολύ ωραία βραδιά. Ο Felizol έκλεινε τα live αλλά, δυστυχώς, έπρεπε να φύγω λίγο πριν αρχίσει.
[οι παραπάνω φωτο είναι της l'enfant sauvage]
Το απόγευμα στην Μπιενάλε ο Blemobil παρουσίασε μία δικιά του εκδοχή της Μήδειας. Θα μπορούσε να έχει τίτλο «Μήδεια η Βεροιώτισσα», επειδή το πιο μεγάλο μέρος του κοινού του ήταν πατριώτες του. Θα μπορούσε επίσης να έχει τίτλο «η Μήδεια και ο Νάρκισσος» επειδή στο βίντεο οι πρωταγωνιστές της performance φιλούσαν ασταμάτητα το είδωλό τους στον καθρέφτη.
Για πολλή ώρα ήμουν σίγουρος ότι η κοπέλα που έβαφε τα νύχια της και τα φυσούσε να στεγνώσουν ήταν μέρος της παράστασης, αλλά τελικά δεν ήταν. Ήταν απλά θαμώνας [και νομίζω Βεροιώτισσα].
Το βράδυ, πάλι στο ισόγειο του χρηματιστηρίου στην Μπενάλε, η Όπερα των Ζητιάνων έκανε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες και διασκεδαστικές παραστάσεις που έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Η «Νέα Ελλάδα» του Χαράλαμπου Γωγιού ήταν ένα μουσικοχορευτικό σόου με εντυπωσιακό φινάλε [μία πομπή που ξορκίζει την παλιά Ελλάδα και καταλήγει σε ένα γλέντι σε σκυλάδικο] που αξίζει να δει περισσότερο κοινό και ελπίζω να την παρουσιάσουν κάπου μόνιμα. Εδώ είναι η συνέντευξή του στη Lifo που εξηγεί αρκετά από τα στοιχεία της παράστασης.
Την ώρα που επέστρεφα στο σπίτι στην πλατεία Εξαρχείων είχε δύο λάιβ δίπλα-δίπλα και ταυτόχρονα και στο υπόγειο της Καλλιδρομίου γινόταν χαμός από πιτσιρικαρία που είχε κλείσει το δρόμο μέχρι τις δύο το πρωί. Δεν πρόλαβα να μάθω ποιοι έπαιζαν, αλλά τόσο κόσμο στην Καλλιδρομίου δεν είχα ξαναδεί.
Θα κλείσω με ένα κλισέ, αλλά ισχύει: Η φτώχια θέλει καλοπέραση. Και λίγη τέχνη. Δεν θυμάμαι ποτέ πριν την Αθήνα τόσο ζωντανή και με τόσα πράγματα να κάνεις τη νύχτα. Πριν από δεκαπέντε χρόνια που υπήρχαν λεφτά και χλίδα η Αθήνα δεν είχε ούτε το 1/3 των επιλογών. Μπορεί να είχε πιο μεγάλα μαγαζιά και ίσως ο κόσμος να έβγαινε πιο μαζικά, αλλά δεν θυμάμαι να γίνεται παντού τέτοιος χαμός.