είναι σχεδόν βέβαιο πως αυτή η ζωή που ζούμε είναι άθλια. αλλά σε αυτή τη ζωή κατάφερα να γίνω κάτι, να αγαπήσω, να ερωτευθώ, να πονέσω και να νιώσω χαρές ανείπωτες. γλέντια με φίλους, έχθρες που ακόμα με κυνηγάνε, πρώτες αγάπες που ονειρεύομαι, γαμήσια, που όμοιά τους δεν υπάρχουν. σίγουρα, αυτή η ζωή δεν είναι τέλεια. και μπορεί να ακούγεται σχεδόν μικροαστικό, μπορεί και να είναι, αλλά αυτή η ζωή μου αρέσει. το να κατεβαίνω την κατηφόρα για τη δουλειά μου και να λέω καλημέρα σε αγνώστους. να προσπαθώ μέσα από τη δουλειά μου να προσφέρω ανθρωπισμό. να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια. να θέλω να αλλάξω όλα τα στραβά που μ' ενοχλούνε, εμένα τον ίδιο πρωταρχικά και μετά όλα τ' άλλα.
κάποτε, στο πανεπιστήμιο, με είχε πλησιάσει μια κνίτισσα. πουλούσε τον οδηγητή, μ' ένα ταγάρι και με βλέμμα ύαινας, ερωτεύσιμης. της είχα πει πως η επανάσταση γίνεται μέσα από το σύστημα. όχι έξω από αυτό.
ακόμα, συνεχίζω να το πιστεύω. ήμουν ανέκαθεν αγοραφοβικός. όλα τα επαναστατικά, τα συλλογικά, με φόβιζαν.
κι επέλεξα μια ζωή με προσωπικές ανατροπές, ποικίλους θανάτους, απανωτές ήττες, κι άλλες τόσες ανατροπές. αλλά πάντα η επιλογή άνηκε σ' εμένα. προσωπικά. και σε όσα σκοτάδια πέρασα, όσες ανατολές αντίκρυσα, κάθε περίοδο του έτους, είτε άνοιξη, είτε χειμώνα, είχα κάτι να περιμένω.
κάτι καλό. μακριά από τα άκρα.
εγώ, ο άθλιος.
(η ζωή ποτέ δεν με απογοήτευσε)