«Η βόλτα στα δρομάκια ενός χωριού, κατά τη διάρκεια μίας ζεστής καλοκαιρινής μέρας, είναι ο καλύτερος τρόπος για να χαλαρώσεις. Σύννεφα, που μοιάζουν με λευκές πιτσιλιές στον γαλανό ουρανό, φτάνουν μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι. Το φως του ήλιου σε ζεσταινει. Συνήθως σου κάνουν παρέα και δύο σκυλιά που βολτάρουν και αυτά, πηγαίνοντας πάνω – κάτω στους δρόμους. Μπορεί να πετύχεις και κάποιον να κάνει τζόκινγκ. Είμαστε μια ήσυχη και δεμένη κοινότητα», αναφέρει ο Joseph Steinberg από το χωριό Miracle, ένας από τους μόνιμους κατοίκους που ζουν φιλήσυχα ανάμεσα στα αχανή χωράφια ζαχαροκάλαμων στην νότια Φλόριντα.
Oι εκατό κάτοικοι του χωριού Miracle πρέπει να μένουν σε απόσταση τουλάχιστον 300 μέτρων από σχολεία και χώρους όπου χρησιμοποιούν ή συχνάζουν παιδιά. Αυτό περιλαμβάνει ακόμη και στάσεις λεωφορείων, πράγμα που σημαίνει πως χωροταξικά είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί μέρος τόσο απομονωμένο. Ο σημερινός πληθυσμός του χωριού είναι κατά βάση δράστες σεξουαλικών εγκλημάτων που έχουν αποφυλακιστεί και αδυνατούσαν να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο. Κάποτε οι κατοικίες στέγαζαν αποκλειστικά αγρότες μετανάστες από τις Δυτικές Ινδίες, ορισμένοι από τους οποίους ζουν ακόμα εκεί. Σήμερα το χωρίο έχει γίνει το άσυλο όσων έχοντας εκτίσει την πιονή τους συνειδητοποιήσουν ότι δεν τους θέλει κανείς δίπλα του.
Δεν πρόκειται για την απλή παρουσίαση μίας ανεπιθύμητης κοινότητας, αλλά για ένα πρότζεκτ που θέλει να λειτουργήσει σαν επιχείρημα υπέρ της κατανόησης, της επανένταξης, ακόμη και υπέρ της συγχώρεσης.
Η Σοφία Βαλιέντε, μία 24χρονη φωτογράφος που ζει κοντά από το χωριό, ήρθε πρώτη φορά σε επαφή με την κοινότητα, όταν φωτογράφιζε τις μικρές πόλεις της νότιας Φλόριντα. Άρχισε να επισκέπτεται το χωριό και αφού απέκτησε την εμπιστοσύνη της κοινότητας, ξεκίνησε να αποτυπώνει αυτόν τον απομονωμένο, κλειστό κόσμο. Πέρασε σχεδόν τρεις μήνες για να ολοκληρώσει το project της, το οποίο εξελίχθηκε σε ένα εξαιρετικό φωτογραφικό άλμπουμ. "Οι κάτοικοι αρχικά ήταν έκπληκτοι που έδειξα ενδιαφέρον για εκείνους", αναφέρει η φωτογράφος, που σήμερα βρίσκεται στο Λονδίνο για τα εγκαίνια της έκθεσής της στην Γκαλερί Daniel Blau. "Είναι όμως πολύ εύκολο να τους βάλει κανείς την ταμπέλα των τεράτων και να μην ασχοληθεί ξανά μαζί τους".
Το πρότζεκτ περιλαμβάνει εκτός από φωτογραφίες και τις αφηγηματικές εξομολογήσεις των πρωταγωνιστών για ένα θέμα που αποτελεί ταμπού. Σε μία από τις εικόνες, ένας άνδρας κρύβει το πρόσωπό του μέσα στην μπλούζα του. Σε κάποια άλλη, ένας μεγαλύτερος ηλικιακά κάτοικος κάθεται μόνος του στο δωμάτιό του, με το βραχιολάκι παρακολούθησης στον αστράγαλό του να διακρίνεται μέσα από την κάλτσα του. Το περιβάλλον γύρω του θυμίζει δωμάτιο νοσοκομείου.
Η κοινότητα του χωριού ιδρύθηκε από έναν ευαγγελικό χριστιανό πάστορα ο οποίος αναφέρθηκε στους σεξουαλικούς παραβάτες ως τους λεπρούς της σύγχρονης εποχής
Δεν πρόκειται για την απλή παρουσίαση μίας ανεπιθύμητης κοινότητας, αλλά για ένα πρότζεκτ που θέλει να λειτουργήσει σαν επιχείρημα υπέρ της κατανόησης, της επανένταξης, ακόμη και υπέρ της συγχώρεσης. "Η μητέρα μου πανικοβλήθηκε όταν της είπα ότι θα πήγαινα να δουλέψω εκεί», αναφέρει η Βαλιέντε. «Με ρωτούσε συνεχώς, 'γιατί με αυτούς τους ανθρώπους;'. Και φαντάζομαι ότι αυτό είναι και το ερώτημα που απασχολεί τον περισσότερο κόσμο. Αλλά ένιωσα υποχρεωμένη ως καλλιτέχνης να πω αυτές τις ιστορίες. Ήμουν τρομοκρατημένη στην αρχή, για να είμαι ειλικρινής, είμαι όμως αρκετά σκληρή. Ήθελα να κρυφοκοιτάξω μέσα σε αυτόν τον κλειστό κόσμο"
Η κοινότητα του χωριού ιδρύθηκε το 2009 από έναν ευαγγελικό χριστιανό πάστορα, τον , Dick Witherow, ο οποίος αναφέρθηκε στους σεξουαλικούς παραβάτες ως τους «λεπρούς της σύγχρονης εποχής» και θεωρεί πως είναι χριστιανικό του καθήκον να τους επανεντάξει στην κοινωνία. Η αφοσίωσή του οφείλεται εν μέρει στην προσωπική του ιστορία. Σε ηλικία 18 ετών άφησε έγκυο την 14χρονη σύζυγό του. «Εάν αυτό είχε συμβεί στην κοινωνία του σήμερα, θα είχα κατηγορηθεί για την σεξουαλική κακοποίηση μικρότερου ηλικιακά ατόμου, και η ποινή μου θα ήταν από 10 έως 25 χρόνια φυλάκισης, μαζί με την ταμπέλα του «βιαστή» που θα με ακολουθούσε στο υπόλοιπο της ζωής μου».
Η Φλόριντα έχει μία από της αυστηρότερες τοποθεσίες όσον αφορά την καταδίκη αλλά και την μετέπειτα παρακολούθηση των σεξουαλικών παραβατών. Οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού έχουν στον αστράγαλό τους βραχιολάκια παρακολούθησης, πρέπει να μένουν μέσα από τις 7 το απόγευμα και μετά και δεν έχουν δικαίωμα κατοχής και χρήσης λάπτοπ ή κινητού τηλεφώνου. Η κοινότητα είναι γεωγραφικά απομονωμένη. Αυτός ο περιορισμός είναι για κάποιους τελικά ένας ασφαλής παράδεισος.
Ανάμεσά τους βρίσκεται μόνο μία γυναίκα, η Ρόουζ, η οποία δήλωσε στην Βαλιέντε: «Όλοι οι άνδρες εδώ με βλέπουν σαν αδελφή τους. Η πορεία των γεγονότων που οδήγησε στην σύλληψή μου είναι ιδιαίτερα επώδυνη για να μπορέσω να την περιγράψω με λεπτομέρειες». Επώδυνη είναι και η ανάγνωσή της: μία κακοποιημένη γυναίκα που κατηγορήθηκε για τον βιασμό του ίδιου της του παιδιού.
*Η Έκθεση που φιλοξενεί όλο το πρότζεκτ MIRACLE VILLAGE έχει διάρκεια από τις 16 Ιανουαρίου έως και τις 13 Φεβρουαρίου και στεγάζεται στην Daniel Blau Gallery του Λονδίνου.