O Mr.Z έχει από μικρό παιδί κόλλημα με τους δίσκους. Είναι συλλέκτης φανατικός και συστηματικός από τότε που θυμάται τον εαυτό του και όσο περνάει ο καιρός και βουτάει όλο και πιο βαθιά στους ήχους του παρελθόντος μεγαλώνει και ο ενθουσιασμός του. Έχει πολλά παλιά ελληνικά -που δίνουν εντελώς διαφορετικό στίγμα της μουσικής του 50 και του 60 από αυτό που μπορείς να φανταστείς- και μια μεγάλη συλλογή από τούρκικα 7ιντσα που αν είσαι οπαδός του είδους είναι αδύνατο να μην τα ζηλέψεις. Αυθεντικά, με τα εξώφυλλα, μαζεμένα ένα-ένα από άλλους συλλέκτες, τα οποία πακετάρει ευλαβικά σε πλαστικές συσκευασίες και προσέχει σαν τα μάτια του. Στο γραφείο ήρθε με αφορμή το mixtape που ετοίμασε με κάποια από αυτά τα δισκάκια για το site του ΓΚΡΕΚΑ και την εμφάνισή του στη βραδιά των εγκαινίων του Tesla την Πέμπτη το βράδυ όπου θα παίξει κυρίως τούρκικα.
«Τούρκικα μαζεύω εδώ και πάρα πολύ καιρό», λέει την ώρα που αραδιάζει πάνω στο γραφείο τα δισκάκια για τη φωτογράφηση. «Μάζευα και παλιότερα, αλλά τώρα μαζεύω πιο συχνά. Αυτό το διάστημα με έπιασε μια τρέλα και ό,τι ‘τρύπες’ είχα τις ψιλοκάλυψα. Τα βρίσκω από πωλητές που μιλάω μέσω mail από το ebay. Αυτοί ψάχνουν και ό,τι βρουν μού στέλνουν μήνυμα. Μαζεύω κυρίως κυκλοφορίες της δεκαετίας του 70 και κάποια των ’60s. Το πιο σπάνιο που έχω είναι της σειράς της PRT Records. Είναι δύο LP αρκετά σπάνια και ακριβά. Πέρα από την μανία που έχουνε οι χιπχοπάδες να sample-άρουν τα πάντα οι για κάποιο περίεργο λόγο μας έχουν βάλει στο μυαλό ότι όλη η μουσική είναι χιπχοπ. Τα ακούς όμως και λες ότι δεν γίνεται να μην είναι χιπχοπ αυτό το πράγμα. Υπάρχουν κάποια που είναι πιο ψυχεδελικά και πιο ροκ και κάποια που τσιφτετελίζουν λίγο. Μετά τον Gaslamp Killer έγινε μόδα αυτός ο ήχος. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή εκεί πάντως, αν τσιφτετελίζουν πολύ, δεν μου αρέσουν. Θέλω να ’ναι λίγο space rock λίγο ψυχεδέλεια».
Έβγαιναν πολλά ελληνικά πράγματα εκείνη την εποχή, αλλά δεν είχαμε κάτι αντίστοιχο με τους Τούρκους.
Επειδή ήμασταν παπαγάλοι των Αμερικάνων, των Ευρωπαίων κλπ., επειδή αντιγράφαμε. Η μισή ελληνική σκηνή ήταν διασκευές σε Ιταλούς και η άλλη μισή ήταν rock n roll. Και οι Τούρκοι έχουν κάποια που είναι σαν τις εμπορικές βλακείες της εποχής του rock n roll. Απλά αυτοί βρήκαν τρόπο να τα μπλέξουν. Υπήρχαν τόσοι αμερικάνοι, τόσα ναρκωτικά εκεί στα ’60s και τα ’70s και τους αντέγραψαν στο θέμα της ροκ, αλλά είχαν κάτι πολύ σημαντικό στα χέρια τους: Την ψυχεδέλεια. Κάτι που είναι από μόνο του δυνατό. Γι’ αυτό και κάθε μπάντα που σεβόταν τον εαυτό της και έπαιζε ψυχεδελικό ροκ έπρεπε να ’χει μέσα και το ανατολίτικο στοιχείο. Εμείς θέλαμε να γίνουμε Bowie, να γίνουμε ροκ.
Ολόκληρη η συνέντευξη και το mixtape στο site του ΓΚΡΕΚΑ.