Μια σκηνή από την «Φθινοπωρινή σονάτα» του Μπέργκμαν. Η επιτυχημένη πιανίστρια Charlotte παίζει Σοπέν μπροστά στην κόρη της Eva. Έχει προηγηθεί η άψυχη εκτέλεση της κόρης και η σύγκριση είναι μοιραία. Η μάνα ρίχνει αλάτι στην πληγή της κόρης με σαδιστική χαρά . Η κόρη θέλει την επιβεβαίωση αλλά η μάνα δεν της χαρίζεται. Δεν υπάρχει δεσμός. Δεν υπάρχει αγάπη. Υπάρχει μόνο η πρώτη και η τελευταία.
Η συγκρουσιακή σχέση ανάμεσα στον πατέρα και τον γιο, έτσι όπως καταγράφεται στην πραγματικότητα, στα βιβλία και στον κινηματογράφο, δεν πιάνει μία μπροστά σε αυτό το ρεσιτάλ σκληρότητας. Η μάνα δεν είναι Παναγία (το πιο γνωστό "τούβλο" στο γεμάτο στερεότυπα τοίχο της πατριαρχικής μας κοινωνίας). Είναι ένα ανθρώπινο ον γεμάτο μικρότητα, κακία -εξαντλεί όλη την ειλικρίνειά της πάνω στην κόρη της που αποζητά απεγνωσμένα την επιβεβαίωση. Δεν έχει στοργή και αποδοχή για τα παιδιά της. Έχει φιλοδοξίες, είναι ανταγωνιστική, και θέλει να το επιδεικνύει με την πρώτη ευκαιρία, ακόμα και μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού.
Θυμήθηκα την σκηνή όταν διάβασα την είδηση για την Βανέσα Μέι που «έστησε» την πρόκριση της στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Μέϊ έχει μιλήσει ανοιχτά για την κακή σχέση που έχει με την μητέρα της και τον παράλογο τρόπο με τον οποίο της φερόταν. Για τις πληγές που δεν κλείνουν όσα λεφτά και δόξα και αν αποκτήσεις. Ένα τραύμα που ο χρόνος και η επιτυχία δεν μπορούν να επουλώσουν.