#Amour! Amour!
Υπάρχει μια μόδα ευρωπαϊκή – να μιλάς πολύ για την αγάπη. Δεν θα είχα αντίρρηση να την ακολουθήσω, αν ήξερα δυο τρια πράγματα. Ξέρω λιγάκι τα συμπτώματα της απουσίας της, ξέρω ότι μένεις μέσα και δεν θες να φας ούτε να δεις άνθρωπο – αλλά δεν ξέρω τίποτα για τον έρωτα κατά τη διάρκεια που συμβαίνει. Τον αναγνωρίζω μόνο από την πλάτη του – όταν φεύγει....Δεν σνομπάρω το θέμα. Από τους δυο τρεις έρωτες της ζωής μου έμαθα φυσικά – κυρίως κατάλαβα πόσο κομπλεξικός είμαι. Με έφτασαν στα όριά μου (στα κατώτατα όριά μου), αλλά και με έκαναν Θεό. Στις καλές εποχές, ήμουνα όπως εκείνοι οι πρίγκιπες του Αϊζενστάιν, με ήλιο στα μαλλιά (είχα μαλλιά τότε), με τη χαρά της αφθαρσίας στα μάτια και τα λοιπά και τα λοιπά. Και στις κακές εποχές, δεν θέλετε να ξέρετε. (...) Αποφεύγω λοιπόν να πολυμιλώ για την αγάπη, διότι μεγαλώνοντας μ' αρέσει να κυριολεκτώ (πράγμα αδύνατον εν προκειμένω) και διότι οι ιστορίες μου ήταν όλες αμαρτίες μου: βρήκαν το στόχο μόνο για λίγο, έρωτες που δεν ρίζωσαν ούτε άφησαν ίχνη στη γη, κι ακόμα κι εγώ τους ξεχνάω πια ή, μάλλον, τους σκεπάζω με τα φύλλα της ζωής μου που πέφτουν, όλο πέφτουν (πράγμα που ακούγεται μελοδραματικό, αλλά είναι σωτήριο). Αυτός είναι και ο λόγος που αν πρέπει σώνει και καλά κάτι να πούμε για τον έρωτα, μιλάμε για τ' απόνερά του που θολώνουν τη ζωή μας: τη ζήλια, την αϋπνία, το ξύλο, την αγωνία και την έκσταση. Είναι μισόλογα, είναι όμως ειλικρινή.
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος: Στον Παλιό Καταρράκτη. Μικρά κείμενα από ταξίδια