Ο AERNOUT MIK δουλεύει με ηθοποιούς και ομάδες ανθρώπων με παρόμοιο τρόπο με αυτόν του σκηνοθέτη. Αποζητώντας τη δραματοποίηση της καθημερινότητας, δίνει οδηγίες στους ηθοποιούς του προκείμενου να εκτελέσουν μια σειρά αυθαίρετων πράξεων, οι οποίες, βέβαια, ανήκουν σε ένα συγκεκριμένο σενάριο, που είναι προμελετημένο. Πρόκειται για μια αναπαράσταση αποδόμησης της πραγματικότητας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Τα έργα που ανήκουν στη συλλογή του Δημήτρη Δασκαλόπουλου (συνεχίζοντας μια εξαιρετική παράδοση που ξεκίνησε πέρσι με το έργο του Christoph Buchel) είναι τα εξής:
«Pulverous» (2003)
Το «Pulverous» εξερευνά τα άκρα μιας νωχελικής και επιδέξιας καταστροφής. Εδώ οι εξολοθρευτές αναποδογυρίζουν ράφια, σπάνε πακέτα με ξηρά προϊόντα, αραδιάζοντας το περιεχόμενό τους στο πάτωμα. Όλα μοιάζουν με μια διαδικασία απογραφής αποθήκης που έχει κυριολεκτικά βγει εκτός ελέγχου. Ακολουθώντας τις κινήσεις της κάμερας, παρατηρούμε άτομα καθισμένα με απλωμένα τα πόδια τους, σαν παιδιά στην άμμο, να καταστρέφουν επιμελώς συσκευασμένα τρόφιμα. Πρόκειται για ένα είδος παιχνιδιού χωρίς διασκέδαση. Αγνοώντας τα ηθικά κηρύγματα περί σπατάλης κι επικεντρωμένοι στην κακομεταχείριση των τροφίμων, οι συντελεστές της παράστασης αποδόμησης παρασύρονται από την εκτόνωση ενέργειας ως αυτοσκοπό. Σε αυτά τα τρία σενάρια αποκτούν έναν διχοτομικό λόγο ύπαρξης: «αράζουν» και «σκίζουν», καταστρέφουν απλώς για να καταστρέψουν.
«Mock-Up» (2007)
Η εγκατάσταση «Mock-Up», στηριγμένη σε προβολή τεσσάρων καναλιών βίντεο, αποτελεί ένα έργο φαντασίας το οποίο γυρίστηκε σε ένα ακατοίκητο ολλανδικό «χωριό», το Marnehuizen, μια από τις μεγαλύτερες περιοχές διενέργειας στρατιωτικών γυμνασίων στην Ευρώπη.
Σε ένα «κέντρο κράτησης», το οποίο κατασκευάστηκε ειδικά για την περίσταση μέσα στο κτιριακό συγκρότημα, λαμβάνει χώρα η εκπαίδευση για την εκκένωση του κτιρίου στην περίπτωση πυρκαγιάς. Εκτός από τους κρατούμενους και τους φύλακες, είναι παρούσες η Πυροσβεστική, η Αστυνομία και διάφορες ιατρικές ομάδες.
Στην ταινία παίζουν πολλοί νέοι, οι οποίοι συμμετέχουν στην «άσκηση». Μέσω της αλληλεπίδρασης ενηλίκων και νέων, οι ηθοποιοί αρχίζουν να αμφισβητούν τους άγραφους κανόνες και τις συμβάσεις που διέπουν την κατάσταση. Επηρεάζουν την εξέλιξη των πραγμάτων με ακραίες συμπεριφορές και παράλογες πράξεις, προκαλώντας τον υπερ-κορεσμό του έργου με πράξεις άσκοπες και με απελευθερωτικούς αυτοσχεδιασμούς, σαν να επρόκειτο για έναν χώρο στον οποίον υπάρχει η πεποίθηση, αν όχι η βεβαιότητα, ότι το «άλλο», το διαφορετικό, είναι δυνατόν να γίνει πραγματικότητα.
Το έργο εντρυφά με έναν μοναδικό τρόπο στην κατάσταση του φόβου, ο οποίος κατατρύχει τον σημερινό κόσμο και προκύπτει από διάφορες απειλές, άλλες πραγματικές, άλλες φανταστικές. Με τον τρόπο αυτό ο Aernout προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μας και να στείλει το μήνυμα ότι η κατάσταση αυτή αξιοποιείται πρόθυμα στον πολιτικό λόγο ο οποίος, στο όνομα της ασφάλειας, διαιωνίζει τον ίδιο ακριβώς φόβο κατά του οποίου ισχυρίζεται ότι αγωνίζεται.