Στις εύπορες νησίδες της Αμερικής το Halloween κάνει την πρώτη του εμφάνιση μέσω Στάρμπακς. Μόλις ξεκινήσει το ημερολογιακό Φθινόπωρο τα περίπτερα του καφέ επαναφέρουν τα πιο δημοφιλή ροφήματα της χρονιάς που καταναλώνονται αυστηρά μεταξύ Οκτωβρίου και Δεκεμβρίου: pumpkin spice «καφέδες» με παραλλαγές. Εντός τους δεν υπάρχει ίχνος κολοκύθας, αλλά ένας συνδυασμός μπαχαρικών που υπενθυμίζει ότι σιγά σιγά τα πάντα θα βαφτούν στον συνδυασμό μαύρο-πορτοκαλί.
Η μέρα της γιορτής είναι για τα παιδιά. Τα πολύ μικρά, που βγαίνουν για πρώτη φορά βράδυ στη γειτονιά για να ζητήσουν γλυκά από τους γείτονες, νιώθουν ότι ζουν κάτι παράτολμο, ότι πρόκειται για μια μέρα που όλοι οι κανόνες πάνε περίπατο
Μετά έρχονται τα μηνύματα από άλλα καταστήματα: έξω από τα σούπερ μάρκετ εμφανίζονται τακτοποιημένοι λόφοι από κολοκύθες. Στα καλαμάκια εμφανίζονται επιλογές με ασπρόμαυρες ρίγες ή κάτι άλλο – νυχτερίδες μήπως; Στα συνοικιακά μαγαζιά, ανάμεσα στα φτηνά χαρτιά υγείας και τις σκονισμένες συσκευασίες φίλτρων νερού μια μέρα οι βιτρίνες φαντάζουν ακόμη πιο σκονισμένες απ' ό,τι συνήθως, αλλά όχι, είναι μπάλες από βαμβάκι και ψεύτικοι ιστοί αράχνης. Στις καλές γειτονιές και στα ήσυχα δρομάκια, οι ιδιοκτήτες ωραίων διαμερισμάτων ή μονοκατοικιών διαγωνίζονται για την πιο πρωτότυπη διακόσμηση. Μάγισσες, σκελετοί με ημίψηλα, πορτοκαλί φωτάκια και αναπάντεχες συναντήσεις με φαντάσματα που μοιάζουν να ζωντανεύουν στο ημίφως, και αν για λίγο έχεις ξεχάσει ότι πλησιάζει Halloween, μπορεί να τρομάξεις στ' αλήθεια.
Η ασχολία με την διακόσμηση, η επιλογή των κοστουμιών, η προετοιμασίες και οι προσκλήσεις για τα πάρτι είναι για τους μεγάλους. Οι έφηβοι δηλώνουν προσποιητή αδιαφορία και κάποιοι δηλώνουν ότι είναι «η τελευταία φορά» αλλά διστάζουν να το κάνουν πραγματικότητα, πριν νιώσουν πραγματικά έτοιμοι να είναι η τελευταία φορά. Ξέρουν ότι τη χρονιά που θα αποφασίσουν να μην συμμετέχουν, θα είναι η χρονιά που θα έχουν αποχαιρετήσει την παιδική τους ηλικία, κάτι που προκαλεί περηφάνια και μελαγχολία. Θα έχουν την ελευθερία να περάσουν το απόγευμα με τους φίλους τους, χωρίς έλεγχο, αλλά ταυτόχρονα θα χάσουν την προστασία της μαμάς που περπατάει μερικά βήματα πιο πίσω.
Η μέρα της γιορτής είναι για τα παιδιά. Τα πολύ μικρά, που βγαίνουν για πρώτη φορά βράδυ στη γειτονιά για να ζητήσουν γλυκά από τους γείτονες, νιώθουν ότι ζουν κάτι παράτολμο, ότι πρόκειται για μια μέρα που όλοι οι κανόνες πάνε περίπατο, ζαχαρωτά πριν το φαγητό, ντυμένα με τα ρούχα των ηρώων τους, ζουν στα άκρα, αλλά υπό την προστασία των γονιών τους. Ρίσκο, αλλά ελεγχόμενο ρίσκο. Ο ενθουσιασμός τους είναι κολλητικός.
Πέρυσι είχα ξεχάσει εντελώς την ημέρα του Halloween και μέχρι το απόγευμα δεν είχε εμφανιστεί ούτε μια αφορμή για να μου το θυμίσει. Μέχρι που νύχτωσε, και τυχαία διάλεξα μια καινούρια διαδρομή για να γυρίσω σπίτι. Περνώντας από έναν πολύ ήσυχο δρόμο είδα όλα τα σπίτια φωτισμένα με μικρά πορτοκαλί φωτάκια, παιδάκια ντυμένα παντού με τους γονείς τους, καπέλα μαγισσών και όλες τις πόρτες των σπιτιών ανοιχτές, με τους κατοίκους τους ντυμένους στις πόρτες. Όλοι έπιαναν ψιλή κουβέντα με όλους («σε ποιο σχολείο πάει ο δικός σου; α, είμαστε κοντά») και στον αέρα μια πολύ ευχάριστη αναστάτωση. Ένα μπουλούκι από παιδάκια χτύπησε το κουδούνι σε ένα κατώφλι με την πόρτα κλειστή. Άνοιξε ένας τεράστιος άντρας γύρω στα 60 και με βροντερή φωνή που ακούστηκε σ' όλο το δρόμο είπε: «θέλετε να σας πω μια ιστορία;» Τα παιδάκια τσίριξαν με απολαυστικό φόβο «ναι, ναι!» και αυτός άρχισε να διηγείται. Είχα απομακρυνθεί πια και δεν άκουγα τι έλεγε παρά μόνο τη βροντερή φωνή του που αντηχούσε. Το σκηνικό θα μπορούσε να είναι βγαλμένο από ελαφριά αμερικάνικη ταινία, αλλά δεν ήταν. Ήταν πέντε δρόμους πιο κάτω από το σπίτι. Μέχρι εκείνη την ημέρα πίστευα ότι το Halloween είναι μια ακόμη ευκαιρία για οργιαστική κατανάλωση και ως ένα μέρος είναι. Για τα τυχερά παιδιά που έχουν γονείς που συμμετέχουν στις παραδόσεις είναι μια συναρπαστική μέρα που δε μοιάζει με καμία άλλη.