Με τον θάνατο του Κοεμτζή κλείνει ακόμα ένα από τα στρεβλά μεταπολιτευτικά κεφάλαια τα οποία η αριστεριζούχα αδρεναλίνη του πρώτου καιρού μετά τη χούντα και η πολιτική προσοδοθηρία του ΠΑΣΟΚ ύστερα εκμεταλλεύτηκαν πλήρως.
Το τενεκεδένιο φωτοστέφανο που φορέσαν όλοι αυτοί με το αζημίωτο στον άτυχο περιθωριακό μαράζωσε σταδιακά και τον συνέθλιψε μην παρεχοντάς του τίποτα πέρα από έναν ευπώλητο μύθο που τον πωλούσαν και εισέπρατταν αυτοί τα δικαιώματα αφηνοντάς τον ακριβώς εκεί απ' όπου ξεκίνησε, στο περιθώριο.
Η περίπτωση Κοεμτζή είχε στην πρώτη της φάση τόση απήχηση γιατί σπάρθηκε σε αυτιά που είχαν αδικηθεί από το μετεμφυλιακό αστυνομοκρατούμενο κράτος και είχαν βιώσει πλευρές της αγριότητας της κρατικής (και παρακρατικής) βίας.
Ήταν έτοιμος ο κόσμος τότε για ένα μυθοποιητικό σύμβολο που θα συμπύκνωνε πλευρές όλων αυτών που είχαν περάσει. Μη ξεχνάς νεαρέ αναγνώστη πως το μεταπολεμικό κρατικό μόρφωμα μέχρι το 74 ήταν στην ουσία μια κατάσταση που απέκλειε τεράστια τμήματα του πληθυσμού λόγω διαφορετικών πολιτικών φρονημάτων.
Η τύχη και η συγκυρία τους πρόσφερε στο πρόσωπο του Κοεμτζή έναν μάρτυρα ο οποίος κατέδειξε για μια ακόμη φορά που οδηγεί ο κοινωνικός αποκλεισμός και η πρόσδεση της δικαιοσύνης με τον πολιτικό άρχοντα της κάθε περιόδου (χουντικά δικαστήρια we love you. not).
Ο σαββοπούλειος καλλιτεχνικός οπουρτουνισμός ύστερα σχηματοποίησε το μύθο και του παρείχε το κατάλληλο software μέσω της καλλιτεχνικής εξάπλωσης. Η τέχνη κρύβει συχνά άλλωστε στα μεγαλειώδη δακρυά της τον πιο άγριο καμουφλαρισμένο κυνισμό και στέκει πλάτη πλάτη με την υποκρισία καμιά φορά.
Στα 80ς βέβαια όλο αυτό ξεχείλωσε και σταδιακά ξεφούσκωσε όπως και κάθε άλλη αριστερολαϊκίστικη μυθολογία που το "κίνημα" την ιδιοποιήθηκε και την μετέτρεψε σε πολιτικό γαριδάκι for the masses.
Λίγη σημασία έχει άλλωστε αυτό. Και οι (α)δέξιοι τα ίδια κάνουν με τα δικά τους κακόγουστα τοτέμ. Φως-κωλοι όλοι τους υστερικών ιδεοληψιών που μας έφεραν μέχρι τον γκρεμό που είμαστε τώρα.
Αλήθεια, για τον μέχρι πρόσφατα ασύλληπτο Μάκαρο και το μακρύ του πούρο δε θα γράψει κανείς τραγούδι;
bonustrack
Έχεις αναρωτηθεί τι βαθιά καπιταλιστικό κρύβεται στο Μακρύ Ζεϊμπέκικο για τον Νίκο αν παιχθεί σε πιο γρήγορες στροφές; Ο Διονύσης που δε σήκωνε λογοκρισία στο καλλιτεχνικό σπαθί του είπε να το δοκιμάσει;-)