Δεν ξέρω ούτε έναν ξένο που να μην τρελαίνεται για σουβλάκι. Ένας Άγγλος, παραλίγο γαμπρός μου, ήταν ικανός να έρθει Σαββατοκύριακο στην Ελλάδα μόνο και μόνο για δυο γύρους πίτα και να ξαναπετάξει πίσω με το ίδιο αεροπλάνο. Μια φορά είχε φάει τόσα πολλά που κόντεψε να σκάσει, τον τρέχαμε στο νοσοκομείο στις τρεις το πρωί γιατί νομίσαμε ότι είχε πάθει έμφραγμα. Ένας άλλος, Αμερικάνος καλλιτέχνης, είχε φάει 27 πίτες με καλαμάκι σε μια μέρα και κάθε φορά που έρχεται στην Αθήνα προσπαθεί να σπάσει το ρεκόρ του. Ήξερα και κάποια που πήρε δυο γύρους πίτα σε πακέτο στο αεροδρόμιο για να τους φάει στο αεροπλάνο, τους άφησε στον καναπέ που καθόταν και, την ώρα που ψώνιζε στα duty free, κάποιος τους έφαγε. Και -για δύο γύρους- έκλαιγε σε όλο το ταξίδι.
Κάποτε (πριν από είκοσι χρόνια) οι Slowdive, το dream pop/shogaze σχήμα από το Reading, είχαν ονομάσει το δεύτερο άλμπουμ τους Souvlaki και είχαν γράψει και μία ωδή για το πιο αγαπητό ελληνικό street food, στο Souvlaki Space Station.
Έχει πολύ καλό σουβλάκι η Αθήνα. Μπορεί άλλες πόλεις, κυρίως βόρειες, να έχουν το όνομα, αλλά αν ξέρεις πού να φας, βρίσκεις κι εδώ απίθανα σουβλάκια. Κι όποιον κι αν ρωτήσεις έχει να σου πει κι ένα διαφορετικό «συγκλονιστικό» σουβλατζίδικο, επειδή «καλό σουβλάκι» για τον καθέναν σημαίνει διαφορετικό πράγμα (για άλλους καλό είναι το πιο χορταστικό, τίγκα στην τηγανητή πατάτα, για άλλον η αλάδωτη πίτα, για άλλον η ξεχωριστή σάλτσα και το τούρμπο τζατζίκι). Γι’ αυτό και τα σουβλάκια που μ’ αρέσουν στάζουν και λερώνουν και θεωρώ το σουβλάκι του Λευτέρη «ιδανικό σουβλάκι», επειδή είναι ζουμερό, επειδή έχει μόνο τα βασικά και δεν χαλάνε οι γεύσεις (ντομάτα, κρεμμύδι, κάποιες φορές και καυτερή πιπεριά) και αν του ζητήσεις πατάτες μπορεί και να σε βρίσει. Κάποτε σε έβριζε και ο Κώστας στην πλατεία Αγίας Ειρήνης (επίσης πολύ καλό ζουμερό σουβλάκι με κόκκινη σάλτσα –γλυκιά ή καυτερή), τώρα όμως το «απ’ όλα» εκτός από κρεμμύδι-μαϊντανό και ντομάτα περιέχει και πατάτες, «συμμορφώθηκε» με τις απαιτήσεις του κόσμου που αυτήν την απαίσια πατάτα του εμπορίου που είναι φτιαγμένη από τρία διαφορετικά αλεύρια (καλαμποκάλευρο, πατατάλευρο και χαρουπάλευρο) την θεωρεί βασικό υλικό. Φυσικά, περί ορέξεως… Σημασία έχει να απολαμβάνεις αυτό που τρως, δεν πάει να’ ναι και σόλα. Μερικοί άνθρωποι είναι καλόβολοι και δεν έχουν και τρελές απαιτήσεις.
Κάποτε που επέμενε η παρέα να καθίσουμε σε γνωστό σουβλατζίδικο του Μοναστηρακίου (που έχει κακό σουβλάκι) και αρνήθηκα να φάω τον στεγνό γύρο με την ανυπόφορη λαδίλα στην πίτα και την μαραμένη ντομάτα, κόντεψαν να με λυντσάρουν. «Για όνομα του Θεού, σουβλάκι είναι!», μου έλεγε μια φίλη που με θεωρεί weirdo και το σουβλάκι κάτι που το τρως για να γεμίσεις το στομάχι σου, χωρίς γευστικές απαιτήσεις. Ξέρω ανθρώπους που πιστεύουν ότι όλα τα σουβλάκια είναι ίδια, αρκεί να έχουν πίτα και γύρο, ξέρω κι άλλους που τρώνε σουβλάκι vegetarian μόνο με πίτα και ντομάτα-κρεμμύδι-πατάτα, ξέρω κι έναν που παίρνει σουβλάκι με πίτα-καλαμάκι και τρώει μόνο το καλαμάκι.
Το πιο ωραίο καλαμάκι που έχω πετύχει είναι στη λαϊκή της οδού Κεραμεικού κάθε Τρίτη από το πρωί μέχρι το μεσημέρι, κάτι που το πιστοποίησε και ο Μπάμπης που είναι από τη Βέροια και ξέρει από καλό καλαμάκι.
Κι αυτά είναι 5 από τα κλασικά σουβλάκια με πίτα του κέντρου που είναι πάνω από τον μέσο όρο και αξίζει να δοκιμάσεις:
Λευτέρης ο Πολίτης, Σατωβριάνδου 20, πίσω από τον Χόντο στην Ομόνοια.
Εξαιρετικό. Μόνο ένα και μοναδικό, δεν μπορείς να διαλέξεις: με κεμπάπ μοσχαρίσιο, πίτα ψημένη πάνω στο κρέας, ντομάτα, κρεμμύδι-μαϊντανό και καυτερή πάπρικα που το κάνει πικάντικο. Εκτός κι αν το ζητήσεις «γυναικείο», που σημαίνει χωρίς πάπρικα. Πατάτες δεν βάζει (και παίρνει έναν επιπλέον πόντο και φτάνει στο άριστα). Μικρού μεγέθους, ζουμερό, με κρεατένια γεύση και όσο χρειάζεται καυτερό. Αν είσαι τυχερός, μπορείς να πετύχεις και φρέσκια καυτερή πιπεριά που το κάνει τούρμπο.
Στοιχίζει 1,70 ευρώ.
Κώστας, Πλατεία Αγίας Ειρήνης 2.
Από τα καλύτερα του κέντρου. Με κεμπάπ ή καλαμάκι χοιρινό, ντομάτα, κρεμμύδι-μαϊντανό, κόκκινη σάλτσα καυτερή ή γλυκιά. Βάζει και πατάτες (μείον δύο πόντους). Ζουμερό, μετρίου μεγέθους, με φανατικούς οπαδούς που κάνουν ουρά περιμένοντας, ό,τι ώρα και να πας. Κλείνει γύρω στις 3, κι όποιος πρόλαβε.
Στοιχίζει 2 ευρώ.
Ο Κάββουρας, Θεμιστοκλέους 66, πλατεία Εξαρχείων.
Μεγάλη ποικιλία από σουβλάκια, με χοιρινό καλαμάκι που είναι από τα πιο γνωστά του κέντρου, αλλά αυτό που προτείνω είναι ένα εξαιρετικό new entry: πίτα καλαμποκίσια με μπιφτέκι κοτόπουλου. Με ντομάτα, κρεμμύδι και δύο διαφορετικές σάλτσες να διαλέξεις, είναι από τα καλύτερα σουβλάκια που μπορείς να πετύχεις στο κέντρο. Βάζει και πατάτες, αλλά είναι καλύτερο χωρίς. Ανοιχτό όλη την ημέρα, από τις δέκα το πρωί και μέχρι τις πρωινές ώρες της επόμενης (το τέλειο σουβλάκι για after hours).
Στοιχίζει 2 ευρώ.
Γιώργος-Μανος, Θεμιστοκλέους 39 στη γωνία με Κωλέττη. Εξάρχεια.
Κι εδώ μεγάλη ποικιλία, με φανατικούς επίσης οπαδούς και ένα πολύ χορταστικό σουβλάκι-σπεσιαλιτέ: πίτα με χοιρινό κοντοσούβλι. Αλάδωτη πίτα, ντομάτα, κρεμμύδι-μαϊντανός, τζατζίκι και (φτου!) πατάτες. Από το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα (το κοντοσούβλι τελειώνει πιο νωρίς).
Στοιχίζει 2,20 ευρώ.
Ταχυφαγείον Ελληνικόν, Κολοκοτρώνη 39.
Κι ένα διαφορετικό σουβλάκι χωρίς κρέας: πίτα με ρεβιθοκεφτέ που τυλίγεται με κρεμμύδι-μαϊντανό και ντομάτα και καυτερή σάλτσα ή χούμους και (άντε ξανά) πατάτες τηγανητές. Δεν είναι φαλάφελ, είναι πολύ καλύτερο. Για νηστείες και διάλειμμα από την κρεοφαγία. Έχει και όλα τα straight σουβλάκια.
Στοιχίζει 2 ευρώ.
Φωτο: Αλέξανδρος Ακρίβος.