Εικόνες ταραχής και δέους από το τίμιο live των Simian Mobile Disco. Έπεσε και λίγη ψιχάλα και όλα έδειχναν πως οδεύουμε σε διονυσιακό ντελίριο.
Ένας φίλος σε κάποια στιγμή αναφώναξε: "θέλω να βρέξει δυνατά, να καθαρίσουμε".
Γενικά: Το φεστιβάλ είναι σαν τις ευρωπαϊκές ταινίες. Θες λίγο καιρό να κατακάτσει μέσα σου για να καταλάβεις τι σου συνέβη. Είναι μια σπουδαία πολιτιστική εμπειρία. Όχι μόνο για τα μουσικά του γεγονότα που πολλά είναι αρκετά σημαντικά αλλά επειδή επί τρεις μέρες κυκλοφορείς σ' έναν ζωντανό χώρο ανάμεσα σε όλες τις φυλές του κόσμου. Και δεν μιλάω αποκλειστικά για το γεωγραφικό προσδιορισμό αλλά και για τις δεκάδες διαφορετικές κουλτούρες.
(το απόγευμα)
Αυτό από μόνο του αρκεί. Ειδικά αν επιστρέφεις στην Αθήνα της κρίσης. Όποιος έχει τη δυνατότητα να ταξιδεύει στα φεστιβάλ στην Ευρώπη πρέπει να το κάνει. Σαν μια κάποια είδους θεραπεία. Και του χρόνου να είμαστε καλά.
(τα ξημερώματα)
Τα συν και τα πλην
Στα πλην βάζουμε και τα μέτρια. Τόσο δρόμο κάναμε για να δούμε μετριότητες...
(+)
Caribou
The Flaming Lips
Pulp
Explosions in The Sky
Simian Mobile Disco
Pj Harvey
Dj Shadow (τα τρία του χρώματα)
The Soft Moon
James Blake dj set (το live το ξέχασα)
Lindstrom (μια ώρα ακόμα, βρε Νορβηγέ)
Twin Shadow
Factory Floor
Los Indignados
(-)
The Walkmen
Fleet Foxes
Girl Talk
Caspa
Carte Blanche (επειδή δεν έπαιξαν παραπάνω)
Ariel Pink
The National (δεν μου αρέσουν, κατα τ' άλλα το live πρέπει να ήταν καλό)
Animal Collective (σε όσους ήταν εκεί άρεσε)
Glasser
Οι ουρές (απογοητευμένες φάτσες περιμένουν μια στάλα οινόπνευμα)
Η καλύτερη μου στιγμή