Αρχικά, οφείλω να παραδεχτώ ότι έχω ιδιαίτερη αδυναμία στον Dreyk the Pirate για δύο λόγους: α) γιατί είναι φίλος μου και έχουμε περάσει πολλά χρόνια σε διπλανά γραφεία και β) γιατί θεωρώ πως είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους street artists σε αυτή την πόλη.
Έτσι, όταν έμαθα για το φιλόδοξο πρότζεκτ του στο Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας (ΕΚΕΑ), περίμενα πώς και πώς να το ολοκληρώσει για να μπορέσει να μου πει δυο λόγια.
Όπως μου εξήγησε, αρχικά εποικοινώνησαν μαζί του ο κ. Κώστας Σταμούλης, επιστημονικός διευθυντής του ΕΚΕΑ, και ο Νίκος Πεκιαρίδης, με αφορμή το γεγονός ότι η χώρα μας έχει αναλάβει τη διοργάνωση του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Εθελοντή Αιμοδότη 2018, που έχει καθιερωθεί να γίνεται στις 14 Ιουνίου.
«Συνολικά, μου πήρε 12 μέρες να το ολοκληρώσω, επειδή το δούλεψα αποκλειστικά μόνος μου. Συνήθως, τέτοιου μεγέθους τοιχογραφίες, για πρακτικούς λόγους, χρειάζονται και δεύτερο άτομο»
«Η τοιχογραφία αποτελείται από δύο επιφάνειες 6 μέτρα μήκος επί 10 μέτρα ύψος και μία επιφάνεια 3 επί 10. Το ζητούμενο ήταν να συμβολίζει και να περιλαμβάνει το μότο "Be there for someone else / Να είσαι εκεί για κάποιον άλλο" και το διεθνές φετινό μότο της καμπάνιας "Give blood. Share life / Δώσε αίμα. Μοιράσου τη ζωή" λέει ο Dreyk και μου εξηγεί το concept πίσω από το εντυπωσιακό σχέδιο.
«Αυτό που μου ήρθε αμέσως ήταν δύο φιγούρες, ενός αιμοδότη στη μια πλευρά και ενός αιμολήπτη στην άλλη, οι οποίοι ενώνονται με ένα σωληνάκι που σχηματίζει καρδιά και απεικονίζεται στο μεσαίο τμήμα της τοιχογραφίας. Κάτι απλό, άμεσο και κατανοητό από όλους».
Στη συνέχεια, έφτιαξε ένα προσχέδιο και προχώρησε στην υλοποίηση, αν και στην πράξη δεν αποδείχτηκε τόσο εύκολο.
«Συνολικά, μου πήρε 12 μέρες να το ολοκληρώσω, επειδή το δούλεψα αποκλειστικά μόνος μου. Συνήθως, τέτοιου μεγέθους τοιχογραφίες χρειάζονται, για πρακτικούς λόγους, και δεύτερο άτομο» λέει.
Τι ήταν αυτό, όμως, που τον δυσκόλεψε περισσότερο; «Μάλλον οι καιρικές συνθήκες. Μία είχε απίστευτη ζέστη και μία φυσούσε, είχε συννεφιά και έκανε κρύο, με αποτέλεσμα να είμαι με μια ζακέτα που έβγαζα και ξανάβαζα συνεχώς. Η αποτύπωση του σχεδίου ήταν, επίσης, κάτι δύσκολο, γιατί η επιφάνεια ήταν μεγάλη και το έκανα με το μάτι, οπότε ανεβοκατέβαινα συχνά στη σκαλωσιά».
«Tα μότο γράφτηκαν στην αγγλική γλώσσα, ώστε να είναι αναγνωρίσιμα σε οποιαδήποτε χώρα και να λάβουν, έτσι, μεγαλύτερη προβολή. Επίσης, η χρωματική παλέτα που διάλεξα ήταν παρόμοια με τα χρώματα του κτιρίου, ώστε το γκραφίτι να μη μοιάζει ξένο με το περιβάλλον» επισημαίνει ο Dreyk και όταν τον ρωτάω αν έμεινε ικανοποιημένος από την τελική εικόνα, του ξεφεύγει ένα χαμόγελο.
«Ναι, ρε, πολύ. Νομίζω ότι είναι σπάνιο να ζητάει ένας ελληνικός οργανισμός, όπως το ΕΚΕΑ, από έναν street artist να φτιάξει ένα γκραφίτι για το κτίριό του. Νιώθω περήφανος γι' αυτό».