Ο Αυγουστίνος έχει πει πως «ο κόσμος είναι ένα βιβλίο». Οι φίλοι και συνεργάτες φωτογράφοι Κοσμάς Κουμιανός και Κώστας Ποταμίτης αναφέρουν αυτή τη γνωστή φράση, καθώς θέλουν να διαβάσουν αυτό το βιβλίο ανακαλύπτοντας διαφορετικούς πολιτισμούς, κουλτούρες και παραδόσεις.
Η επιλογή των χωρών στο μεγάλο πρόσφατο ταξίδι τους στη νοτιοανατολική Ασία έγινε λόγω γειτνίασης, κι έτσι τους δόθηκε η ευκαιρία να περνάνε τα σύνορα με διαφορετικά μέσα (δείτε εδώ το πρώτο μέρος του φωτογραφικού οδοιπορικού τους στην Ταϊλάνδη).
Το Λάος, μου λένε, είναι μια μικρή και ήσυχη τροπική δασική χώρα, χωρίς έξοδο στη θάλασσα, με ήσυχους και χαμογελαστούς ανθρώπους. Το μεγαλύτερο μέρος της αποτελείται από τροπικά δάση και ζούγκλα, στην οποία κατοικούν μέχρι και σήμερα φυλές που δεν έχουν καμία επαφή με τον δυτικό πολιτισμό και ζουν πρωτόγονα.
Εκεί ο ταξιδιώτης θα συναντήσει την αυθεντική άγρια ζωή. Το φυσικό περιβάλλον του Λάος είναι άθικτο από την ανθρώπινη παρέμβαση κι έτσι η φύση της είναι παρθένα με εντυπωσιακή ζούγκλα, καταρράκτες, όπως οι μοναδικοί Κουάνγκ Σι, ποτάμια και άγρια ζώα.
Θαυμασμό και δέος προκάλεσε στους δύο φωτογράφους η Άνγκορ Βατ, ο μεγαλύτερος θρησκευτικός ναός του κόσμου, χτισμένος τον 12ο αιώνα. Ο συγκεκριμένος ναός ήταν χαμένος μέσα στη ζούγκλα για σχεδόν 400 χρόνια και ανακαλύφθηκε μόλις το 1860.
Στα νότια το Λάος συνορεύει με την Καμπότζη, μια χώρα βασανισμένη από δεκαετίες πολέμου, που ωστόσο σήμερα ανασυγκροτείται, περήφανη για τους εκπληκτικούς αρχαίους ναούς και τα ονειρικά τοπία.
Θαυμασμό και δέος προκάλεσε στους δύο φωτογράφους η Άνγκορ Βατ, ο μεγαλύτερος θρησκευτικός ναός του κόσμου, χτισμένος τον 12ο αιώνα. Ο συγκεκριμένος ναός ήταν χαμένος μέσα στη ζούγκλα για σχεδόν 400 χρόνια και ανακαλύφθηκε μόλις το 1860, ενώ μόλις το 1993 χαρακτηρίστηκε ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
Φωτογραφική πρόκληση όμως ήταν και τα πεδία σφαγών των Ερυθρών Χμερ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου κατά την περίοδο της δικτατορίας τους έγινε η μεγαλύτερη καμποτζιανή γενοκτονία. Εκεί υπάρχουν ομαδικοί τάφοι εκατομμυρίων Καμποτζιανών – ακόμα και σχολεία είχαν μετατραπεί σε φυλακές βασανιστηρίων.