ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΕΠΕΣΑ τυχαία σε ένα γαλλικό thread όπου κάποιος άνοιγε το θέμα με τη μορφή μιας ερώτησης: γιατί οι περισσότεροι καλλιτέχνες είναι αριστεροί; Στη ροή της συζήτησης παρατέθηκαν, δίχως βρισιές, αλλά με κάποια δόση ειρωνείας, τα πιο γνωστά επιχειρήματα για το θέμα. Από τη θεωρία που θέλει τους καλλιτέχνες να ελκύονται (ή να κολακεύονται) από την υπόσχεση γενναιόδωρων επιχορηγήσεων και κρατικής στήριξης μέχρι την εκτίμηση για την ευαισθησία του καλλιτέχνη απέναντι στις αδικίες και στις ανισότητες.
Αναπόφευκτα, κάποιοι βλέπουν στην αριστερή κλίση πολλών καλλιτεχνών τη μεταμφίεση ιδιοτελών συμφερόντων, άλλοι επιμένουν σε μια διάσταση ναρκισσιστικής ματαιοδοξίας και πολλοί, φυσικά, βλέπουν την απόδειξη ενός αυθεντικού ενδιαφέροντος για κάποιες απελευθερωτικές αξίες.
Το νήμα της συζήτησης δεν είναι καθόλου καινούργιο. Με τον έναν ή άλλον τρόπο ξετυλίγεται κάπου διακόσια χρόνια, από την εποχή του ευρωπαϊκού ρομαντισμού και των επαναστάσεων, και μέσα από χίλιες περιπέτειες έφτασε μέχρι τα δικά μας χρόνια του τεχνολογικού υπερεθνικού καπιταλισμού.
Υπήρξε, για παράδειγμα, ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στον εικοστό αιώνα όπου σεβαστό μέρος του καλλιτεχνικού κόσμου στράφηκε όχι απλώς και αορίστως στην κομμουνιστική ιδέα αλλά και στα ίδια τα κομμουνιστικά κόμματα. Σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ελλάδα, η Ιταλία (όχι όμως η δυτική Γερμανία ή η Μεγάλη Βρετανία) ο αριστερός καλλιτέχνης ήταν κατά κύριο λόγο είτε φίλος είτε οπαδός ενός κομμουνιστικού κόμματος.
Αν το σκεφτούμε καλύτερα, ξαναγεννιέται το δίπολο που αντιπαραθέτει τη ρομαντική νεότητα σε έναν «αντικαλλιτεχνικό» κόσμο γέρων. Η αριστερά φιλοδοξεί να ενώσει τον ελευθεριακό εξεγερτισμό με τον κοινωνικό λαϊκισμό. Όλες τις υπόλοιπες αντιπαθείς ιδιότητες τις «μεταφέρει» στους αντιπάλους της που εμφανίζονται έτσι σαν γεροντικά και αντιδραστικά σκιάχτρα.
Όταν όμως στα δικά μας χρόνια μιλάμε για την καλλιτεχνική αριστερά, είναι λάθος να στεκόμαστε σε κομματικές σχέσεις. Για ποια «αριστεροσύνη» μιλάμε; Είναι εμφανής η διαφορά των σύγχρονων τάσεων από τις πολιτικές στρατεύσεις των δημιουργών κατά τον εικοστό αιώνα: εκείνες έπαιρναν συχνά τον χαρακτήρα προσαρμογής του καλλιτέχνη σε πολιτικούς οργανισμούς οι οποίοι είχαν, κατά κανόνα, πιο συντηρητικό χαρακτήρα. Γι’ αυτό και η «στράτευση» που παραπέμπει σε μια έννοια πειθαρχημένης ένταξης χαρακτήριζε μια στάση που είναι σπάνια σήμερα.
Κάποτε, ο αιρετικός ή ελευθεριάζων ποιητής, ζωγράφος ή χορευτής έπρεπε να κρύβει ορισμένες τέτοιες πλευρές του για να προσαρμοστεί στην ηθική των κομμουνιστικών κομμάτων που ήταν, κατά βάση, μια ηθική σταλινική ή, όπως στην περίπτωση των ξέχωρων Ιταλών κομμουνιστών, ένας ανθρωπιστικός ιδεαλισμός. Οι σουρεαλιστικές, μοντερνίστικες και πιο σκοτεινές πλευρές «ντύνονταν» το καρό πουκάμισο της εργατικής-λαϊκής ιδεολογίας.
Παρά τον ριζοσπαστισμό της, η παλαιά αριστερά είχε επίσης περί πολλού τον ορθολογισμό και την πίστη στην επιστήμη, οπότε και οι καλλιτέχνες της όφειλαν να εμφανίζονται ως λυρικές ή επικές προσθήκες σε έναν ορθολογισμό που δεν είχε τίποτα το προκλητικό (απεναντίας, έφερνε παλαιές, κλασικές αστικές αξίες στην επικαιρότητα)
Στην εποχή όμως που θα ξεκινήσει μετά τη συρρίκνωση, την εξαφάνιση ή την περιθωριοποίηση των κομμουνιστικών κομμάτων, μια άλλη αριστερά είναι αυτή που κερδίζει έδαφος στους καλλιτέχνες. Στην ουσία ένα μείγμα πολιτισμικού υπερφιλελευθερισμού και αντιεξουσιαστικού διδακτισμού. Είναι μια αριστερά όπου επιστρέφει, εν μέρει, στο πιο παλιό μοτίβο: ο ρομαντικός, ανυπότακτος καλλιτέχνης που απεχθάνεται τον έμπορο, τον τεχνοκράτη και ιδίως τον φιλήσυχο, συντηρητικό αστό.
Αν το σκεφτούμε καλύτερα, ξαναγεννιέται το δίπολο που αντιπαραθέτει τη ρομαντική νεότητα σε έναν «αντικαλλιτεχνικό» κόσμο γέρων. Η αριστερά φιλοδοξεί να ενώσει τον ελευθεριακό εξεγερτισμό με τον κοινωνικό λαϊκισμό. Όλες τις υπόλοιπες αντιπαθείς ιδιότητες τις «μεταφέρει» στους αντιπάλους της που εμφανίζονται έτσι σαν γεροντικά και αντιδραστικά σκιάχτρα.
Το ερώτημα, λοιπόν, για το αν ο καλλιτέχνης είναι αριστερός μπορεί να έχει πολλές απαντήσεις. Τι γίνεται, ας πούμε, με τους πιο σιωπηλούς ή με όσα λένε στις ιδιωτικές τους κουβέντες πολλοί καλλιτέχνες που μπορεί να μην είναι καθόλου αριστεροί;
Νομίζω ότι δεν έχει μπει στη συζήτηση το γεγονός πως διαχρονικά είχαμε μεγάλο αριθμό ηθοποιών, ανθρώπων της μουσικής ή του θεάτρου, εικαστικών ή συγγραφέων που υπήρξαν πολιτικά συντηρητικοί ή αποξενωμένοι από ιδεολογικές και πολιτικές ευαισθησίες. Φαντάζομαι πως πολλοί τέτοιοι συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα, πως και αυτοί φοίτησαν σε διάφορες σχολές θεάτρου ή καλλιτεχνικά εργαστήρια, αλλά, για κάποιους λόγους, δεν θα τους δούμε να μιλούν δημόσια.
Αυτή η τελευταία διάσταση είναι ίσως η πιο σημαντική: η ιδέα πως ο καλλιτέχνης είναι περίπου συνώνυμο του αριστερού οφείλεται, μεταξύ άλλων, και στο απλό γεγονός ότι κάποιοι γνωστοί ή λιγότερο γνωστοί, συνδικαλιστές ή όχι, στα social media όπως και σε πιο παραδοσιακά πεδία έκφρασης, υποστηρίζουν ανοιχτά αυτή την υπόθεση. Όπως και αλλού, είναι περισσότερο ορατές στην κοινωνία εκείνες οι απόψεις που δηλώνονται από τους φορείς τους με παρρησία και δεν κρύβονται πίσω από απουσίες, σιωπές ή «κατ’ ιδίαν» εξομολογήσεις.
Αν παλαιότερα η κομμουνιστική και αργότερα η πιο ασαφής φιλελεύθερη-αναρχίζουσα αριστερά έγιναν περισσότερο ορατές στους καλλιτεχνικούς χώρους, ήταν και ευθύνη όσων διαφωνούσαν ή ισχυρίζονταν πως είχαν διαφορετικές ιδέες. Πού είναι αυτές οι ιδέες; Τις περισσότερες φορές στάθηκαν αδύναμοι θεατές ή μοναχικά αγανακτισμένοι και δίχως τη διάθεση να δείξουν το πρόσωπό τους. Κανένας όμως δεν βρήκε τη θέση του στον δημόσιο χώρο των ιδεών μουρμουρίζοντας, απέχοντας ή περιμένοντας απλώς να περάσει η μπόρα.