Ενώ λατρεύω το ελληνικό cult, ενώ το trash είναι το μόνιμο case study μου (αλίμονο, όταν ήμουν παιδί στην τηλεόραση έπαιζε “Ερωτοδικείο”!) -το αρχείο μου σκάει από αποκόμματα και σουβενίρ αυθεντικής καλτίλας- τη φάση με τον Γκουσγκούνη δεν την κατάλαβα ποτέ.
Δική του ατάκα στα ανήλικα αυτιά μου φτάνει για πρώτη φορά από συμμαθητή. Και αν το “βάστα τοίχο θα σμπρώξω γερά” που το ‘λεγαν παθιασμένα τα αγόρια της ΣΤ’ δεν μου έλεγε και πολλά (ναι, η αλήθεια είναι ότι στα τέλη της δεκαετίας του ’80 σε θέματα σεξ ήμασταν βαθιά κοιμισμένα), ωστόσο από τις χειρονομίες και τις γκριμάτσες καταλάβαινες για ποιον “τοίχο” γινόταν ο χαμός.
Τη μέρα θανάτου του Γκουσγκούνη διάβασα πολλά, από τα πιο ενδιαφέροντα -άγνωστες λεπτομέρειες του ελληνικού cult ερωτικού σινεμά που μου είχαν διαφύγει και πολιτικές αναλύσεις- μέχρι τα πιο απλοϊκά, πριμιτίφ και ούγκανα.
Το πιο εύστοχο, ας πούμε, το έγραψε ο Νικόλας Σεβαστάκης, καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρει: “Αν το σκεφτούμε καλά, το καλτ το χουντικό και αμέσως μεταχουντικό ήταν το γέλιο και το χάζι στερημένων, αρκετά καταπιεσμένων και πάντως αδέξιων αγοριών. Για τη δική μου γενιά του ΄80 ο Γκουσγκούνης ήταν απλώς μια φιγούρα βαπορίσια (σαν τα άθλια βίντεο στο πλοίο της γραμμής για τη Σάμο) και χοντροκομμένη, αντιστοιχώντας σε τύπους που παραφυλούσαν στα βραχάκια των παραλιών φορώντας λευκά, παντελόνια και γυμνοί από πάνω. Φυσικά δεν τον συνδέαμε με ιδεολογία, γιατί όλες οι γενιές εκείνες διαχώριζαν τις μυθολογίες τους από τις ιδεολογικές μάχες”.
Κατά τα λοιπά, τόσο τα σχόλια στα social media, όσο και η αρθρογραφία κινήθηκαν πέρα από τα όρια της νεκρολογίας, στην αποθέωση κοντά και με κάπως λούμπεν διατυπώσεις: γι’ αυτές τις “αξέχαστες” ατάκες, για το πώς ο Γκουσγκούνης έκανε τα αγόρια άντρες (!), για το πώς έβαλε το χιούμορ στο σεξ και τις ερωτικές ταινίες, για το πόσο “δάσκαλος” υπήρξε, τι πρότυπο ανδρισμού και αρρενωπότητας, “άξιος”, που έζησε μέχρι τα 91 επειδή έκανε πολύ σεξ, και άλλα σχετικά.
Την ίδια στιγμή και ενώ δημοσιευόταν η μία νεκρολογία μετά την άλλη, θέλοντας και μη, παρατηρούσες και την προσπάθεια που γινόταν να υπογραμμιστεί ότι ο Γκουσγκούνης έπαιξε και σε ποιοτικό κινηματογράφο, και σε ποιοτικές τηλεοπτικές σειρές, και δίπλα σε μεγάλα ονόματα του ελληνικού και διεθνούς θεάτρου και σινεμά. Ότι ίσως και να αδικήθηκε από τους “μεγάλους” της υποκριτικής Τέχνης.
Και επίσης ότι ήταν καλός οικογενειάρχης και αυστηρός με την ανατροφή της κόρης του. Σεβαστό και λογική αυτή η υπογράμμιση. Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, η νεόκοπη “βιομηχανία” πορνογραφίας πολύ συχνά έχει απασχολήσει τον Νόμο και ακόμα συχνότερα τον Τύπο με πολλές και πολλούς που εργάζονται σ’ αυτήν να αποκαλύπτουν λεπτομέρειες που μόνο ιδανικές δεν είναι γι’ αυτό που συνιστά σεξεργασία στη χώρα μας.
Ωστόσο, ναι, είχε νόημα η προσπάθεια διαχωρισμού του επαγγελματία από τον άνθρωπο. Και πάλι, όμως, οι ύμνοι σε media και social media έκρυβαν κάτι, μία μικρή, αλλά κρίσιμη λεπτομέρεια, που, λογικά και βάσει των παραπάνω περιγραφών, ούτε ο ίδιος ο Γκουσγκούνης θα ενέκρινε αν τον ρωτούσαν (wishfull thinking).
Όλα αυτά τα “βάστα, τοίχο”, “τι ώρα είναι; ώρα να σε γ@@@@ω”, όλο αυτό το αψύ και απότομο -και κάποτε ξεκάθαρα βίαιο- της ερωτικής επαφής δεν αποδελτιώθηκε απ’ όλες τις γενιές το ίδιο, πολύ περισσότερο δε απ’ όλους τους άντρες το ίδιο.
Δεν θα μιλήσουμε εδώ και τώρα για τις προεκτάσεις της πορνογραφικής φιλμογραφίας και για την ανυπαρξία φεμινιστικού πορνό -καλύτερα απ’ όλες μας τα έχει πει η Martha Nussbaum στο “Sex and Social Justice”- και στην τελική στην Ελλάδα σοφτ, ξε-σοφτ ή χαρντοκορίλα, οι ταινίες σεξ ουδέποτε ξέφυγαν από την αμιγώς ανδρική ματιά.
Θα μιλήσουμε, όμως, για την πικρή αλήθεια που είναι ότι μέσα στα χρόνια πολλοί ήταν εκείνοι που πήραν τοις μετρητοίς τις σεναριακές ατάκες του Γκουσγκούνη. Που κράτησαν την κυριολεξία, πετώντας το όποιο (λέμε τώρα) χιουμοριστικό πλαίσιο τα ενέδυε. Που πίστεψαν ότι το “μπρουτάλ” του “θρύλου” πορνοστάρ μπορεί να γίνει συστατικό της σχέσης τους ή έστω της (όποιας) επαφής τους με το γυναικείο φύλο.
Ναι, ναι, σύσσωμος ο μισογυνισμός θα απαντήσει περί υπερβολών και τάσεων ευνουχισμού του αρσενικού πληθυσμού, αλλά πόσοι μπορούν να απαντήσουν με ειλικρίνεια για το πού τους τελείωσε το σενάριο και πού άρχισαν να πιστεύουν ότι είναι όντως μαθητές του δασκάλου – ηθοποιού και σίγουρα όχι του ανθρώπου;
Αν απαντήσουν στην ερώτηση, αυτομάτως έχουν απαντήσει και στο πώς χτίστηκε η κουλτούρα του βιασμού στο ελληνικό έδαφος, μέσω αστείων, rape jokes, πλακίτσας και τοίχους που αφού “σμπρώχτηκαν”, έπεσαν και μας πλάκωσαν.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
