«Ο ελληνικός αντισημιτισμός και η συνωμοσία του αίματος» ήταν ο τίτλος του άρθρου του guest editor Κωστή Παπαϊωάννου που δημοσιεύτηκε στο προηγούμενο τεύχος της LiFO. Ο Μαύρος Γάτος σχολιάζει: «Το να είσαι κατά της πολιτικής που ακολουθεί το Ισραήλ δεν σε καθιστά αυτόματα αντισημίτη. Προσωπικά, είμαι απόλυτα εχθρός των αντισημιτών, απόλυτα αντίθετος με την πολιτική που ακολουθεί το Ισραήλ, η οποία έχει αρχίσει να θυμίζει αυτήν του απαρτχάιντ, πράγμα που μου επιτρέπει να έχω τη μεγαλύτερη δυνατή εκτίμηση και θαυμασμό για τους Ισραηλινούς ακτιβιστές που μάχονται για την ειρήνη, τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, καθώς και του διεθνούς δικαίου. Εξάλλου, και πολλοί Αμερικανοεβραίοι έχουν αρχίσει να αμφισβητούν την πολιτική του Ισραήλ: είναι αντισημίτες κι αυτοί;». Ο SMURFakos συμπληρώνει: «Είμαστε Νο1 στον αντισημιτισμό. Το χειρότερο, δε, είναι ότι, σε αντίθεση με πολλές χώρες της δυτικής Ευρώπης, όπου ο αντισημιτισμός προέρχεται κυρίως απ' τους μουσουλμάνους, συν κάποια λίγα περιθωριακά ακραία (δεξιά και αριστερά) στοιχεία, στην Ελλάδα είναι mainstream στον κανονικό πληθυσμό και την Εκκλησία. Sad...».
☛ Στο ανάλογης θεματικής άρθρο του Δημήτρη Πολιτάκη με τίτλο «Μακελάρηδες, τρομοκράτες και φονταμενταλιστές», ο Γράφων σημειώνει: «Ένα πολύ βασικό κλειδί φρονώ ότι είναι η κουλτούρα της μη βίας. Δεν αναφέρομαι σε κάτι βαθύ, επιπέδου Γκάντι ή Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Αναφέρομαι σε απλά πράγματα. Τη βία, όπου και να τη συναντάμε, πρέπει να τη θεωρούμε εκτός πολιτισμού, εκτός διαλόγου. Μη-επιλογή. Τη φυσική βία ή την απειλή αυτής. Όχι τις πολιτικές απόψεις. Οι πολιτικές απόψεις, για όσους το αγνοούν, αναφέρονται στο πώς κάθε κυρίαρχη και αυτεξούσια οργανωμένη κοινωνία (σ.σ. κράτος) θέλει να οργανώσει τη ζωή των μελών της. Οι άνθρωποι ας έχουν τις απόψεις που έχουν. Ας εκτονώνονται λεκτικά, αποκηρύσσοντας, πάντα, τη βία. Υπάρχει ένα σαφές όριο: άλλο πράγμα οι πολιτικές απόψεις (όσο και αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε) και άλλο οι απόψεις που προτρέπουν σε φυσική βία. Όποιος τα τσουβαλιάζει όλα τροφοδοτεί τους (εκάστοτε) απέναντι. Αλλά αυτός ακριβώς είναι ο στόχος πολλών, η πόλωση. Πώς, αν είμαστε ήδη στο ένα άκρο, θα έχουμε εμείς ταυτότητα; Αν δεν φτιάξουμε κι άλλους απέναντι; Το μεγαλύτερο κόστος σε μια δημοκρατία είναι η αποδοχή της ύπαρξης διαφορετικών απόψεων, της σύνθεσης αυτών. Αλλά φαίνεται ότι οι νεοέλληνες είναι απευθείας απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, εξοστρακίζουν όποιον έχει άλλη άποψη (διότι αυτή ήταν η έννοια του εξοστρακισμού). Δημοκρατία δεν σημαίνει να ανεχόμαστε ανθρώπους άλλων φυλών, θρησκειών ή σεξουαλικού προσανατολισμού – αυτό είναι αποτέλεσμά της. Δημοκρατία είναι να ανεχόμαστε ανθρώπους άλλων απόψεων. Η δημοκρατική διαδικασία προϋποθέτει διαφορετικές απόψεις. Άλλο το 2019, άλλο το 1999 κι άλλο το 1984».
☛ Στη νέα στήλη του με τίτλο «Pulp Fiction», ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος έγραψε για το Ενήλικοι στο δωμάτιο, το τολμηρό νέο εγχείρημα του Κώστα Γαβρά. Ο/Η Meva53 έχει αντιρρήσεις: «Η είδηση της νέας ταινίας του μου δημιούργησε περίεργα συναισθήματα και μια πίκρα μαζί, κι αυτό γιατί μοιάζει να υιοθετεί την "αλήθεια" του Βαρουφάκη, πράγμα που έχει φανεί και σε συνεντεύξεις που έχει δώσει. Όπως γράφει και ο κ. Κουτσογιαννόπουλος, "θα αντιμετωπιστεί με την αντίδραση που αρμόζει στο κύρος του" κι εμείς πρέπει να περιμένουμε την ταινία. Όμως αναρωτιέμαι, δεν τον ενόχλησε η απίστευτη έπαρση αυτού του ανθρώπου;».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO