«Θέλαμε χρόνια να το κάνουμε αυτό... Φέτος είμαστε στην τελευταία χρονιά, είμαστε πιο κατασταλαγμένοι, ξέρουμε τα "πιστεύω" μας. Το Μακεδονικό είναι ένα μείζον ζήτημα της εποχής. Ως πατριωτάκια, μας εκφράζει και θέλαμε να πούμε τη γνώμη μας σε μια παρέλαση στην οποία δεν εκπροσωπούσαμε το 1ο ΓΕΛ αλλά την πατρίδα μας».
Χρόνια, λοιπόν, το όνειρο κάποιων μαθητών στον Γέρακα ήταν να παρελάσουν με δικό τους σχηματισμό, φωνάζοντας συνθήματα για τη Μακεδονία (που, ως γνωστόν, είναι μόνο ελληνική). Όταν έκαναν το παιδικό όνειρο πράξη, ομόφωνα ο σύλλογος διδασκόντων επέβαλε τις προβλεπόμενες ποινές. Πολλά ΜΜΕ αποθέωσαν τα παιδιά που «τιμωρούνται επειδή φώναξαν για τη Μακεδονία». Όταν στο σχολείο γράφτηκαν συνθήματα νεοφασιστών, η τηλεοπτική ρεπόρτερ μίλησε για γκράφιτι, κρύβοντας εντέχνως με το σώμα της τον κέλτικο σταυρό στον τοίχο.
Στη σχολική παρέλαση στον Δήμο Ελληνικού - Αργυρούπολης προπορευόταν παράταξη ενστόλων με συνθήματα για ΟΥΚ (Ομάδα Υποβρύχιων Καταστροφών) και Μακεδονία. Γράφτηκε πως ανήκουν στην Ομάδα Δυναμικών Εξορμήσεων Υψίστης Ωφελείας (ΟΔΕΥΩ) –όντως, έτσι λέγονται, δεν είναι πλάκα– και βρέθηκαν εκεί προσκεκλημένοι του δημάρχου. Διαβάζουμε πως οι ίδιοι παλιότερα έκαναν κατάληψη στον χώρο ανέγερσης τζαμιού στον Βοτανικό.
Παρελάσεις, παράτες και εθνικοί μύθοι δεν είναι τροφή της μνήμης. Είναι το junk food της γνώσης, τα λιπαρά της εθνικής αυτοσυνειδησίας. Όμως αυτές τις τελετές έχουμε προς το παρόν και οφείλουμε να τις διαφυλάξουμε. Είναι θέμα δημοκρατίας.
Παράλληλα, παρακολουθούμε το άλλο σίριαλ: ένα άκακο κι ανέμελο ελληνόπουλο, οπλισμένο με καλάσνικοφ, έπεσε θύμα του αλβανικού εθνικισμού. Η υπόθεση φωνάζει από μακριά. Όμως πολλοί σπεκουλάρουν. Χρησιμοποιούν τον τραγικό θάνατο ενός βαριά οπλισμένου και αμφίβολης νηφαλιότητας προσώπου για να πουλήσουν φύλλα, τηλεθέαση και εθνικοφροσύνη. Ερευνητέες, φυσικά, οι συνθήκες θανάτου του ομογενή, προβληματικό το κράτος δικαίου στη γείτονα. Ως εκεί όμως.
Όταν ο κ. Κακλαμάνης, αντιπρόεδρος της Βουλής, πέρα από κάθε δεοντολογία και προβλεπόμενη διαδικασία, τιμά με ενός λεπτού σιγή τον οπλοφόρο Κατσίφα, συμπεριφέρεται σαν οδηγός πειρατικού ταξί που ψαρεύει «αγαθούς επαρχιώτες» στον Σταθμό Λαρίσης. Εκμεταλλεύεται την έλλειψη στοιχειωδών πολιτικών ρεφλέξ, την ευήθεια ή τη φοβικότητα των λιγοστών παρόντων βουλευτών για ιδιοτελείς σκοπούς.
Εμείς οι υπόλοιποι τι δεν καταλαβαίνουμε; Θεωρούμε ακόμα ότι υποχωρώντας μπροστά στο τέρας θα το συγκρατήσουμε; Το αντίθετο ισχύει. Η αμυνόμενη δημοκρατία πρέπει να δείξει τα δόντια της.
Οι διδάσκοντες και ο διευθυντής στο Λύκειο Γεράκα επέδειξαν μεγαλύτερη επίγνωση ευθύνης από άλλους θεσμικούς παράγοντες. Σπεύδω να διευκρινίσω: διατηρώ ισχυρές επιφυλάξεις για τη σκοπιμότητα των σχολικών παρελάσεων. Μεταξικό κατάλοιπο ο στρατιωτικός βηματισμός των μαθητών, που ελάχιστη σχέση έχει με την παιδεία και την ιστορική μνήμη.
Η μνήμη συντηρείται με τη γνώση, με την αναζήτηση της αλήθειας. Παρελάσεις, παράτες και εθνικοί μύθοι δεν είναι τροφή της μνήμης. Είναι το junk food της γνώσης, τα λιπαρά της εθνικής αυτοσυνειδησίας. Όμως αυτές τις τελετές έχουμε προς το παρόν και οφείλουμε να τις διαφυλάξουμε. Είναι θέμα δημοκρατίας. Τις πολιορκούν οι οπαδοί της διάχυσης ενός ιδιότυπου μιλιταρισμού στον δημόσιο χώρο. Οι στολές παραλλαγής επιχειρούν να γίνουν επίσημο ένδυμα. Μαζί διαχέεται η βία που τις συνοδεύει. Ευθύνη έχουν φυσικά και όσοι παλιότερα έκαναν στις ίδιες παρελάσεις πρόβες αντιμνημονιακού αγώνα.
Σήμερα, ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος. Ορθώς η Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής αποδοκίμασε κατηγορηματικά την κίνηση Κακλαμάνη. Η ενός λεπτού σιγή για τον Κατσίφα πρέπει να θεωρείται μη γενόμενη, εκτός νόμιμης διαδικασίας. Η απότιση τιμών κοινοβουλευτικής περιωπής σε κάποιον που εξέθεσε ευθέως τις διεθνείς σχέσεις της χώρας μας σε κίνδυνο δεν μπορεί να είναι προσωπικό εργαλείο άγρας ακροδεξιών ψήφων του κ. Κακλαμάνη.
Τα δύσκολα είναι μπροστά. Τον Φεβρουάριο, καλώς εχόντων, θα ψηφιστεί η Συμφωνία των Πρεσπών. Τον Μάρτιο, σε προεκλογική περίοδο, η χώρα θα τιμά την 25η Μαρτίου. Θα αφήσουμε πάλι τους εφέδρους να κάνουν σουλάτσο στις σχολικές παρελάσεις και να διεκδικούν μερίδιο στη χάραξη εξωτερικής πολιτικής; Μα, δεν έχουμε αποδεχτεί ένοπλες πολιτοφυλακές, δεν είμαστε αμερικανική Πολιτεία του Νότου.
Οι έφεδροι υπάρχουν για να υπερασπιστούν την πατρίδα σε περίπτωση πολέμου. Αυτό δεν σημαίνει ότι τον υπόλοιπο καιρό θα περιφέρονται και θα χουφτώνουν την ελληνική δημοκρατία στις γωνίες. Δεν έχουν καμιά δουλειά να γίνονται κήρυκες εθνικιστικού μίσους ή να απειλούν την πολιτική τάξη σε πολιτικές συγκεντρώσεις και δημόσιες τελετές. Οι πραγματικοί πατριώτες έφεδροι οφείλουν να τιμήσουν το Σύνταγμα, διαχωρίζοντας τη θέση τους. Και οφείλει το αρμόδιο υπουργείο να μαζέψει όσους εκτρέπονται.
Διατηρούμε, βέβαια, λίγες ελπίδες, όταν ο υπουργός φοράει με κάθε ευκαιρία στολή παραλλαγής σαν να παίζει σε πάρκο paintball (όμως τα ίδια γίνονταν και με προηγούμενους υπουργούς, ας μην επιρρίπτουμε την ευθύνη στον νυν «διά πάσα νόσο και πάσα μαλακία»).
Να το πάρουμε απόφαση: η διολίσθηση σε ένα ξέφρενο (παρα)στρατιωτικό πανηγύρι εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους.