Δεν έχει κανείς την απαίτηση να είναι υψηλού γούστου ή «ψαγμένα» ή «προσεγμένα» καν, τα κοινωνικά μηνύματα της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας υπό τη μορφή σύντομου διδακτικού σκετς / μονολόγου με πρωταγωνιστή γνωστό και καταξιωμένο στο ευρύ κοινό ηθοποιό. Ειδικά όταν πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου όπως η πανδημία, ασχέτως αν έχει περάσει ξυστά από μας μέχρι τώρα, σε σχέση με το σφαγείο (και το βαθύ τραύμα) που βίωσαν και βιώνουν γειτονικά μέρη.
Γι' αυτό και ουδείς αντέδρασε με την τόσο προφανή επιλογή του Σπύρου Παπαδόπουλου για το πρώτο εκείνο σποτ του «Μένουμε μέσα». Ήταν ακριβώς αυτό που θα περίμενε κανείς και μετέφερε ορθά-κοφτά ένα μήνυμα που κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει εκείνες τις αλησμόνητες μέρες που κληθήκαμε όλοι να απομονωθούμε επ' αόριστον.
Ήταν η πρώτη φάση του lockdown που όλα έμοιαζαν περίεργα, απροσδόκητα, απόκοσμα. Το μούδιασμα ήταν τέτοιο που έπρεπε να περάσουν λίγες μέρες μέχρι να εμφανιστούν τα πρώτα memes που σατίριζαν (πολύ ελαφρά) ή μεταποιούσαν το σποτ.
Εντάξει, ενάμιση λεπτό κρατάει, πίεζε και ο χρόνος, αλλά τελικά πόσο πραγματικά σπουδαίοι και ευέλικτοι είναι οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς σταρ του θεάτρου που έκαναν crossover στο ευρύ κοινό μέσα από σαπουνόπερες ιλουστρασιόν εντεχνίλας στην τηλεόραση;
Δεν γνωρίζουμε αν το πρόσωπο που έβαζε από το τηλέφωνο σε πειρασμό τον (ανένδοτο) Σπύρο Παπαδόπουλο να βγει, παρά την κρισιμότητα της κατάστασης, ήταν άνδρας ή γυναίκα (η όλη εκφορά και κινησιολογία μάλλον σε κολλητό, τύπου αμετανόητο γλεντζέ, παρέπεμπε).
Στην περίπτωση όμως του νέου έκτακτου μηνύματος που έχει τίτλο «Μένουμε ασφαλείς – Συνωστισμός στις πλατείες» με πρωταγωνιστή τον Χρήστο Λούλη, γνωρίζουμε ότι ο «διάβολος» είναι γυναίκα. Και συγκεκριμένα η σύντροφος του everyman χαρακτήρα που ερμηνεύει (άσχημα) ο ηθοποιός, η οποία, από τα λεγόμενά και τον ξινό σαρκασμό του, καταλαβαίνουμε ότι είναι η κλασική ελαφρόμυαλη γκόμενα που τη νοιάζει μόνο το θεαθήναι αλλά συχνά τον τουμπάρει «μ' αυτή τη γλυκιά φωνή που με κάνει ότι θέλει».
Ο τηλεφωνικός διάλογος (τον πήρε και πρωί-πρωί, όπως λέει ο ίδιος, η τρελάρα που βιαζόταν να κανονίσει τον πυρετό στο σαββατόβραδο σε κάποια "hotspot" πλατεία) που μας μεταφέρει, προς παραδειγματισμό, ο ηθοποιός, εκτός από το μπάχαλο σεξισμού (δεν χρειάζεται καν να είσαι φεμινίστρια για να προσβληθείς από το επίπεδο των κλισέ) πoυ μεταφέρει, χάνεται στην ασυνταξία του κειμένου που του έδωσαν ("μου λέει", "της λέω", "σου λέω της λέω") πριν φτάσει, εμφανώς ανακουφισμένος, στην νηφάλια κατακλείδα: «Γιατί κανένας μας δεν θέλει να γυρίσουμε εκεί που ήμασταν χθες».
Εκτός του ότι το ζήτημα με τον συνωστισμό στις πλατείες έχει αρχίσει να ξεφεύγει μετά τα δείγματα υπέρμετρου ζήλου στην καταστολή των συγχρωτισμένων νεαρών, εκτός του εντελώς αχρείαστου καγκουροφλώρικου σεξισμού στο σενάριο του σποτ, αυτό το βίντεο σε κάνει να αναρωτιέσαι και κάτι άλλο, παρακολουθώντας το συγκεκριμένο performance.
Εντάξει, ενάμιση λεπτό κρατάει, πίεζε και ο χρόνος, αλλά τελικά πόσο πραγματικά σπουδαίοι και ευέλικτοι είναι οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς σταρ του θεάτρου που έκαναν crossover στο ευρύ κοινό μέσα από σαπουνόπερες ιλουστρασιόν εντεχνίλας (και ανυπόστατων χαρακτήρων) στην τηλεόραση; Ας κρίνουν οι θεατρόφιλοι, εγώ μια εντύπωση καταθέτω.