Γελάσαμε. Γέμισε το Ίντερνετ εναλλακτικές εκδοχές της φράσης του ιερέα που δήλωσε ότι αν η γυναίκα κάνει σεξ και το ευχαριστιέται, το παιδί θα βγει ομοφυλόφιλο. Όταν είπα να γράψω γι' αυτό, ένας φίλος με συμβούλευσε να μην ασχολούμαι με τέτοιου τύπου δηλώσεις. Δεν είχα καμιά όρεξη ν' ασχοληθώ. Και δεν θα ασχολούμουν, αν ζούσα κάπου όπου το κράτος δεν θα πάσχιζε, άκομψα και άτσαλα, να απεξαρτηθεί από την εκκλησία και ν' αναπτύξει θεσμούς ανεπηρέαστους από την εξουσία της. Αν ζούσα κάπου όπου ο εκκλησιαστικός λόγος θα ήταν απλή έκφραση των απόψεων κάποιου, αδιάφορου για εμένα ιερατείου, μίας θρησκευτικής ομάδας, μεταξύ πολλών άλλων θρησκευτικών ομάδων.
Ακόμα λιγότερο θα νοιαζόμουν, αν ήμουν σίγουρη ότι η αναγνώριση δικαιωμάτων που υπαγορεύονται από ακλόνητα νομικά επιχειρήματα και πανίσχυρους ηθικούς λόγους, όπως είναι, για παράδειγμα, το δικαίωμα στην άμβλωση, δεν θα απειλούνταν από νοσηρά πάρε δώσε εκκλησίας και κράτους. Το ίδιο και αν ήξερα με σιγουριά ότι ηθικοπολιτικές αξίες που βρίσκονται στη βάση της έννομης τάξής μας, όπως είναι η ισότητα, δεν θα υπονομεύονταν από αναλύσεις της εκκλησίας για τους γκέι και τις γυναίκες. Τώρα όμως θ' ασχοληθώ.
Η καταγέλαστη δήλωση είχε ενδιαφέρον. Ουσιαστικά μας είπε ότι το σώμα μας δεν μας ανήκει. Δοχεία ωαρίων είμαστε. Σεξ κάνουμε μόνο για να βγουν από μέσα μας ελληνοπουλάκια. Σκοπός μας: να γίνουμε μανούλες στρέιτ παιδιών. Ενοχικές μανούλες, με κλειδωμένα σώματα, ενοχικών παιδιών, με μπλοκαρισμένες σεξουαλικότητες, συνεχιστές της ψυχοπαθολογίας της αγίας ελληνικής οικογένειας.
Ο ιερέας υπονοεί και κάτι άλλο χωρίς να το καταλαβαίνει (ελπίζω): ότι αν η γυναίκα δεν το ευχαριστιέται, δεν είναι πρόστυχο, είναι οκέι. Άλλωστε το «να σου κάνουν σεξ» είναι κλασικός τρόπος πειθάρχησης της γυναίκας, όχι πηγή ευχαρίστησης που σού προσφέρει ο σύντροφος σου.
Ζούμε σε μια χώρα όπου το ιερατείο απευθύνει στις γυναίκες εντολές. Η γυναικεία ευχαρίστηση είναι ρετσινιά, μην το ευχαριστιέσαι. Να είσαι μάνα «περίεργου» (;) παιδιού είναι ρετσινιά, μην το αγαπάς το παιδί σου, αν δεν είναι «όπως πρέπει». Το αν θα κάνεις ή δεν θα κάνεις ελληνοπουλάκια, καριέρα, αλλόκοτο ντύσιμο ή περιποιημένα μαλλιά, είναι αποφάσεις που θα πάρουν άλλοι για σένα. Ποιοι; Αυτοί που μπορούν να συμπεριφέρονται όπως τους γουστάρει: οι άντρες, η κοινωνία τους και οι δομές που έχουν στήσει, για να καταπιέζουν τις γυναίκες από την κούνια μέχρι τον τάφο. Ο ιερέας υπονοεί και κάτι άλλο χωρίς να το καταλαβαίνει (ελπίζω): ότι αν η γυναίκα δεν το ευχαριστιέται, δεν είναι πρόστυχο, είναι οκέι. Άλλωστε το «να σου κάνουν σεξ» είναι κλασικός τρόπος πειθάρχησης της γυναίκας, όχι πηγή ευχαρίστησης που σού προσφέρει ο σύντροφος σου. Ας θυμηθούμε την αισχρή διαφήμιση ότι στις εκλογές «θα πέσει pizza».
Δεν είναι μόνο το σεξ πεδίο στο οποίο οι γυναίκες δεν πρέπει να αφεθούν ελεύθερες. Είναι και η πολιτική. Φάνηκε από τη σύνθεση της κυβέρνησης. Η ημέρα της όρκισης ήταν συγκλονιστική. Πλάνα κοντινά στην κυβέρνηση. Άντρες. Πλάνο κοντινό στους συγγενείς των ορκιζομένων. Γυναίκες. Το πήραμε το μήνυμα οι νέες γυναίκες και τα μικρά κορίτσια: Για οπισθοφυλακή είμαστε καλές, αρχηγοί εμείς δεν θα γίνουμε ποτέ.
Αρχηγός είναι η Μέρκελ. Αλλά εδώ δεν είναι Γερμανία. Εδώ τις Μέρκελ το συντηρητικό κόμμα της χώρας είτε δεν τις θέλει, είτε τις κρύβει, είτε δεν κατάφερε να τις προσελκύσει και να τις διοχετεύσει στα υψηλά ηγετικά κλιμάκια. Αυτό έπρεπε να σκεφτεί ο κύριος πρωθυπουργός όταν ερωτήθηκε γιατί δεν έβαλε γυναίκες και να ντραπεί, αντί να δηλώσει πως τάχα έχουμε την προτίμηση να μην μπλέκουμε στα κοινά σαν να πρόκειται για μία προτίμηση που αναπτύσσεται στο κενό κι έξω από κάθε κοινωνικό πλαίσιο επηρεασμού προτιμήσεων. Θα έπρεπε, ακόμα, να αναρωτηθεί γιατί η παράταξη του αποτυγχάνει τόσο φριχτά να βγάλει μπροστά αξιόλογες γυναίκες.
Βέβαια βγήκε μπροστά η κυρία Δόμνα Μιχαηλίδου. Βαρεθήκαμε να διαβάζουμε για την ομορφιά της. Το βραβείο εμετικού, σεξιστικού γλειψίματος σε ισχυρή γυναίκα το παίρνει, φυσικά, το Liberal. «Φεγγαρόφωτη» τη χαρακτήρισαν. Διαβάσαμε ότι παρουσιάζει ένα αισθητικό πρότυπο αντίθετο απ' αυτό της αριστερής γυναίκας. Δεν ξέραμε ότι οι μη αριστερές γυναίκες έχουν σκοπό να ικανοποιούν αισθητικά τους δεξιούς άντρες κι όχι να προωθούν την πολιτική τους. Ακόμα κι αν φτάσει ψηλά, λοιπόν, μια άξια γυναίκα με προσόντα παραμένει αγία, φεγγαρόλουστη. Τι πρέπει να κάνει η κυρία Μιχαηλίδου για να πείσει ότι δεν είναι μια ωραία «πιτσιρίκα»; Να γίνει η κυρία τέλεια. Μπορούμε να φανταστούμε έναν νέο άντρα να κουβαλάει ποτέ ένα αντίστοιχο φορτίο;
Στην όρκιση της κυβέρνησης είδαμε άντρες και εκκλησία στο φυσικό τους χώρο, στα κέντρα εξουσίας. Πόσα κοριτσάκια σ' αυτήν τη χώρα θα σκεφτούν «μπορώ και 'γω να γίνω πρωθυπουργός»; Μάλλον ελάχιστα. Πολλά θα μεγαλώσουν κολυμπώντας στις ενοχές που έχουν σώμα, ανάγκες, φιλοδοξίες κι απόψεις. Θα ακούσουν από παντού ότι είναι καλό να κάνουν τις σκιώδεις ουραγούς στα σχέδια των ανδρών τους και θα δουν να πετυχαίνουν γυναίκες που ζουν ως γλάστρες ή ως ευφυή παραρτήματα (μερικοί τις προτιμούν καλλιεργημένες) πλάι στους άντρες τους. Υπάρχουν γυναίκες που μπορούν να πουν «κι όμως εγώ θα κάνω το δικό μου», παρά τις υποδείξεις της κοινωνίας, της εκκλησίας, του κόμματός τους και του περίγυρού τους για το σώμα, το μυαλό και το ταλέντο τους. Αυτές χρειαζόμαστε και τις έχουμε ανάγκη στις θέσεις εξουσίας εδώ και τώρα.