Με αφορμή τις κόντρες σχετικά με τα εγκλήματα (ή μη) κάποιων κομμουνιστικών καθεστώτων, η μπάλα πήρε και το σινεμά.
Η Μαρία Γιαννακάκη, η συνήθως χρήσιμη και δραστήρια πολιτικός, είναι γενική γραμματέας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και ο προϊστάμενός της είναι ο Σταύρος Κοντονής, που ήταν στις ειδήσεις επειδή αρνήθηκε να πάει στο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Προεδρίας για τα εγκλήματα κομμουνιστικών καθεστώτων, την Ευρωπαϊκή ημέρα υπέρ της μνήμης των θυμάτων του Σταλινισμού και του Ναζισμού.
Η κα Γιαννακάκη στήριξε τον προϊστάμενό της, κατηγορώντας τους Εσθονούς ως φιλοναζιστές (!) και στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ μίλησε για τους Σοβιετικούς που απελευθέρωσαν την Ευρώπη απ' τους Ναζί. Η ιστορία έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα» είπε, και κανείς δεν μπορεί να την παραχαράξει. «Ο Σοβιετικός Στρατός ήταν αυτός που απελευθέρωσε την Ευρώπη από τον παραλογισμό του Ναζισμού» συμπλήρωσε, λες και δεν έπαιξε ρόλο κανένας άλλος στρατός ή καμία συμμαχική δύναμη.
(Όλη η εν λόγω συνέντευξη στον ΣΚΑΪ)
Εκτός απ' την παραχάραξη της ιστορίας, η κα Γιαννακάκη ακούγεται στο παραπάνω ηχητικό απόσπασμα να συνεχίζει με παραχάραξη της ταινίας "Η Ζωή είναι Ωραία": «Έχουν γυριστεί και ταινίες που προκειμένου να πάρουν Όσκαρ έχουν παραχαράξει την Ιστορία. Θυμόμαστε το Η Ζωή είναι Ωραία του Μπενίνι, όπου βλέπουμε τον... Αμερικανικό Στρατό να απελευθερώνει το Άουσβιτς.»
Όχι δεν το θυμόμαστε. Γιατί απλούστατα η ταινία δεν διαδραματίζεται στο Άουσβιτς (το οποίο όντως απελευθέρωσαν οι Σοβιετικοί).
Το Στρατόπεδο Συγκέντρωσης του φιλμ είναι κινηματογραφικής επινόησης. Είναι «ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης» και γι' αυτό παραμένει ανώνυμο. Πάντως σίγουρα δεν ήταν το Άουσβιτς, αφού δεν περιέχει κανένα απ' τα σύμβολα που θα βοηθούσαν έστω και έναν απρόσεκτο σινεφίλ να το μπερδέψει με αυτό. Είναι ένα οποιοδήποτε στρατόπεδο που θα μπορούσαν να είχαν κάλλιστα απελευθερώσει οι Αμερικανοί ή οι Βρετανοί, ή οι Σοβιετικοί. (Υπάρχει η αίσθηση πως το συγκεκριμένο κινηματογραφικό στρατόπεδο συγκέντρωσης ίσως να είναι εμπνευσμένο σε ένα βαθμό απ' το Μπέργκεν-Μπέλζεν. Ακόμα βέβαια κι αν το Μπέργκεν-Μπέλζεν υπήρχε έστω υποσυνείδητα στο μυαλό των δημιουργών του φιλμ, να σημειώσουμε πως απελευθερώθηκε από Βρετανούς, άρα πάλι σε καμία περίπτωση απ' τη Σοβιετική Ένωση.)
Πριν λίγο διάβασα στο Facebook του κ. Απόστολου Δοξιάδη κάτι που θα ήταν χρήσιμο να διαβαστεί και απ' την κα Γιαννακάκη:
«Δυστυχώς, δεν ξέρω την κυρία Γιαννακάκη, αλλά από τα σχόλιά της οδηγούμαι στο ασφαλές συμπέρασμα ότι α) δεν ξέρει τα ιστορικά γεγονότα, β) δεν έχει καμία διάθεση να τα μάθει--αλλά και αμφιβάλλω αν θα τα δεχθεί, αν δεν της τα πει κάποιος φίλος ή ομοϊδεάτης της.
Δε μπαίνω στον κόπο να σχολιάσω τα λεγόμενά της εν γένει, καθώς και το τι σήμαινε ο όρος «απελευθέρωση» εν προκειμένω, σε κάθε περίπτωση--που είναι ένα ζήτημα. Από εκεί και πέρα, η αλήθεια είναι ότι τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης απελευθερώθηκαν από τρεις στρατούς, δηλαδή (αλφαβητικά) τον αμερικάνικο, τον βρετανικό και τον σοβιετικό, ανάλογα με τη γεωγραφική τους θέση και την περιοχή προέλασης του στρατού τους. Κυρίως οι σοβιετικοί απελευθέρωσαν αυτά που ήταν στην Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής, ενώ οι Αμερικάνοι και οι Άγγλοι στη Γερμανία.
Συγκεκριμένα απελευθέρωσαν τα στρατόπεδα ως εξής (αναφέρω τα πιο γνωστά):
ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ:
Buchenwald
Dora-Mittelbau
Flossenbürg
Dachau
Mauthausen
ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ:
Neuengamme
Bergen-Belsen
ΟΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ:
Majdanek
Belzec
Sobibor
Treblinka
Auschwitz
Stutthof
Sachsenhausen
Ravensbrueck
Κλείνω με τις καλύτερες ευχές μου στην κυρία Γιαννακάκη, που μπορεί να ησυχάσει. Ο Ρομπέρτο Μπενίνι δεν παραχάραξε την ιστορία, οπότε μπορεί και να μετριάσει το πάθος της κατά του χαριτωμένου και ευφυέστατου ιταλού κωμικού. Για να κοιμάται μάλιστα καλύτερα τα βράδια, της λέω ότι, εκτός από τον Ρομπέρτο Μπενίνι, ο πιο φημισμένος στην Ελλάδα κρατούμενος που απελευθερώθηκε από τους Αμερικάνους ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης, ΓΓ του ΚΚΕ, που κρατείτο στο Dachau. Μπορεί κάλλιστα να το δει σε όποια ιστορία του ΚΚΕ των ετών εκείνων, την οποία ελπίζω να εμπιστεύεται.»