ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ. Πάντα πίστευα ότι είμαι άνθρωπος της λογικής, γι' αυτό επιλέγω τη λίγο αυθαίρετη, αλλά βολική για το κείμενο οντολογική ερμηνεία της φράσης, παρά του ευαγγελίου. Δηλαδή την παραδοχή της έλλογης σκέψης και της θείας φύσης του ανθρώπου, ως αποτέλεσμα αυτής, παρά εκείνη των στωικών ή του Αγίου Αυγουστίνου ότι ο Θεός είναι ο ίδιος ο λόγος.
Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να απαξιώσω εκείνους κι εκείνες που πιστεύουν ή τη σημασία και τη χρησιμότητα της πίστης και κάθε θρησκείας σε αυτόν εδώ τον πλανήτη. Το αντίθετο, τους σέβομαι απεριόριστα. Ο δρόμος του αγνωστικισμού ή του μηδενισμού μπορεί να είναι πολλές φορές και μοναχικός και δύσβατος και παρατηρώντας την ανακούφιση, τη γαλήνη και την παρηγοριά στα μάτια της μητέρας μου κάθε φορά που κάνει το σταυρό της και προσεύχεται, δεν σας κρύβω ότι μερικές φορές τη ζηλεύω.
Θα 'θελα να μπορεί κάποιος παντοδύναμος να πάρει μακριά και τον δικό μου φόβο, να με κάνει να πιστέψω ότι υπάρχει πραγματική λύτρωση, χωρίς να πολυκαταλαβαίνω πώς ‒ δεν θα με ένοιαζε.
Δεν υπάρχει όμως. Το πλησιέστερο σε αυτό που μπορώ να έχω αυτήν τη στιγμή είναι ο επικεφαλής του R&D τμήματος της Pfizer, της Astra Zeneca ή της Moderna. Είναι η επιστήμη. Είναι η δύναμη του ανθρώπινου μυαλού να φτάνει συνέχεια όλο και πιο μακριά, όλο και πιο κοντά στον Θεό, να θεραπεύει αυτούς που υποφέρουν, να θρέφει πεινασμένους, να ξεδιψά διψασμένους, να αναζητά νέους κόσμους, να ξεπερνά τον χώρο και τον χρόνο και να μας το πεπερασμένο του ανθρώπου αλλά και το αιώνιο της ανθρωπότητας.
Αν η ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί να είναι δίπλα μου, τώρα που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ, και να σταθεί στο ύψος που στέκεται εκατοντάδες χρόνια τώρα, αναρωτιέμαι τι τελικά περιμένει από εμένα να κάνω, εκτός από το να απομακρυνθώ κι άλλο;
Είναι κι αυτή μια πίστη: η πίστη στη γνώση. Και μάλιστα αυτή την πίστη την ασπάζονται εξίσου εκατομμύρια ανθρώπων, γι' αυτό έχουν φτιάξει χιλιάδες ναούς για να μπορούν να ασκούν την πίστη τους μέσα κι έξω από τα σπίτια τους και έχουν δημιουργήσει εκκλησιάσματα για να μοιράζονται τις ανησυχίες τους και τη μοναξιά τους. Λέγονται βιβλιοπωλεία ή βιβλιοθήκες. Ως ναοί, λοιπόν, οι βιβλιοθήκες και τα βιβλιοπωλεία δεν θα έπρεπε, με την ίδια λογική, να μην κλείνουν ποτέ;
Αν τηρώ τις προϋποθέσεις και τα συμφωνηθέντα, αν μπαίνουν λίγοι-λίγοι μέσα, όπως κάνω και τώρα, γιατί να μην μπορώ να ανοίξω κι εγώ το βιβλιοπωλείο μου; Pacta sunt servanda.
Ή μήπως ήρθε η ώρα να ανοίξει για μία ακόμη φορά η συζήτηση για το αν ο νόμος του Θεού είναι ισχυρότερος από τον νόμο του ανθρώπου; Όχι. Δεν είναι αυτά που με στενοχωρούν στους χειρισμούς των τελευταίων ημερών της Ιεράς Συνόδου. Άλλωστε, η μακραίωνη αυτή συζήτηση για τη σχέση του κοσμικού κράτους και του θείου δεν θα τελειώσει ποτέ.
«Ούτε νόμιζα ότι έχουν τόση ισχύ οι δικές σου διαταγές, ώστε να μπορείς να υπερνικήσεις τους άγραφους νόμους και απαρασάλευτους των θεών» αναφωνεί η Αντιγόνη στον Κρέοντα.
Αυτό που με λυπεί είναι η απόφαση να εργαλειοποιήσουν τον φόβο και να υποβάλουν τους πιστούς στο μαρτύριο να δοκιμάσουν την πίστη τους, να διαλέξουν ανάμεσα στον Θεό και την επιστήμη, και αν επιλέξουν το δεύτερο να θεωρούν εαυτούς αμαρτωλούς.
Είναι η απόφαση να θέτουν τις οδηγίες της εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας και το δημοκρατικό φρόνημα των πολιτών σε αμφισβήτηση σε μια κρίσιμη στιγμή, όταν η ομοψυχία και η συνεργασία είναι το ζητούμενο κατά επείγουσα προτεραιότητα. Είναι η απόφαση να αγνοήσουν τα επιδημιολογικά δεδομένα, τους νεκρούς της Θεσσαλονίκης μετά τη λειτουργία του Αγίου Δημητρίου, το γεγονός ότι και ο ίδιος ο Μακαριότατος νόσησε και κινδύνευσε.
Γιατί; Γιατί αυτή η επίδειξη ισχύος και το power game αυτή την ώρα; Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την εκκλησιαστική περιουσία ή τους μισθούς των ιερέων.
Δεν ξέρω και ούτε θέλω να καταλάβω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο χριστιανισμός, ως θρησκεία και ως ιδεολογία, δεν είναι ούτε τιμωρητικός ούτε απάνθρωπος. Είναι γενναιόδωρος και παρηγορητικός. Κατανοεί και λυτρώνει. Είναι δίπλα και όχι απέναντι σε πιστούς και απίστους. Και αν η ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί να είναι δίπλα μου, τώρα που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ, και να σταθεί στο ύψος που στέκεται εκατοντάδες χρόνια τώρα, αναρωτιέμαι τι τελικά περιμένει από εμένα να κάνω, εκτός από το να απομακρυνθώ κι άλλο; «Παράθυρο για τ' όνειρο κι αυλή για το σεργιάνι. Ο ίσκιος σου να μη σε φτάνει και δόξα τω Θεώ...»*
*Από το τραγούδι «Δόξα τω Θεώ», του άλμπουμ «Η γειτονιά των αγγέλων», Ιάκωβος Καμπανέλλης/Μίκης Θεοδωράκης