Ο Μπαλτάς τρολάρει τον Λούκο και τους φίλους του. Τοποθετεί τον Γιαν Φαμπρ στο Ελληνικό Φεστιβάλ, για να τη βγει από τα αριστερά σε όσους εκτιμούσαν το ύφος του Λούκου. Και την πατάει εκεί που την πατάει παραδοσιακά αυτή η κυβέρνηση: σε επίπεδο συμβολισμού σκίζει, αλλά σε επίπεδο πραγματικότητας νοσεί.
Οι περισσότεροι υπεύθυνοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν “σωστοί” συμβολικά ―η Χριστοδουλοπούλου, η Κωνσταντοπούλου, ο Βαρουφάκης, ο Ξυδάκης, ο Γλέζος…― έλεγαν τα μεγάλα λόγια τους με ξεροκέφαλο ρομαντισμό (για να μη πούμε επιπολαιότητα) και εξήψαν καίρια τις ελπίδες των φηφοφόρων τους. Αλλά στην διαχείρηση της καυτής πατάτας υπήρξαν όλοι αποτυχημένοι. Τρόλαραν την Ευρώπη, τρόλαραν την τρόϊκα, τρόλαραν την αντιπολίτευση, τρόλαραν την Σύγχρονη Τέχνη, τρόλαραν το ευρώ κ.ο.κ. για να κάνουν τι; Μια τρύπα στο νερό! Όχι μόνο διότι τους πρόδοσε ο Τσίπρας και η κακή Τρόϊκα. Αλλά διότι το σύστημα δεν αλλάζει εκ των ένδον, με λεκτικές ρουκέτες, ευχολόγια, φωτογραφήσεις στο Paris Match και ινταλέησον στους επιταφίους. Το σύστημα είτε το διαλύεις (που στο εύχομαι― να δούμε λίγη δράση), είτε μαθαίνεις να το “δουλεύεις” με τους όρους του.
Είτε, τέλος, μαθαίνεις να δουλεύεις το κοινό. Να το τρολάρεις, λες κι είσαι ακόμη στην κατάληψη.
Ο Μπαλτάς τοποθετεί τον Γιαν Φαμπρ στο Ελληνικό Φεστιβάλ, για να τη βγει από τα αριστερά σε όσους εκτιμούσαν το ύφος του Λούκου. Και την πατάει εκεί που την πατάει παραδοσιακά αυτή η κυβέρνηση: σε επίπεδο συμβολισμού σκίζει, αλλά σε επίπεδο πραγματικότητας νοσεί.
Η τοποθέτηση του Φαμπρ είναι μια τέτοια πράξη, εξόχως συριζαϊκή. Eίναι σαφώς καλύτερη, από όλα τα σενάρια που σέρνονταν ως τώρα-εκτός κι αν όλοι αυτοί οι φερόμενοι ως επίγονοι βγήκαν από την πόρτα, για να μπουν από το παράθυρο, π.χ. ως σύμβουλοι.
Αλλά, τί ξέρει αυτός ο εικονοκλάστης κι ενδιαφέρων εικαστικός από το Ελληνικό σκέλος της φεστιβαλικής παραγωγής― που είναι και το μεγάλο του στοίχημα κάθε χρονιά; Τι ξέρει από τις ζυμώσεις και τα πρόσωπα της ελληνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας, την ιστορία τους, το στίγμα τους; Τι θα ανεβάζει στην Επίδαυρο; Ποιάς νέας ελληνικής θεατρικής ομάδας ξέρει το έργο, για να της παραγγείλει τι;
Στο επίπεδο των διεθνών μετακλήσεων πιθανόν να τα πάει καλά (ίσως όχι καλύτερα από τον πρώτο Λούκο). Αλλά αυτό έπαψε πια να είναι το μοναδικό στοίχημα, ειδικά μετά την σαρωτική εισβολή της Στέγης. Το στοίχημα είναι και να ζυμωθεί πρωτογενής ελληνική καλλιτεχνική δημιουργία, σε όλες τις Τέχνες― το θέατρο, το χορό, τη μουσική, τα εικαστικά.
Σε αυτό, φοβάμαι ότι έχει άγνοια. Για αυτό και ίσως τελικά, ο Φαμπρ αποδειχτεί παγίδα― να δράσουν μέσω αυτού οι Έλληνες τοποτηρητές του, τα ονόματα των οποίων αναμένουμε να ακούσουμε τώρα πια με ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον.