Ο ΤΙΤΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΦΟΡΟΥΜΕΝΟΣ. «Μια μέρα» είναι η ίδια μέρα (15 Ιουλίου) μέσα στα χρόνια αλλά είναι επίσης και μια έκφραση λαχτάρας και προσμονής: «μια μέρα» όπως «θα έρθει κάποτε μια μέρα που…».
Θυμάμαι να τελειώνω (με έναν μικρό σπαραγμό) το One Day, το ρομαντικό μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Νίκολς στην οποία βασίζεται η αυτοτελής αυτή σειρά του Netflix, που ήδη είχε γίνει μπεστ σέλερ τότε (το 2009) στη Βρετανία και να σκέφτομαι με απόγνωση την προοπτική της μεταφοράς της στην οθόνη. Και πράγματι, δύο χρόνια μετά κατέφτασε η ομώνυμη ταινία –με την Αν Χάθαγουεϊ και τον Τζιμ Στάρτζες στους κεντρικούς ρόλους– η οποία δεν βλεπόταν με τίποτα.
Η ιστορία όμως του Ντέξτερ και της Έμα δικαιώνεται τελικά σ’ αυτήν τη χορταστική (ίσως κάπως υπερβολικά χορταστική) σειρά δεκατεσσάρων ημίωρων επεισοδίων με τον Λίο Γούντολ (White Lotus 2) και την Άμπικα Μοντ (This is Going to Hurt), που έχουν όλο τον χρόνο να μπουν στο πετσί του ζεύγους, τη διαδρομή του οποίου παρακολουθούμε στη διάρκεια μιας εικοσαετίας.
Η σειρά ξεκινά με το ποίημα του Φίλιπ Λάρκιν «Μέρες» («Πού μπορούμε να ζήσουμε πέρα από τις μέρες;») αλλά είναι η λογοτεχνική αναφορά που ακούγεται αργότερα, την ώρα μιας πρόποσης σ’ έναν γάμο (όχι τον δικό τους) αυτή που συνοψίζει με πιο χαρακτηριστικό τρόπο ίσως το πνεύμα του βιβλίου και της σειράς.
Η ιστορία ξεκινάει τη 15η Ιουλίου του 1988 όταν οι δυο τους γνωρίζονται για πρώτη φορά, την ημέρα της αποφοίτησής τους από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Εκείνος είναι συμβατικά όμορφος, δημοφιλής και προέρχεται από μεγαλοαστική οικογένεια. Εκείνη είναι πιο κλειστή, πιο εγκεφαλική και από μικρομεσαίο background της βόρειας Αγγλίας (στη σειρά επίσης είναι κατά το ήμισυ ινδικής καταγωγής, αλλά αυτό το στοιχείο δεν παίζει σημαντικό ρόλο στην αφήγηση).
Παρ’ όλα αυτά η σύνδεσή τους είναι έντονη και έτσι θα παραμείνει ακόμα και όταν καθένας τους τραβά ξεχωριστό δρόμο. Η φιλία και η έλξη κι αυτό το κάτι παραπάνω, που ακροβατεί ανάμεσα στη βαθιά οικειότητα και την ερωτική ένταση, βαστά γερά μέσα στα χρόνια, είτε είναι μαζί (όπως στο τέταρτο επεισόδιο που τους βρίσκει να κάνουν μαζί διακοπές στην Ελλάδα, στις 15 Ιουλίου του 1991) είτε όχι.
Η σειρά ξεκινά με το ποίημα του Φίλιπ Λάρκιν «Μέρες» («Πού μπορούμε να ζήσουμε πέρα από τις μέρες;») αλλά είναι η λογοτεχνική αναφορά που ακούγεται αργότερα, την ώρα μιας πρόποσης σ’ έναν γάμο (όχι τον δικό τους) αυτή που συνοψίζει με πιο χαρακτηριστικό τρόπο ίσως το πνεύμα του βιβλίου και της σειράς. Πρόκειται για ένα απόσπασμα από τις «Μεγάλες Προσδοκίες» του Ντίκενς: «Φανταστείτε να διαγραφεί μια σημαδιακή μέρα από τη ζωή σας και σκεφτείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία της. Σκεφτείτε για μια στιγμή τη μακριά αλυσίδα από σίδερο ή από χρυσό, από αγκάθια ή από λουλούδια, που δεν θα σας είχε δέσει ποτέ, αν δεν είχε σχηματιστεί ο πρώτος κρίκος εκείνη την αξέχαστη μέρα».
Η αναπαράσταση εποχής, παρότι δεν είναι έντονη ούτε εκνευριστικά ενδελεχής όπως σε άλλες ταινίες ή σειρές που διαδραματίζονται στο κοντινό παρελθόν, τα τραγούδια που ακούγονται, οι αλλαγές στα κοινωνικά και πολιτικά ήθη (στη Βρετανία κυρίως, αλλά και παντού) θα συγκινήσουν περισσότερο όσους και όσες θυμούνται οι ίδιοι τα νεανικά τους ‘90s, αλλά πάνω απ’ όλα, το «Μια Ημέρα» έχει να κάνει με τη μοναξιά και με τη σαρκαστική αγριότητα που κατά καιρούς μας επιφυλάσσει η μοίρα. Έχει να κάνει επίσης με τον αναπάντεχο λυρισμό της καθημερινότητας αλλά και με τη δραματική ισχύ της νοσταλγίας.
«Μεγαλώσαμε μαζί», λέει σε κάποια στιγμή ο Ντέξτερ στην Έμα συνοψίζοντας την παράλληλη (μέχρι να γίνει κοινή) διαδρομή τους. Καλού κακού πάντως, αν φτάσετε μέχρι το τέλος, έχετε πρόχειρα και τίποτα χαρτομάντιλα γιατί μπορεί να χρειαστούν.
One Day | Official Trailer | Netflix