ΟΜΟΛΟΓΩ ΠΩΣ όταν πέρασε αναπόφευκτα κι από μπροστά μου –μόνο αν γίνεις λουδίτης ή αναχωρητής γλιτώνεις πλέον– το τελευταίο «viral» επεισόδιο του έρωτα σε απευθείας μετάδοση που βιώνουν ο Βασίλης Μπισμπίκης και η Δέσποινα Βανδή, η αντανακλαστική μου αντίδραση ήταν μάλλον αρνητική. Αμηχανία κυρίως και κόπωση, όχι κάτι έντονο. Δηλαδή, ίου κάπου, όχι άλλο Η Λαίδη κι ο Αλήτης-The Musical, λίγο ρέγουλο με τη δημόσια καψούρα ρε παιδιά.
Θέλω να πω, η επανάληψη κάνει τέτοιες σκηνές να μοιάζουν προκαθορισμένες, ακόμα και αν δεν είναι, υπονομεύοντας το ίδιο το αφήγημα του μεγάλου, υποδειγματικού έρωτα – που δεν είναι μόνο για τους νέους, όπως τόσο εκδηλωτικά και πειστικά αποδεικνύει το πιο αγαπημένο εσχάτως celebrity power couple της χώρας.
Που διόλου αντιπαθές δεν μου είναι ως τέτοιο (στην υπόθεση με το τσιγάρο, μάλιστα, πήρα σαφώς θέση υπέρ), κι ας έχω μείνει στην εποχή του Ντέμη.
Ώρες-ώρες είναι σα να ζούμε την δικτατορία της «καρδούλας» και η πρώτη αντίδραση που σου έρχεται είναι να πατήσεις «έλεος».
Πίστευα ότι είχα μια τυπική και εύλογη αντίδραση φευγαλέου τύπου, χωρίς πάθος και χωρίς προκαταλήψεις, με λύπη μου όμως λίγο αργότερα διαπίστωσα ότι ανήκω κι εγώ ανάμεσα στους αγάμητους, γρουσούζηδες, ζηλόφθονους, πουριτανούς, σκατόψυχους (όλοι πραγματικοί χαρακτηρισμοί) που ξινίζουν τα μούτρα τους και στάζουν χολή για τη δημόσια ευτυχία του ερωτευμένου ζεύγους. Κι εγώ που όλη μου την ζωή πίστευα πως ήμουν στο ρομαντικό στρατόπεδο.
Με γεια τους με χαρά τους, εννοείται. Έρως υπεράνω όλων. Μπορούμε όμως να κριντζάρουμε και λίγο με τόσο τακτικό σορόπιασμα. Η πλάκα και το τρολάρισμα δεν ισούνται με δολοφονία χαρακτήρα.
Και μόνο τα ιδιοφυή memes πάντως που προέκυψαν από το «αμφιλεγόμενο» συμβάν, άξιζαν τον κόπο.
Ούτε κι ο κόσμος έχει διαρκώς στο μυαλό του το πώς θα ματιάσει τον μεγάλο αυτόν έρωτα. Άμα σου χώνουν κάτι στα μούτρα, αναγκαστικά θα αποκτήσεις άποψη γι’ αυτό (αυτό είναι το νόημα του μηχανισμού της δημοσιότητας), ακόμα κι αν δεν πίστευες ότι θα βρεθείς σ' αυτή τη θέση. Η σχέση του κοινού με τις διασημότητες και με την προσωπική, και ειδικά την αισθηματική τους, ζωή είναι από την φύση της μονόπλευρη και παρακοινωνική, καλλιεργείται από τα ενημερωτικά μέσα και γιγαντώνεται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (ή και το αντίστροφο πλέον).
Για να μην παρεξηγηθώ πάντως, δεν θα ήθελα να υπονοηθεί πως αμφισβητώ έστω και λοξά τη γνησιότητα αυτού του διάσημου ήδη έρωτα. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Απλά, ώρες-ώρες είναι σα να ζούμε την δικτατορία της «καρδούλας» και η πρώτη αντίδραση που σου έρχεται είναι να πατήσεις «έλεος».